Substratum

Ο πρώτος full length δίσκος των Substratum κυκλοφόρησε κατά την εκπνοή του 2016 (στα Χριστούγεννα!) και δυστυχώς, οι περισσότεροι το «συναντήσαμε» στις αρχές του 2017. Γι' αυτό και δεν φιγουράρισε σε πολλές λίστες αγαπημένων δίσκων στον έντυπο και ηλεκτρονικό metal τύπο, μολονότι καταλήγω στο ότι ξεκάθαρα το άξιζε.

Και γράφω «καταλήγω», καθώς κατά τη διάρκεια αλλεπάλληλων ακροάσεων, η εντύπωσή μου για το "Substratum" κυμάνθηκε από την αδιαφορία (στην αρχή, καθώς αυτό που θα ακούσεις εδώ είναι αναμφίβολα εντελώς παλαιομοδίτικο και «μονοκόμματο»), έως την αποθέωση και με όλα τα ενδιάμεσα στάδια. Τελικά, ο δίσκος θεωρώ πως έχει κάποια πολύ σημαντικά και σπάνια ατού, όπως το φανταστικό, βασισμένο στα riff παίξιμο και κυρίως έναν αέρα λύσσας και φρεσκάδας, που δημιουργεί ελπιδοφόρα συναισθήματα για το μέλλον. Τα μοναδικά στοιχεία που λείπουν από την πρώτη αυτή δουλειά των Αμερικανών, για να αγγίξει τον χαρακτηρισμό του «άριστα», είναι κάποιοι πραγματικά μεγάλοι ύμνοι, στοιχείο απαραίτητο για το αυθεντικό, παραδοσιακό heavy/power metal στο οποίο επιδίδονται, καθώς και κάποια περισσότερη ποικιλία στις συνθέσεις, ιδίως στα verse των τραγουδιών, που μοιάζουν πολύ μεταξύ τους.

Παρ' όλα αυτά, δεν λείπουν κάποια φανταστικά τραγούδια, όπως τα καταιγιστικά "Last Voyage" και "Room Of Eyes", το γεμάτο φανταστικά riff και μελωδίες "Who Am I", το επικό "Burn The Night" και η κατακλείδια τριλογία "Curse Of The Soothsayer". Στα φωνητικά ακούμε μια αληθινή μαινάδα, την Amy Lee Carlson, η οποία θα θυμίσει σε πολλούς την Ann Boleyn (Hellion) και την Leather Leone (Chastain, solo), με ένα μικρό touch από την Jessica Bowen (Jex Thoth). Εννοείται πως δεν υπολείπεται σε τίποτα απέναντι στους άνδρες συναδέλφους της (ιδίως τους σύγχρονους...), έχει το σωστό για το είδος attitude και μολονότι δεν διαθέτει καμιά τρομερή έκταση, η χροιά της είναι σούπερ και το πάθος και η θεατρικότητα στην ερμηνεία της είναι στα ύψη.

Το συγκρότημα, πάντως, δεν τα ποντάρει όλα πάνω στην Amy, και καλά κάνει, καθώς το κιθαριστικό δίδυμο των Haynes και Nazaryan «κεντάει» και έχει πολύ χώρο για να αποδείξει το ταλέντο του, σπέρνοντας riff-άρες (Accept, Αrmored Saint, Riot, Liege Lord, παλιοί Ιced Earth κλπ) με Maidenίζουσες lead μελωδίες. Και όλα αυτά με ένα πιο-στιβαρό-δεν-γίνεται ρυθμικό μέρος, το οποίο αναδεικνύεται από την πεντακάθαρη, «αναλογική» και με ιδιαίτερη έμφαση στον ογκώδη ήχο των τυμπάνων, παραγωγή.

Όπως καταλαβαίνει κανείς, το "Substratum" θα προσφέρει πολλές στιγμές ηδονικού headbanging στον οπαδό του old school US metal - δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Ωστόσο, τα επόμενα βήματα αυτής της παθιασμένης μπάντας, θα είναι σίγουρα ακόμη πιο εντυπωσιακά, σε μένα τουλάχιστον, αν δώσουν λίγο περισσότερη βάση στη μελωδία (άκου λ.χ. το συγγενές, σε προθέσεις και ήχο, "Sumerlands") και στην πιο προσεκτική επεξεργασία των κουπλέ των τραγουδιών τους. Κατά τ' άλλα, οι Substratum εισέρχονται με τυμπανοκρουσίες στην underground metal σκηνή και στα στερεοφωνικά μας.