«10»: Τραγούδια των Obsessed που πρέπει να ακούσουμε στο Demons Gate Festival

Μέγας είσαι Wino και θαυμαστά τα έργα Σου!

Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 28/09/2023 @ 13:34

Το ερχόμενο Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου, πρόκειται να γραφτεί ιστορία στα υπόγεια συναυλιακά δρώμενα της Αθήνας, καθώς οι θρυλικοί The Obsessed του κυρίου Scott "Wino" Weinrich, ένα από τα πλέον ιστορικά και σημαντικά σχήματα στον χώρο του heavy rock και του doom metal, πρόκειται να εμφανιστούν για πρώτη φορά στη χώρα μας, στα πλαίσια του Demons Gate Festival.

Επιπλέον, ως ανταμοιβή για την αναμονή, την Κυριακή 1η Οκτωβρίου, θα έχουμε ακουστικό show από τον Wino μαζί με την προβολή του "Wino: The Documentary". Όλα αυτά τα ωραία λοιπόν, αποτελούν μια πολύ καλή αφορμή για απαριθμήσουμε και να αναλύσουμε δέκα τραγούδια των Obsessed που πρέπει να ακούσουμε οπωσδήποτε στο Κύτταρο το βράδυ του Σαββάτου.

Brother Blue Steel

Το δίχως άλλο οι Obsessed ήξεραν να φτιάχουν και να διαλέγουν τα κατάλληλα opening tracks για τους δίσκους τους. Βροντώδες στην εισαγωγή του, γκρουβάτο όσο δεν πάει στην εξέλιξή του, με διάσπαρτα lead για επιπλέον τσαχπινιά, περιέργως υποψία ρεφρέν και ξέσπασμα στο φινάλε με οργιαστικό σόλο, το "Brother Blue Steel" είναι ότι πρέπει για να ξεκινάει ένας δίσκος, και γιατί όχι μια συναυλία.

Streamlined

Πολύ μου αρέσουν τα ολοκληρωμένα τρίλεπτα τραγούδια, ως εκ τούτου για τα δίλεπτα που είναι και εξαιρετικά σπάνια πετάω και τη σκούφια μου. Οι συναναστροφές του Wino με τους πάνκηδες βγαίνουν στο προσκήνιο, οι υψηλές ταχύτητες αλλά και τα σολίδια θυμίζουν έντονα Saint Vitus, και το ξύλο στο live είναι δια παντός κλειδωμένο στο στοίχημα.

Sacred

Βαρύ και περιπετειώδες με υπέροχη ανάπτυξη, το ομώνυμο τραγούδι του "Sacred" δικαιολογεί στον βαθμό που του αναλογεί την επιλογή μας ψηλά στη λίστα με τα καλύτερα άλμπουμ του 2017. Αυτό είναι το επικό doom με τον μοναδικό τρόπο του κυρίου Weinrich και την ψυχωμένη ερμηνεία του πάνω στο ιδιαίτερο, χαρακτηριστικό storytelling. Και αν όλα αυτά δεν αρκούν, και αν η πρώτη ξεγυρισμένη σολάρα είναι σύντομη, έρχεται στο φινάλε η δεύτερη ξεγυρισμένη σολάρα και χάνουμε τον κόσμο όλο.

To Protect Αnd Τo Serve

Το εναρκτήριο κομμάτι του "The Church Within" αποτελεί ορισμό της μαστοριάς. Έχει μόλις δύο κουπλέ, ωστόσο είναι πέρα για πέρα πιασάρικο. Γιατί έχει το διπλό ξύσιμο στην έναρξη, γαμάτο riff, γαμάτο groove, την χαρακτηριστική, ευγενή εκφορά λόγου του κυρίου Scott "Wino" Weinrich και τη νοταιδούρα στο μέρος του σόλο. Ναι, όλα αυτά σε ένα, νοικοκυρεμένα, με μπόνους την ειρωνεία στην αστυνομοκρατία.

Blind Lightning

Τί τραγουδάρα είναι αυτή Θεέ μου! Το μεγαλειώδες, βαρύ και ασήκωτο riff συνδυάζεται καταπληκτικά με την φωνητική γραμμή, γεγονός αρκετό για ένα από τα καλύτερα κομμάτια όχι μόνο του "The Church Within", αλλά και της δισκογραφίας των Obsessed ολάκερης. Όταν δε στο φινάλε έρχεται το αυτοσχεδιαστικό σόλο, δε μπορείς παρά να σκεφτείς ότι θα μπορούσε να συνεχίζεται στο εις το διηνεκές. Μεγάλη doomαστούρα δικέ μου!

Streetside

Το 1994 ήταν μία ακόμη καλή χρονιά για το ευρύτερη οικογένεια του doom metal. Ενδεικτικά, στις αρχές του έτους οι Obsessed κυκλοφορούσαν το τρίτο τους άλμπουμ "The Church Within" και προς το τέλος οι Solitude Aeturnus επίσης το τρίτο τους άλμπουμ "Through the Darkest Hour". Η χαλαρή οιμοιότητα του "Streetside" με το εναρκτήριο των Τεξανών "Falling" καταδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο την ψυχή ροκά που βγάζουν συχνότερα ή πιο σπάνια οι doomsters, ειδικά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Άξιο!

Punk Crusher

Θα μπορούσε να είναι το riff από το "Shell Shock" των Manowar, ή από το "I've Got Τo Be Free" Scorpions. Είναι όμως ένα riff που ταιριάζει απόλυτα στον Wino, το κάνει δικό του βρε παιδί μου με το ακαταμάχητο coolness του, το συνδυάζει άψογα με ένα ανελέητο σφυροκόπημα και καταλήγει, απλά και ωραία σε ένα από τα πλέον αντιπροσωπευτικά τραγούδια του "Sacred".

Hiding Mask

Οι τύποι που μπορούν να είναι heavy και doomy χωρίς να ρίχνουν τις ταχύτητες κάτω από τις μεσαίες διαθέτουν ξεχωριστό χάρισμα και ο Wino σίγουρα είναι ένας από αυτούς. Εάν δε ο λόγος είναι ερωτικός και ποιητικός αξίζουν επιπλέον εύσημα. Και όταν ο μάστορας γνωρίζει πότε πρέπει να ανεβάσει τις εντάσεις, ε τότε έχει μια θέση στην καρδιά μας.

Tombstone Highway

Οι Obsessed ταλαιπωρήθηκαν και καθυστέρησαν να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ, ενώ κανείς δεν γνωρίζει πως θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν όλα είχαν γίνει στην ώρα τους. Από την άλλη, αν αναλογιστεί κανείς την ταλαιπωρία που έχουν υποστεί άλλα σχήματα, εν τέλει τα πράγματα δεν άργησαν να πάρουν το δρόμο τους. Το εναρκτήριο κομμάτι του "The Obsessed", με εμφανέστατη την επιρροή των Lynyrd Skynyrd και διάσπαρτα doom και space ψήγματα, εκτός από ξεκάθαρη δήλωση, προέκυψε τόσο εμβληματικό ώστε να ονομάσει και μια παρέα Ιταλών, άσχέτως εάν εκείνοι δεν κατάφεραν κάτι περισσότερο από ένα άλμπουμ.

Freedom

Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι το ρυθμικό μέρος του "Freedom" με την παρατεταμένη εισαγωγή χρωστάει κατιτίς στο punk rock, ωστόσο το μυαλό μου συνδέεται απευθείας με καταστάσεις Foghtat και "Honey Hush". Κάπου εκεί χώνει τη μύτη του με κάποιον τρόπο ο Iommi, ενώ παρεμβάλλεται και μια σειρά στίχων με εντελώς blues rock διάθεση. Τέτοια ωραία πράγματα συμβαίνουν που λέτε στα τραγούδια των Obsessed εδώ και δεκαετίες.