«10»: Υπέροχα συγκροτήματα που ...δεν παίζουν post-rock

Post-rock κραμάτωση με υπερβατικά αποτελέσματα

Από τον Μάνο Πατεράκη, 19/03/2014 @ 11:04
Λέγεται ότι ο όρος post-rock χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά για να περιγράψει τον ήχο του ριζοσπαστικού ντεμπούτου των Bark Psychosis από το 1994. Ωστόσο, το "Hex" απέχει αρκετά από αυτό που χαρακτηρίζουμε πια ως «τυπικό post-rock» και που ορίζεται στην εσωτερική περιοχή ενός θεωρητικού τριγώνου με πλευρές τους Godspeed You! Black Emperor, τους Mogwai και τους Sigur Rós.

Από τη φύση του, το post-rock ουδέποτε ήταν είδος που θα ξένιζε τον ακροατή. Αυτό που έκανε ήταν απλά να μεγεθύνει στοιχεία της ταυτότητας άλλων ειδών και, ως εκ τούτου, αυτό που ζητούσε από τον ανεξοικείωτο ακροατή ήταν απλά ακροάσεις για να «συνηθίσει το αυτί». Τα πέπλα της ambient και της dream pop, τα χασίματα του krautrock, η indie εναλλακτική αύρα, το σοφιστικέ προσωπείο της jazz, η φινέτσα της κλασικής μουσικής, η αμεσότητα της punk, τα βαριά riff της metal... Όλα βρίσκονταν στην παλέτα από την οποία μπορούσε να διαλέξει ο εκάστοτε μουσικός που αποφάσιζε να παίξει αυτό που ονομάζουμε post-rock, είτε με φωνητικά, είτε χωρίς (όπως συνηθίζεται).



Εν έτει 2014 και ενώ έχουμε απομακρυνθεί από τις εποχές που τα δεκάδες post-rock συγκροτήματα που ξεπηδούσαν ήταν λες και προήλθαν από το ίδιο blueprint, αυτοί που κάνουν πραγματικά τη διαφορά είναι τα συγκροτήματα που παίρνουν με τη σειρά τους τον χαρακτήρα του post-rock για να βγάλουν ένα μη post-rock αποτέλεσμα.

...και με αυτήν τη συνειδητοποίηση, αποφάσισα να αφιερώσω το καινούργιο μου άρθρο σε δέκα συγκροτήματα που δεν παίζουν post-rock, αλλά το χρησιμοποιούν σαν συστατικό (ή απλά προκύπτει ακούσια) για τις πανέμορφες δημιουργίες τους. Προφανώς η λίστα μπορούσε να έχει αρκετά παραπάνω από δέκα εκπροσώπους και λειτουργεί διττά ως α) έναυσμα για συζήτηση και β) υπενθύμιση της μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας των εξής δέκα αναφερόμενων.




10. 65daysofstatic



Οι 65daysofstatic ξεκίνησαν αναμειγνύοντας post-rock και ηλεκτρονική μουσική. Δίσκο με το δίσκο, ακούγαμε όλο και λιγότερο post-rock στη μουσική τους, ενώ η ηλεκτρονική μουσική θριάμβευε με πανηγυρικούς, καταιγιστικούς ρυθμούς στα χνάρια του Aphex Twin. Ωστόσο, ακόμα και σήμερα που η ηλεκτρονική μουσική και η idm ακτινοβολεί από τις συνθέσεις τους, αρκεί να τους δεις στο σανίδι (εκεί όπου απογυμνώνεται ο καλλιτέχνης) και να μείνεις άναυδος από το ζωντανό drumming του Rob Jones για να αναγνωρίσεις τον rock του χαρακτήρα τους. Παρόλα αυτά, κορυφαίες τους δουλειές παραμένουν τα τρία πρώτα τους άλμπουμ.

Καλύτερος (;) δίσκος: "The Destruction Of Small Ideas"
Δείγμα



9. Clann Zú



Κλασική περίπτωση μικρής ...τεράστιας μπάντας. Όταν ένας μουσικός απύθμενης έμπνευσης έχει ιρλανδική καταγωγή και αυστραλιανή παιδεία, τότε στο δικό μου μικρόκοσμο αποτελεί εγγύηση ανατριχίλας. Ο περί ου ο λόγος Declan De Barra κυκλοφόρησε δύο τέλειους δίσκους με τους Clann Zú πριν τους διαλύσει. Το indie με σκοτεινά πανωφόρια, η folk μουσική να δανείζει την αμεσότητά της, το post-rock να φτιάχνει τις κορυφώσεις και η σπαραξικάρδια φωνή του να δρα ως ο αγχωτικός καταλύτης της τελειότητας που φτάνει στα αυτιά σου

Καλύτερος (;) δίσκος: "Black Coats & Bandages"
Δείγμα



8. Crippled Black Phoenix



Δεν γνωρίζω αν είμαι αντικειμενικός όταν λέω ότι οι Crippled Black Phoenix είναι μία από τις ελάχιστες μεγάλες rock μπάντες των καιρών μας. Πιθανότατα όχι, αλλά πετώ μετά παρρησίας την αντικειμενικότητα στον κάλαθο των αχρήστων κάθε φορά που με συνεπαίρνουν οι δεκάδες απίστευτες συνθέσεις τους. Ο Justin Greaves, ιθύνων νους των Βρετανών, δεν διστάζει να παίξει αμιγώς post-rock σε στιγμές. Όπως επίσης δεν διστάζει να παίξει pink floyd-ισμούς, alt-country, lo-fi ή οτιδήποτε άλλο του έρθει στο μυαλό. Το αποτέλεσμα είναι η ανυπέρβλητη, πια, ταυτότητα των Crippled Black Phoenix, η οποία μας παρουσιάζεται άλλοτε δυναμικά πολιτικοποιημένη, άλλοτε ευάλωτα μελαγχολική.

Καλύτερος (;) δίσκος: "The Resurrectionists"
Δείγμα



7. Earth



Οι Earth από το Seattle μπήκαν για τα καλά στον μουσικό στίβο τον Γενάρη του 1993 με το φοβερό "Earth 2: Special Low Frequency Version", ένα άλμπουμ που τους κατοχύρωσε μια θέση στο πάνθεον των καλύτερων drone συγκροτημάτων. Η πορεία τους μέχρι σήμερα ήταν ένα ταξίδι με καραβάνι που συμπαρέσυρε στις ρόδες του πολλά ετερόκλητα στοιχεία, από jazz και country μέχρι «βαθιές» ψυχεδέλειες και post-rock. Μάλιστα, όσον αφορά στο τελευταίο, βρίσκονται πια πιο κοντά του από ποτέ. Οι αργόσυρτοι ρυθμοί παραμένουν κυρίαρχοι, εντούτοις δεν σου πλακώνουν την καρδιά αλλά έχουν μία laid-back σπιρτάδα. Υπάρχει πολύ «ψωμί» στη δισκογραφία των Earth, αλλά και στην ιστορία τους (και τη σύνδεση με τον Kurt Cobain, για όσους το ψάξουν παραπάνω).

Καλύτερος (;) δίσκος: "The Bees Made Honey In The Lion's Skull"
Δείγμα



6. Envy



Οι Γιαπωνέζοι Envy είναι μία από τις πλέον ιδιαίτερες περιπτώσεις συγκροτήματος. Βαριοί, στριφνοί, επαναλαμβανόμενοι ως προς τις μανιέρες τους, καταιγιστικοί με πανέμορφα μελωδικά γυρίσματα και ιαπωνικούς στίχους. Ναι, είναι δύσκολο άκουσμα. Οι Envy αποτελούν ένα από τα κορυφαία screamo συγκροτήματα και μπορούν να λειτουργήσουν ως ιδανικό μπάσιμο στην άγρια ομορφιά του κόσμου που άνθισε στην πατημασιά στη λάσπη που άφησε το hardcore (a.k.a.: post-hardcore). Το ταξίδι για γερούς γυρολόγους που εκτελούν οι Envy τους φέρνει όλο και πιο κοντά στο post-rock, ειδικά με την τελευταία τους κυκλοφορία.

Καλύτερος (;) δίσκος: "A Dead Sinking Story"
Δείγμα



5. Grails



Κάποιος, αφελώς, θα πίστευε ότι στο αμιγώς instrumental rock, δίχως μάλιστα να ξεφεύγεις από τις συμβατικές ενορχηστρώσεις, είναι απίθανο να ξεχωρίσεις επειδή τα περιθώριά σου είναι εκ των προτέρων στενεμένα. Η αλήθεια είναι ότι εξαιτίας των συγκεκριμένων λόγων, η «δουλειά» δυσκολεύει κατά πολύ και σίγουρα είναι απείρως πιο δύσκολη απ' όσο διαφαίνεται από την αβίαστα υπέροχη μουσική των Grails. Psychedelic rock, post-rock αποδομημένες blues-ιές και μουσική που σπάει τα στεγανά των ειδών για να κλώσει το soundtrack των σκέψεων και των συναισθημάτων του ακροατή. Με κλειστά τα μάτια αν διαλέξεις οποιαδήποτε τυχαία κυκλοφορία ανάμεσα στα full-length και τα EP τους, θα καταλήξεις πλουσιότερος μουσικά.

Καλύτερος (;) δίσκος: "Deep Politics"
Δείγμα



4. Silver Mt. Zion



Οι Silver Mt. Zion δημιουργήθηκαν όταν ο μεγαλύτερος post-rock μουσικός της μεγαλύτερης post-rock μπάντας, ο Efrim Menuck, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα project για να μάθει να συνθέτει μουσική με παρτιτούρες (λες και του χρειαζόταν λέω εγώ). Ως συνήθως, οι ωραιότερες ιστορίες ξεκινούν έτσι άδοξα και οι Silver Mt. Zion απέκτησαν αργότερα τη δική τους μεταφυσική οντότητα. Αρχικά, έπαιζαν πληθωρικό post-rock στα χνάρια των Godspeed, έπειτα με τα πρωτότυπα φωνητικά τους, τα μυστηριώδη post-folk ευρήματα και τις indie τζούρες έφτιαξαν μία από τις πιο αναγνωρίσιμες ταυτότητες εκεί έξω. Οι τελευταίες τους κυκλοφορίες αποτελούν παραγνωρισμένα διαμάντια.

Καλύτερος(;) δίσκος: "Kollaps Tradixionales"
Δείγμα



3. Teeth Of The Sea



Ο πρώτος δίσκος των Teeth Of The Sea, αυτός με το υπέροχο εξώφυλλο-πίνακα ζωγραφικής ενός containership που βυθιζόταν αργά στην τρομακτική ηρεμία της απεραντοσύνης του ωκεανού, ήταν τόσο υπέροχος που εκτόξευσε τους Teeth Of The Sea στις συνειδήσεις ...των λίγων. Το εν λόγω "Orphaned By The Sea" έκανε τη διαφορά για δύο λόγους: την κλειστοφοβική του ατμόσφαιρα και το σαξόφωνο που ήταν, θαρρείς, βγαλμένο από το soundtrack του Carnivale. Οι Teeth Of The Sea με τον δεύτερο δίσκο τους εισήγαγαν ηλεκτρονικά στοιχεία τα οποία αποτέλεσαν το κυρίως πιάτο στην τρίτη, περσινή τους κυκλοφορία που ολοκλήρωσε το makeover τους και έγινε με πανηγυρική επιτυχία η επιστροφή στα synth των 80s, από έναν πειραματικό παράδρομο.

Καλύτερος (;) δίσκος: "Orphaned By The Sea"
Δείγμα



2. The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble



Οι Ολλανδοί Kilimanjaro Darkjazz Ensemble παίζουν σκοτεινή jazz (ω ναι). Δημιουργήθηκαν με σκοπό να γράψουν soundtrack παλιών βουβών ταινιών και η αλήθεια είναι ότι αυτή είναι μια ακόμα πιο ιδανική περιγραφή της μουσικής τους. Χρησιμοποιούν πληθώρα μουσικών οργάνων που εναλλάσσονται σε πρωταγωνιστικούς ρόλους (άλλοτε τα drums, άλλοτε το τσέλο, άλλοτε το τρομπόνι, άλλοτε η κιθάρα κ.ο.κ.) και συνδυάζονται με τους ηλεκτρονικούς ήχου υπολογιστή, πάντα υπό ένα μουντό, σκοτεινό πέπλο. Τις πιο δύστροπες και δυσκολοχώνευτες εμπνεύσεις τους τις διοχετεύουν μέσω του side-project τους, The Mount Fuji Doomjazz Corporation.

Καλύτερος (;) δίσκος: "The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble"
Δείγμα



1. The Pax Cecilia



Οι Αμερικάνοι The Pax Cecilia έκαναν το μπαμ μεγατόνων με τον δεύτερο (και τελευταίο μέχρι σήμερα) δίσκο τους, "Blessed Are The Bonds". Έκαναν την πρωτότυπη κίνηση να τον διαθέσουν δωρεάν σε φυσική μορφή σε όποιον τους έστελνε το e-mail του στο (μοδάτο τότε) Myspace, σε όποια μεριά του πλανήτη και αν βρισκόταν. Κακά τα ψέματα, δεν περιμένεις και πολλά όταν ένα συγκρότημα υπόσχεται να σου στείλει τον δίσκο του με όλα τα έξοδα πληρωμένα. Η έκπληξη όσων πρόλαβαν να παραλάβουν την φοβερά προσεγμένη συσκευασία συγκρινόταν μόνο με τα σαγόνια στο πάτωμα όταν άκουσαν τελικά τον δίσκο. Η μίξη screamo, post-metal, post-rock, σκεπτόμενων στίχων και υψηλότατης αισθητικής δεν άφηνε περιθώρια για να αναφωνήσεις τίποτα άλλο πέρα από δισκάρα. Το άσημο ντεμπούτο τους, αν και δεν είναι σε επίπεδα "Blessed Are The Bonds", είναι το άγουρο, πιο σκληρό αδερφάκι του, στο οποίο αναγνωρίζεις πολλά από τα στοιχεία που λατρεύεις στους Pax Cecilia.

Καλύτερος (;) δίσκος: "Blessed Are The Bonds"
Δείγμα

*η σειρά είναι προφανώς αλφαβητική
  • SHARE
  • TWEET