Foo Fighters

The Colour And The Shape

Roswell (1997)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 16/01/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Θα μπορούσα πολύ απλά να πετάξω ένα «το μόνο κακό πράγμα που μπορεί πει κανείς για αυτό το δίσκο είναι για το εξώφυλλό του» και να τελειώσει εκεί το πράγμα. Μετά όμως θα στενοχωριόμουν που δε θα είχα άλλη πρόφαση να πλέξω το εγκώμιο και να αναφερθώ στη σημασία του "Colour And The Shape", οπότε στα πλαίσια του μίνι αφιερώματος στα φετινά βραβεία Grammy, Foo Fighters κυρίες και κύριοι.

Για πολλούς, δυστυχώς, ο Dave Grohl  πάντα θα φορά το αγκάθινο στέμμα του «drummer των Nirvana» παρά την χρυσή κορώνα του απόλυτου σύγχρονου rockstar, που του πάει και καλύτερα. Όσες κορυφές και να κατακτήσει με τη μπάντα του, είναι ένα μαύρο σύννεφο από το οποίο δε θα ξεφύγει ποτέ, ακόμα και τώρα, πόσο μάλλον πίσω στο 1997, όταν όλα ήταν ακόμη σχετικά νωπά.

Δεύτερος δίσκος λοιπόν για τους νεοσύστατους Foo Fighters, στην ουσία ο πρώτος της «μπάντας», μιας και το ντεμπούτο γράφτηκε και ηχογραφήθηκε εξ' ολοκλήρου από τον Grohl. Να πούμε όμως την αλήθεια, τα πράγματα μεταξύ τους δεν ήταν ιδιαίτερα ρόδινα. Πώς να είναι άλλωστε; Δεν είναι εύκολο να δουλεύεις με έναν από τους πιο διάσημους και πολυσυζητημένους μουσικούς της εποχής σου, ούτε είναι εύκολο να προσπαθείς να είσαι δημιουργικός και να έχεις το κεφάλι σου καθαρό όταν από παντού ακούς κριτική για αυτό που ξεκίνησες, για τις μνήμες αυτονών που τάχα μου ατιμάς, για ένα διαζύγιο που έρχεται με φόρα και άλλα τέτοια όμορφα. Λογικό και επόμενο λοιπόν να υπάρχουν εντάσεις, οι οποίες οδήγησαν στην απομάκρυνση του τότε drummer, William Goldsmith - και μάλιστα πολύ καιρό πριν το μάθει ο ίδιος, όπως μάθαμε στο περσινό τους ντοκιμαντέρ, "Back and Forth" - και την επανηχογράφηση όλων των drum tracks από τον τελειομανή Grohl.

Βρισκόμαστε σε μία εποχή που τα αγαπητά μας boy bands αρχίζουν και κάνουν τις κορασίδες να ιδρώνουν, το όλο punk-rock κίνημα του ενενηντατόσο έχει αρχίσει να ξεφτίζει και τα κύρια rock σχήματα που κρυφοκοιτάνε τα chart είναι οι Smashing Pumpkins και η Alanis Morissette (θεός φυλάξοι). Σφήνα εξαιρετική λοιπόν για την εποχή ήταν το "Colour", καθώς ήρθε να γεμίσει ένα κενό στον ραδιοφωνικό μεν, πιο σκληρό δε, ήχο.

Την αμαρτία μου να πω, αν εξαιρέσουμε το "Everlong", το οποίο θα 'χει παραγραφούλα δικιά του, τα single που επιλέχθησαν από το δίσκο, δε μπορώ να πω πως είναι τα αγαπημένα μου. Προφανώς μιλάμε για κομματάρες, αλλά ας πούμε πού πάει το "Monkey Wrench" όταν θα μπορούσε να είναι ένα "Hey, Johnny Park" ή όταν το "Walking After You" θα 'πρεπε να είναι ένα "February Stars"; Προσωπική και ταπεινή αποψάρα πάντα. Το "My Hero" καλά έκαναν και το 'βγαλαν, και καλά έκαναν και έδιωξαν τον Goldsmith γιατί αυτό το ευφυέστατο drumbeat δεν το σκαρφίζεται ο καθένας.

"Everlong" όμως. Μάλλον το καλύτερο κομμάτι που θα γράψουν ποτέ οι Foo Fighters. Τόσο απλό στη δομή του, τόσο έξυπνο, όμως τόσο πιασάρικο, τόσο αγαπημένο. Ενώ η αλήθεια είναι πως ο Grohl δε φημίζεται ιδιαιτέρως για την στιχουργική ποιότητα των κομματιών του, τουλάχιστον όχι τόσο που να κάνουν εντύπωση και να είναι ο κύριος λόγος που θα ακούσεις Foo Fighters, αλλά το συγκεκριμένο κομμάτι μιλάει τόσο όμορφα για πράματα απλά και καθημερινά. Ναι, είναι ένα καψουροτράγουδο, αλλά είναι καψουροτράγουδο με ψυχή, διάολε. Ψυχή, τατουάζ, μουσάκι και μακρύ μαλλί. Επίσης παίχτηκε λέει και στο έβδομο σήζον φινάλε του Friends. Εξαιρετικό τρίβια.

Ξέρω, δεν είπα και πολλά. Δε χρειάζεται όμως, ο δίσκος μιλάει από μόνος του. Κακά τα ψέμματα, οι Foo Fighters είναι μια μπάντα που για τον έναν (Kurt ζεις, εσύ μας οδηγείς) ή τον άλλο (είμαστε όλοι κακόγουστοι) λόγο δεν αγαπήθηκε ποτέ ιδιαίτερα στη χώρα μας, αλλά έκαναν ομολογουμένως αρκετό ντόρο με το εξαιρετικό "Wasting Light". Είναι λοιπόν η κατάλληλη στιγμή να ρίξουμε ένα μάτι στο παρελθόν, στο δίσκο που πολλοί λένε το μάγκνουμ όπους τους – αν και προσωπικά πιστεύω πως το "Wasting Light" είναι ένα σκαλί πιο πάνω συνθετικά – και να αποδώσουμε τα σέβη που αρμόζουν σε μία τέτοια μπάντα.
  • SHARE
  • TWEET