Queen

Sheer Heart Attack

EMI (1974)
Από τον Κωστή Αγραφιώτη, 05/03/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Όσο και αν θέλω να πιστέψω το αντίθετο, η αλήθεια είναι πως στην πλειοψηφία της εικοσαετούς καριέρας τους οι Queen βασίστηκαν περισσότερο στη δυναμική μεμονομένων κομματιών / singles, παρά στον εκάστοτε δίσκο. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως στις λίστες των άλμπουμ με τις περισσότερες πωλήσεις φιγουράρουν πολύ ψηλά τα δύο πρώτα "Greatest Hits" (για την ακρίβεια το "Greatest Hits I" είναι ο δίσκος με τις περισσότερες πωλήσεις όλων των εποχών στην Αγγλία), ενώ πρέπει να σκάψει κανείς πολύ βαθιά για να βρει κάποια από τις δεκαπέντε studio δουλειές τους.

Παρόλα αυτά, δε χωράει αμφιβολία το ότι η τριετία 1974-76 προσέφερε διαδοχικά τέσσερις πραγματικά άρτιους και συμπαγείς δίσκους: Το "Queen II" (Τον Μάρτιο του 1974), το "Sheer Heart Attack" (τον Νοέμβριο του ίδιου έτους), το "A Night At The Opera" (ακριβώς έναν χρόνο μετά) και το "A Day At The Races" (τον Δεκέμβριο του 1976). Καθένα τους θα μπορούσε να έχει θέση σε αυτό το flashback ως «Το καλύτερο άλμπουμ που ηχογράφησαν οι Queen». Είναι γεγονός μάλιστα πως -κυρίως λόγω του "Bohemian Rhapsody"- το "A Night At The Opera" έχει επικρατήσει ως το πιο κλασικό τους. Μια πιο αντικειμενική ματιά, όμως, φανερώνει πως το "Sheer Heart Attack" αποτελεί πιθανότατα το δημιουργικό ζενίθ του σχήματος.

Οι βάσεις είχαν μπει ήδη από το "Queen II", όπου ουσιαστικά η μπάντα απέκτησε ταυτότητα στον ήχο της. Το "Sheer Heart Attack" αποτελεί τη λογική εξέλιξη που προσέθεσε το πιο βασικό κεφάλαιο στον ορισμό του τι πραγματικά είναι οι Queen. Αν και στον προκάτοχό του υπήρχε κατά βάση μία ενιαία προσέγγιση στις συνθέσεις, το κύριο χαρακτηριστικό του "Sheer Heart Attack", καθώς και των αμέσως επόμενων διαδόχων του, είναι η πολυφωνία στα είδη και τα στυλ μουσικής. Οι Queen -περισσότερο από κάθε άλλο group της εποχής τους- δεν θέτουν κανέναν περιορισμό στο τι θα παίξουν και στο πώς αυτό θα ακούγεται. Και το εκπληκτικό είναι πως καταφέρνουν να διατηρήσουν μία συνοχή στον δίσκο, χωρίς αυτός να ακούγεται ως ένα συνονθύλευμα άσχετων ειδών.

Σε αυτή την ευελιξία κίνησης ανάμεσα σε διαφορετικά μουσικά μονοπάτια οφείλεται άλλωστε και το γεγονός πως μέσα από έναν μόλις δίσκο, είτε ξεπηδούν νέες σχολές, είτε επηρεάζονται ήδη υπάρχουσες. To "Stone Cold Crazy" αποτελεί ίσως το πρώτο thrash metal κομμάτι, ενώ το "Now I'm Here" ενέπνευσε λίγα χρόνια αργότερα τους Def Leppard και τους ακόλουθούς τους όσο τίποτα άλλο. Παράλληλα, τη στιγμή που το progressive rock πνιγόταν μέσα στην ίδια του την υπερβολή, το "Brighton Rock" απενοχοποιεί τη χρήση τρίλεπτου σόλο στην κιθάρα σε ένα κομμάτι διάρκειας... πέντε λεπτών! Το, δε, medley των "Tenement Funster", "Flick Of The Wrist" και "Lily Of The Valley", με τις συνεχείς αλλαγές σε τόνο, ρυθμό και συναισθήματα, προσφέρει επίσης μία φρέσκια οπτική στο χώρο της προοδευτικής rock μουσικής.

Ένα περαιτέρω χαρακτηριστικό του δίσκου είναι πως για πρώτη φορά οι Queen φλερτάρουν με την εμπορικότητα και την pop. Αυτό που θα αρχίσει να γίνεται ολοένα πιο εμφανές και σύνηθες με την πάροδο του χρόνου, με αποκορύφωμα βεβαίως στα 80s, ξεκίνησε να φαίνεται από το "Killer Queen", το πρώτο πραγματικό break-through single των Queen. Η θεατρικότητα και το baroque του "Killer Queen" θα βρει «συμπαραστάτες» μόνο προς το τέλος του δίσκου, όπου το "Misfire" και κυρίως το cabaret "Bring Back That Leroy Brown" λειτουργούν ως ένα ανάλαφρο διάλλειμμα ανάμεσα στις περιπετειώδεις συνθέσεις του πρώτου μισού, και τη μοναδική μπαλάντα του άλμπουμ, "She Makes Me".

Το πόσο φιλόδοξα ήταν τα κομμάτια των Queen την εποχή εκείνη γίνεται ακόμα πιο σαφές στα δύο μέρη του "In The Lap Of The Gods": Πολυδιάστατη παραγωγή, οπερατικά φωνητικά και ήχος στην κιθάρα του Brian May που παραπέμπει σε ολόκληρη ορχήστρα. Σύμφωνα με τον Freddie Mercury, το "In The Lap Of The Gods" αποτελεί στην ουσία την εισαγωγή του "A Night At The Opera". Τα δε «γηπεδικά» φωνητικά του "In The Lap Of The Gods... Revisited" που κλείνουν τον δίσκο, παραπέμπουν πιθανώς στα "We Will Rock You" και "We Are The Champions", τα οποία θα ακολουθούσαν τρία χρόνια αργότερα.

Αν και αποτελεί μόλις τον τρίτο δίσκο τους, οι Queen στο "Sheer Heart Attack" φαντάζουν ήδη αρκετά ώριμοι συνθετικά από τη μία πλευρά, αλλά εξίσου διψασμένοι από την άλλη, τόσο ώστε να μην μπουν σε καμία διαδικασία επανάληψης, αλλά αντιθέτως να πειραματιστούν, να δοκιμάσουν στο έπακρο τις δυνατότητες των studio της εποχής και εν τέλει να καταφέρουν να προσφέρουν ένα δίσκο πρωτοποριακό, πολύπλευρο και προοδευτικό. Το νόημα, η μαγεία και γενικά η επιτομή της μουσικής των Queen βρίσκονται μαζεμένα εδώ.

Θα κλείσω όπως περίπου ξεκίνησε ο Ιάσονας το αντίστοιχο flashback στο "The Colour And The Shape" των Foo Fighters: «το μόνο κακό πράγμα που μπορεί να πει κανείς για αυτόν τον δίσκο είναι για το εξώφυλλό του».
  • SHARE
  • TWEET