Sorcerer

The Crowning Of The Fire King

Metal Blade (2017)
Από τον Βασίλη Σκιαδά, 13/10/2017
Ό,τι πιο κοντινό στους Black Sabbath της Tony Martin εποχής
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Μόλις δυόμισι χρόνια μετά το θριαμβευτικό άλμπουμ της επιστροφής τους ("In The Shadow Of The Inverted Cross"), οι Σουηδοί βετεράνοι δείχνουν ορεξάτοι να κερδίσουν το χαμένο έδαφος της μακροχρόνιας απουσίας τους από τα μεταλλικά δρώμενα. Επειδή όμως η όρεξη από μόνη  της δεν φτάνει, οι Sorcerer ευτυχώς βρίσκονται σε μεγάλη φόρμα και στο "The Crowning Of The Fire King" ξεδιπλώνουν όλο τους το ταλέντο και παρουσιάζονται ακόμα καλύτεροι απ' ό,τι στην προηγούμενη κυκλοφορία τους.

Είναι ξεκάθαρο ότι ένα από τα μεγαλύτερα ατού αυτής της θρυλικής μπάντας είναι το «λαρύγγι» της, ο εκπληκτικός Anders Engberg, ο οποίος πραγματικά είναι εκθαμβωτικός στα καθήκοντά του, διαθέτοντας σπάνια έκταση και ένα ζεστό και οικείο ηχόχρωμα, που σε κερδίζει αμέσως. Τα τραγούδια τους λοιπόν, είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του, πολύ μελωδικά και πολύ πιασάρικα και με την παραγωγή του άλμπουμ να προσπαθεί να τον αναδείξει. Ακόμα και στα τραγούδια που μάλλον υστερούν ως συνθέσεις σε σχέση με τα υπόλοιπα, ο Anders καταφέρνει να τα «σώσει», τραγουδώντας με πάθος και μεγαλοπρέπεια. Άριστος, πραγματικά.

Η αιχμή του δόρατος του δίσκου βέβαια, είναι τα αργόσυρτα και σκοτεινά έπη "Ship Of Doom", "The Devil’s Incubus", "The Unbearable Sorrow" και το ομώνυμο τραγούδι, τα οποία βγάζουν στην επιφάνεια τον επικό χαρακτήρα του συγκροτήματος, που πλέκεται μέσα από ογκώδη doom metal riff, σκοτεινή ατμόσφαιρα και υμνικά ρεφρέν. Οι σημερινοί Sorcerer ασφαλώς και λίγη σχέση έχουν με την μπάντα της επικής εκείνης συλλογής του 1995 (αν και τα ιδρυτικά μέλη Hagel και Engberg είναι παρόντα), δεν είναι τόσο μονολιθικοί και ακατέργαστοι όσο τότε, αλλά είναι κάτι καινούριο, που δεν διστάζει να οικειοποιηθεί στοιχεία από το σκανδιναβικό power metal (Morgana Lefay, Tad Morose, κλπ) και να ακούγεται εξίσου ενδιαφέρον και εντυπωσιακό. Στα αυτιά μου, οι Sorcerer είναι πλέον πολύ κοντά στους Black Sabbath της εποχής Tony Martin (σημειωτέον ότι ο Engberg έχει συνεργαστεί με τον Martin κατά το παρελθόν), δηλαδή, εξακολουθούν να είναι βαρείς και ασήκωτοι, αλλά ταυτόχρονα η άκρατη μελωδικότητα στις φωνητικές γραμμές και στις κιθάρες κάνει το δίσκο να ακούγεται πιο «οικουμενικός» και σίγουρα πιο γοητευτικός σε ακροατές μη εξοικειωμένους με το παραδοσιακό επικό Doom.

Κάποια ψεγάδια ωστόσο, χωρίζουν το "The Crowning..." από το να χαρακτηριστεί αριστουργηματικό. Καταρχάς, οι Sorcerer δεν έχουν ανάγκη, από ουδέτερα σε συναίσθημα power metal τραγουδάκια της σειράς, όπως π.χ. το single "Sirens", το αξιοξέχαστο "Crimson Cross", ή το Avatarium/Candlemass δεύτερης κατηγορίας "Abandoned Βy The Gods". Η παραγωγή τους επίσης, θα μπορούσε να ήταν λιγότερο «ραφινάτη» και περισσότερο ογκώδης, όπως π.χ. είναι η αντίστοιχη του φετινού πονήματος των συμπατριωτών τους, Below ("Upon A Pale Horse"), οι οποίοι κατάφεραν να βρουν τη χρυσή τομή ανάμεσα στην διαύγεια και την τραχύτητα. Και τέλος, έχω την εντύπωση πως η κιθαριστική δουλειά, σε ό,τι αφορά τα lead μέρη και τα solo, είχε πολλά περιθώρια να ακουστεί πολύ πιο εντυπωσιακή και περίτεχνη, αλλά αντίθετα, μοιάζει χαλιναγωγημένη και «συγκρατημένη», προφανώς από επιλογή της μπάντας.

Όλα αυτά όμως δεν μειώνουν σημαντικά το μέγεθος της ηχητικής απόλαυσης, που για άλλη μια φορά προσφέρουν απλόχερα οι Σουηδοί πάλιουρες, οι οποίοι ελπίζω να κρατήσουν αυτή τη συνέπεια σε δισκογραφική παρουσία, τώρα που πήραν το κολάι. Αρκεί βέβαια και ο κόσμος να τους αγκαλιάσει, διότι πραγματικά το αξίζουν, τόσο για το ένδοξο παρελθόν τους όσο και για το τιμιότατο παρόν τους. Mε ένα δεύτερο σερί πανέμορφο δίσκο, οι Sorcerer αποδεικνύουν έμπρακτα ότι το reunion τους είχε καλλιτεχνικό νόημα και αληθινό λόγο ύπαρξης.

  • SHARE
  • TWEET