The Rocking Moviez

Όταν η μουσική εισχωρεί σε εικόνες κι όταν οι εικόνες παράγουν νότες

Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 04/12/2017 @ 12:54

Ποιότητα είχα τάξει στον δεύτερο επίλογο και ποιότητα θα δώσω. Από τα εφέ και την σκηνοθεσία, μέχρι την μουσική και την τοποθέτηση αυτής. Δεν στο κρύβω, όταν μεγαλώσω θέλω να γράφω στο Rocking, να επιλέγω τα τραγούδια μιας ταινίας και το πότε θα ακουστούν σ’ αυτήν.

Θα μπορούσα να κάνω και το casting, αλλά δεν θα έχω ελεύθερο χρόνο μετά. Στο "American Made" πάντως, η επιλογή του Tom Cruise ως πρωταγωνιστή είναι κάτι παραπάνω από ταιριαστή. Ως Barry Seal, πιλότος της TWA που στρατολογείται σχεδόν εκβιαστικά από την CIA και το φυντάνι του εξαιρετικού Brendan Gleeson.

'Like father like son' λένε, κι ο Domhnall Gleeson φαίνεται πως ακολουθεί τα υποκριτικά βήματα του πατέρα του με συνέπεια. Ως ειδικός πράκτορας της CIA, πείθει τον -κάθε άλλο παρά διστακτικό και ριψοκίνδυνο- πιλότο, να απαρνηθεί τις συμβατικές πτήσεις και το λαθρεμπόριο πούρων, προκειμένου να υπηρετήσει έναν ανώτερο πατριωτικό σκοπό.

Καθότι όμως βρισκόμαστε στα τέλη του '70 και στο πρώιμο στάδιο της διακίνησης κοκαῒνης προς τις Η.Π.Α από το καρτέλ του Μεντεγίν, μια ωραία πόρτα θα ανοιχτεί μπροστά από τον πιλότο μας την οποία και θα ανοίξει με την πρέπουσα τυχοδιωκτικότητα που τον διακρίνει. Με ημι-καρτουνίστικη προσέγγιση στα όρια του χιουμοριστικού, η ταινία φωνάζει από μακριά για μουσικάρες.

Ξεκινώντας το γαϊτανάκι με το "T For Texas" των Skynyrd... σόρυ, με το "One Way Out" των Allman (κλεφτοκοτάδες οι Νότιοι), συνεχίζει με την ίσως πιο up tempo σύνθεση του Townes Van Zandt, για να καταλήξει με τον πλέον αρμοστό τρόπο στο "What Makes A Good Man?" των The Heavy. Ένα τραγούδι, η μισή ουσία της ταινίας.

Από την μία έχεις την πολιτική/στρατιωτική βούληση για παράνομο εμπόριο υψηλού κέρδους, ανακατεύοντας τους πάντες και τα πάντα φορώντας τον μανδύα του πατριώτη και του εξυγιαντή. Από την άλλη, πολίτες εκτός κυβερνητικού/υπηρεσιακού πλαισίου που ρισκάρουν προκειμένου να επωφεληθούν οικονομικά από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές και κάπως έτσι δημιουργείται ένα κυκλικό παιχνίδι, όπου ο ένας εκμεταλλεύεται τον άλλο με άνισες όμως πιθανότητες νίκης.

Γιατί μην θεωρήσεις επ’ ουδενί πως σου είπα όλη την ιστορία. Η έκφραση «τα έβαλε με Θεούς και Δαίμονες» είναι αντιπροσωπευτική για τον ήρωα της ταινίας. Ρήγκαν και Εσκομπάρ είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Υπάρχει κοτζάμ κορμός από κάτω. Το αν άξιζε τελικά το ρίσκο, είναι αλλουνού ευαγγέλιο. Το "Wah Wah" πάντως του George Harrison στο τέλος, μπορούσε κάλλιστα να προφέρεται κι ως "Why Why".

*Σοκ και δέος με την παγκόσμια πρωτοτυπία απουσίας των Creedence από το soundtrack.

**Επιστροφή, με την αγαπημένη σειρά του David Bowie.

  • SHARE
  • TWEET