Need

Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν πίστευα στα μάτια μου όταν είδα τα αποτελέσματα της περσινής ψηφοφορίας των συντακτών του site για τα καλύτερα της χρονιάς και συγκεκριμένα την πέμπτη θέση στην οποία φιγούραρε το "Orvam: A Song For Home". Ήξερα τι ζημιά μου είχε προκαλέσει σε προσωπικό επίπεδο, αλλά δεν είχα αντιληφθεί τον αντίκτυπο που είχε στην υπόλοιπη ομάδα και δη σε ανθρώπους θεωρητικά μακριά από τον χώρο του progressive metal.

Τρεις μήνες νωρίτερα, είχε προκύψει μια ακόμα μεγάλη επιβράβευση για τους συμπατριώτες μας, αυτή της εμφάνισής τους στο ProgPower φεστιβάλ, στην Ατλάντα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Ας εξηγήσω γιατί η εμφάνισή τους εκεί έχει πολλή περισσότερη σημασία από όσο φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση.

Πρόκειται για ένα φεστιβάλ το οποίο έχει χτίσει ο διοργανωτής του, Glenn Harveston, και πλέον αποτελεί περισσότερο μια κοινότητα φίλων των μουσικών που πρεσβεύει και λίγο-πολύ εκφράζουν τα μουσικά γούστα του Glenn. Κάθε μέρα φιλοξενεί περίπου 2.000 ανθρώπους, με τα εισιτήρια εξαντλούνται μέσα σε πολύ λίγες ώρες, κατόπιν συνειδητής απόφασης του διοργανωτή να μην μεταφέρει το φεστιβάλ σε μεγαλύτερο venue, παρόλο που κάθε χρόνο αυξάνεται η ζήτηση. Η αίσθηση είναι πως πρόκειται περισσότερο για γιορτή και ευκαιρία να βρεθούν (σε μεγάλο ποσοστό) οι ίδιοι άνθρωποι και όχι ένα τυπικό φεστιβάλ.

Στο φεστιβάλ αυτό δίνουν πολύ μεγάλη αξία όλοι οι καλλιτέχνες που εμφανίζονται για αυτό και συχνά παρουσιάζουν αποκλειστικά σετ για αυτό, όπως παραδείγματος χάριν ο Jon Oliva παρουσίασε ολόκληρο το "Streets" κι οι Angra φέτος το "Holy Land", μεταξύ πολλών άλλων εκπλήξεων που λαμβάνουν χώρα. Επίσης, κάθε μπάντα πρέπει να έχει περάσει το «ποιοτικό κριτήριο» του Harveston, ο οποίος προσκάλεσε τους Need, εντυπωσιασμένος από το "Orvam".

Όπως θα διαπιστώσει όποιος παρακολουθήσει το DVD, οι Need άρπαξαν την ευκαιρία που τους δόθηκε από τα μαλλιά και στη μια ώρα που τους διατέθηκε παρουσίασαν ολόκληρο το τελευταίο τους άλμπουμ. Λογική επιλογή αφού, για να λέμε την αλήθεια, κάνει όχι μόνο ό,τι είχαν κυκλοφορήσει οι ίδιοι πριν, αλλά και ό,τι έχει κυκλοφορήσει άλλη ελληνική μπάντα στον χώρο να μοιάζει φτωχό. Σύμφωνα με τα όσα έλεγαν οι διοργανωτές μετά, υπήρξαν η opening μπάντα με τη μεγαλύτερη προσέλευση κόσμου στην ιστορία του φεστιβάλ, ενώ το feedback των παρευρισκόμενων έκανε λόγο για ένα από τα highlights του διημέρου συνολικά. Αν έχετε την όρεξη ανατρέξτε εδώ για περισσότερα.

Με ήχο κρύσταλλο και παίξιμο ακριβείας οι Need είναι εκρηκτικοί πάνω στο σανίδι, κάτι που πιθανολογώ πολλοί έχουν αντιληφθεί βλέποντάς τους σε κάποιο εγχώριο live, μόνο που εκεί έχουν την μεγάλη σκηνή, το light show κι ό,τι επιπλέον συνεπάγεται το να παίζει κάποιος στο ProgPower. Έχουν επιλέξει να αφήσουν τον ήχο όσο πιο φυσικό γίνεται, όπως είναι εμφανές και στο σημείο του ομώνυμου κομματιού που προκύπτει ένα μικρό πρόβλημα / κενό στην κιθάρα του Ravaya, κάτι που προσωπικά θεωρώ ότι προσθέτει πόντους.

Όλο το DVD κυλάει νεράκι με σούπερ εικόνα, ήχο και μοντάζ, οπότε ας μιλήσω για μερικά highlight. Για το εξαιρετικό κιθαριστικό παίξιμο και την τρέλα που κουβαλάει ο Ravaya, που σε κάποιους ίσως μοιάζει υπερβολική αλλά βγάζει πολλή ενέργεια. Για το πόσο σπουδαίο τραγούδι είναι το "Entheogen" ή για το τελείωμα του "Symmetrape" που ξεχειλίζει από πάθος. Για το πόσο εύκολα κάνουν να μοιάζουν τα πάντα ο Στέλιος κι ο Βίκτωρας στο rhythm section και για το πόσο ολοκληρώνει τον ήχο ο Αντώνης στα πλήκτρα, αλλά κυρίως πόσο τα ανεβάζει επίπεδο με τα δεύτερα φωνητικά του. Και κυρίως για τον Jon στη φωνή που απλά δίνει και την ψυχή του στις ερμηνείες χωρίς να χρειάζεται να πω τίποτα περισσότερο.

Κι αν τα "Mother Madness" και το μεγαλεπήβολο ομώνυμο κομμάτι είναι αυτά που αναμενόμενα εντυπωσιάζουν και ενθουσιάζουν το κοινό περισσότερο, είναι το συγκινητικό παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος που υποθέτω ότι προσπερνάει όλα τα υπόλοιπα και από μόνο του μπορεί να παρέχει την ενέργεια που χρειάζεται η μπάντα για να συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε με το "Orvam".

Η τελική αίσθηση που σου αφήνει αυτό το DVD είναι πως το "Orvam" και η εμφάνιση των Need στο ProgPower δεν επιστεγάζει μόνο το ότι η μπάντα άλλαξε επίπεδο, αλλά παρασέρνει μαζί του κι όλη την εικόνα της ελληνικής prog σκηνής που δειλά-δειλά αναπτύσσεται και μπορεί πλέον να πειστεί ότι κάτι αντίστοιχο είναι εφικτό.

Εδώ είναι το νέο μέτρο, εδώ και η επόμενη υπέρβαση...