Within Temptation

Είναι εύκολο για τον εξωτερικό παρατηρητή να μένει στην επιφάνεια. Ιδιαίτερα για τη μουσική, και ακόμα περισσότερο όταν μιλάμε για ένα όνομα παγκοσμίου κλάσης, είναι σχεδόν απίθανο για τον ακροατή να κοιτάξει πίσω από τις γραμμές. Η σύγχρονη τέχνη, όχι παράλογα, έχει καθιερωθεί να αντιμετωπίζεται με καθαρά καλλιτεχνικά, τεχνικά κι αισθητικά κριτήρια. Το κομμάτι του δημιουργού, που πρέπει να βρει τις λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στο όραμά του και τον επαγγελματισμό, μένει σε δεύτερη μοίρα. Οι Within Temptation είναι ένα από τα πιο πρόσφατα σχήματα που υπενθύμισαν το παραπάνω.

Οι Ολλανδοί δεν είναι ό,τι εντυπωσιακότερο έχει να επιδείξει ο σύγχρονος σκληρός χώρος. Δεν είναι καν το μεγαλύτερο εμπορικό μέγεθος στο υποείδος που θεωρητικά ανήκουν. Μιλάμε όμως για ένα συγκρότημα που μετρά δύο γεμάτες δεκαετίες παρουσίας, με κυκλοφορίες που συνέβαλαν στη δημιουργία της symphonic σκηνής, τεράστιες περιοδείες (κι ας έχουμε να τους δούμε στα μέρη μας από εκείνο το απόγευμα στη Μαλακάσα), και κομμάτια που κατάφεραν να ξεφύγουν από τα στενά rock/metal όρια και να αγγίξουν πραγματικά ευρύ κοινό. Παρά τις επιτυχίες, ωστόσο, η Sharon Den Adel και ο Robert Westerholt μετά το "Hydra" βρέθηκαν σε αδιέξοδο.

Σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, οι Within Temptation χρειάζονταν ένα διάλειμμα, τόσο ως μπάντα όσο και ως brand. Καθόλου παράλογα, αφού το σχήμα από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας έτρεχε χωρίς ανάσα σε ακραίες ταχύτητες. Οι μετρημένες δηλώσεις και η προσγειωμένη παρουσία τους δεν άφησαν την αβεβαιότητα των τελευταίων χρόνων να βγει προς τα έξω· αυτό άλλαξε με την κυκλοφορία του "My Indigo", και κυρίως με τα όσα αποκάλυψε στη συνέχεια η Den Adel σχετικά με τη δημιουργία του. Εκ των υστέρων, η ενασχόλησή της με αυτό το solo/side project φαίνεται πως έδρασε καταλυτικά στο να διώξει κάθε υποψία παύσης εργασιών με το συγκρότημα που την καθιέρωσε.

Οι pop αναφορές, που από το "The Unforgiving" είχαν κάνει κάμποσα βήματα μπροστά, πλέον πρωταγωνιστούν δίπλα στις χαρακτηριστικές γραμμές της μπροστάρισσας. Αντιθέτως, η παρουσία της ορχήστρας και της χορωδίας μένει σε δεύτερο πλάνο, με τα ηλεκτρονικά στοιχεία και τις φουτουριστικές θεματολογίες να ακολουθούν. Όπως σε κάθε άλμπουμ που στοχεύει στο mainstream και σέβεται τον εαυτό του, η εισαγωγική τετράδα είναι αντιπροσωπευτική. Η μοντέρνα αισθητική του "The Reckoning", τα αιθέρια φωνητικά προς το κλείσιμο του "Raise Your Banner", οι πιασάρικες μελωδίες του "Supernova" με τη συμφωνική επικάλυψη, τα πάντα είναι εκεί, τόσο γνώριμα και τόσο διαφοροποιημένα την ίδια στιγμή.

Το "Resist" έχει κάθε λόγο να επαναφέρει τους Within Temptation στα υψηλότερα επίπεδα του ευρύτερου σκληρού ήχου. Είναι μια επιστροφή και ταυτόχρονα ένα σίγουρο βήμα μπροστά. Περιέχει αρκετά μεγάλα singles κι άλλα τόσα κομμάτια που μπορούν να σταθούν επάξια δίπλα στις μετά-2007 επιτυχίες. Δεν ξέρω με ποια λογική μπορεί κάποιος να ήλπιζε σε επιστροφή στις ρίζες, αλλά δεν θα τη βρει εδώ. Μοναδική παραφωνία είναι η παραγωγή, που κόβει από το γυαλισμένο σύνολο. Όπως και να 'χει, χρειάζεται αρκετή στρυφνάδα για να μην κουνηθείς στο full-on-eighties "Mad World" ή να μην εκτιμήσεις το πανέμορφα γλυκόπικρο "Mercy Mirror".