The Raveonettes

Είσαι σε ένα συγκρότημα για δεκαπέντε χρόνια, έχεις γνωρίσει εμπορικές επιτυχίες, έχεις σηκώσει το μεσαίο δάχτυλο σε όσους περίμεναν να ακολουθήσεις τον προφανή δρόμο, έχεις πειραματιστεί με τον ήχο σου περισσότερο απ' όσο θα επέτρεπε κάποιος εμπλεκόμενος με τη μουσική βιομηχανία και έχεις κυκλοφορήσει τη μουσική σου με κάθε πιθανό τρόπο. Έχεις μπουχτήσει από τις περιορισμένες «λογικές» επιλογές και το μη μουσικό κομμάτι της μουσικής. Πώς συνεχίζεις από εκεί; Η απάντηση των Raveonettes είναι απλή: κυκλοφορείς ένα αντί-άλμπουμ.

Η νέα δουλειά του αξιαγάπητου ντουέτου από τη Δανία είναι περισσότερο ένα project και λιγότερο ένας δίσκος με την τυπική έννοια του όρου. Πάνε σχεδόν δύο χρόνια από τότε που η μπάντα ανακοίνωσε ότι, αντί για την όγδοη κυκλοφορία της, το 2016 θα ηχογραφούσε και θα κυκλοφορούσε από ένα τραγούδι κάθε μήνα. Ιδιότροπη απόφαση, αναμφισβήτητα, αλλά όχι τελείως απρόσμενη· το σχήμα κατά καιρούς στο παρελθόν είχε εκφράσει προβληματισμό για την κατάσταση της βιομηχανίας και σκέψεις για το κατά πόσο έχουν πλέον νόημα τα full-length άλμπουμ όταν η πλειοψηφία του κόσμου νοιάζεται για μεμονωμένα τραγούδια.

Έχοντας κατά νου τη λογική πίσω από το εγχείρημα δεν ξέρω αν έχει περισσότερο νόημα η προσέγγιση να είναι στραμμένη ανεξάρτητα στο κάθε τραγούδι, όπως αυτά κυκλοφόρησαν και τα ακούσαμε αρχικά, ή στο σύνολο, όπως είναι τελικά η ολοκληρωμένη κυκλοφορία. Σε κάθε περίπτωση, το πείραμα κρίνεται πετυχημένο. Τα δώδεκα κομμάτια περιλαμβάνουν σχεδόν όλες τις indie/noise/pop/shoegaze πτυχές του ντουέτου προσθέτοντας μερικές ακόμα, κάτι που με βάση τα όσα μας είχαν πει είναι μάλλον σκόπιμο, και καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα πακέτο που στέκεται σε πραγματικά υψηλό επίπεδο.

Αμφιβάλλω αν κάποιος που δεν γνωρίζει τα παραπάνω θα μπορέσει να φανταστεί ότι το υλικό δεν γράφτηκε σε ένα session, κι αυτό πιθανότατα είναι από μόνο του μια μικρή νίκη για τη μπάντα. Επιπλέον, μπορεί να υπήρξαν κομμάτια που ως ενιαίες οντότητες δεν συγκλόνισαν, αλλά τοποθετημένα στη σειρά δημιουργούν ένα σκοτεινό, ταξιδιάρικο σύνολο που δεν αφήνει περιθώρια διαφυγής. Από την άλλη, single material υπήρχε/υπάρχει, με το υπέρ-κολλητικό "Excuses", το ανάλαφρα πεσιμιστικό "Where Are You Wild Horses" και το "A Good Fight" με τις φασαριόζικες εναλλαγές να είναι τα πρώτα που έρχονται στο μυαλό.

Το "Atomized" δεν είναι μια τυπική κυκλοφορία, αλλά είναι προσεγμένη όσο λίγες. Αν χρειάζεστε έναν λόγο για να ασχοληθείτε μαζί του, αυτός βρίσκεται στον περασμένο Δεκέμβριο. Στο δωδεκάλεπτο "Pendejo" ο Sune Rose Wagner και η Sharin Foo καταφέρνουν να φτιάξουν ένα από τα δυνατότερα κομμάτια της καριέρας τους, που παρά τη διάρκειά και την απουσία φωνητικών είμαι σίγουρος ότι θα ταίριαζε άψογα στις ξεχωριστές (το λιγότερο) συναυλίες τους. Εδώ δεν υπάρχουν "Love In A Trashcan" ή "Dead Sound", αλλά μια μπάντα που συνεχίζει να προχωρά και να πειραματίζεται.