Steel Attack

Σε μερικές περιπτώσεις, το όνομα μιλάει από μόνο του. Μια από αυτές είναι και οι Steel Attack που μας έρχονται από την παγωμένη Σουηδία και εδώ και 11 χρόνια ασχολούνται με τον ευρωπαϊκό power μεταλλικό ήχο, με σκοπό να τραβήξουν για τα καλά την προσοχή μας. Στο παρελθόν δεν ξέρω αν το πέτυχαν, μιας και δεν είχα την ευκαιρία να ακούσω κάποια παλιότερη δουλειά τους, στο "Carpe DiEnd" (το λογοπαίγνιο λίγο ατυχές κατ' εμέ) όμως το παλεύουν (με την καλή έννοια) και σε αρκετά σημεία ο ακροατής δέχεται «επίθεση» άνευ προηγουμένου.

Οι Ronny Hemlin (βλέπε Lack Of Faith), John Allan, Simon Johansson (βλέπε Memory Garden και Abstract Algebra, ω ναι!), Peter Moren (βλέπε Tad Morose) και Johan Lofgren (βλέπε Lack Of Faith) είναι το έμψυχο δυναμικό της ομάδας και έχουν κερδίσει αρκετά- κυρίως γερμανικά- αυτιά με τα μουσικά τους καμώματα. Σε αυτήν την έκτη κατά σειρά δουλειά τους μας προσφέρουν απλόχερα καλό ευρωπαϊκό power, στα χνάρια των Hammerfall και των Freedom Call.

Πολύ καλή η μονόλεπτη εισαγωγή με το ομώνυμο του δίσκου, καλή και η συνέχεια με το MorganaLefayικό "The Evil in Me", όπως και το μεθεπόμενο "Holy Is Evil" με την επιβλητική έναρξή του, αλλά η αίσθηση της «κοιλιάς» που κάνει έπειτα το cd, με εξαίρεση το "For Whom I Bleed" (ανελέητη κομματάρα), δε με άφησε ούτε μετά την 582η ακρόαση. Δυνατές κιθάρες, κοφτά αναπτυσσόμενα solos, πειραματισμοί και αέναες μελωδίες με doomοειδή περάσματα στις γέφυρες, μια σταθερή και πολύτιμη φωνή που χάνει ίσως σε δυο τρία σημεία, συγκριτικά με το σύνολο του άλμπουμ, και θα έλεγε κανείς πως ετούτοι οι Σουηδοί διψούν για να αδράξουν τα μεταλλικά μας κρανία.

Μέχρι εκεί όμως: δυστυχώς δεν άκουσα κάτι διαφορετικό -χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν κουβαλούν κάτι φρέσκο-, δηλαδή αυτό που θα τους κάνει να ξεχωρίσουν ανάμεσα από τόσες μπάντες αυτού του είδους που ξεπηδούν τελευταία σα μανιτάρια και έχουν κατακλύσει πραγματικά τα σύγχρονα μουσικά δρώμενα. Και αν επρόκειτο για ντεμπούτο, θα ήμουν ολωσδιόλου ευχαριστημένη, αλλά για έκτη δισκογραφική κίνηση... Δεν ξέρω. Μπορεί μια σωστή προσθήκη πλήκτρων να έκανε πιο επικό το αποτέλεσμα και να έσωζε λίγο την κατάσταση, ή ακόμη και κάποια γυναικεία additional φωνητικά να έδιναν έναν πιο αιθέριο τόνο, αλλά αυτή η μονοτονία που χαρακτηρίζει το cd (με εξαιρέσεις βέβαια) φοβάμαι πως δε θα σας επιτρέψει να υπερβείτε την τρίτη συνεχόμενη ακρόαση, μηδέ να το αναζητήσετε μετά από λίγο καιρό στις μουσικές ψηφιακές σας στοίβες.

Κυνηγοί επικηρυγμένων power ήχων, πληγωμένοι δράκοντες και σεις ταπεινοί βελζεβούληδες, ίσως στο "Carpe DiEnd" να βρείτε τη «μεταλλική» παρηγοριά που αναζητάτε μέσα σε δύσκολους καιρούς για πρίγκιπες και έναν ζεστό heavy ήχο που θα σας κρατά συντροφιά. Ίσως...