Sonata Arctica

The Ninth Hour

Nuclear Blast (2016)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 23/09/2016
Ακόμα ένα βήμα μακριά από το power metal
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πέρα από μουσικές προτιμήσεις και οτιδήποτε υποκειμενικό, είναι γεγονός πως οι Sonata Arctica παρά τα χρόνια στην πλάτη τους δεν έχουν υποκύψει σε fan-service επιλογές. Σίγουρα, μιλάμε για ένα συγκρότημα που κινείται στην mainstream πλευρά του σκληρού ήχου και το ύφος του δύσκολα θα χαρακτηριστεί ως πειραματικό. Από αυτήν την άποψη κάποιος μπορεί να πει ότι μελωδικό metal έπαιζαν πριν δεκαπέντε χρόνια, μελωδικό metal παίζουν τώρα. Τα πράγματα, όμως, απέχουν αρκετά από αυτό.

Με τελείως στοιχειώδη λογική τόσο το "Ecliptica" όσο και το "The Ninth Hour", κάτω από την ταμπέλα του μελωδικού metal εμπίπτουν. Όσοι έχουν ασχοληθεί έστω και ελάχιστα, όμως, γνωρίζουν ότι οι Φινλανδοί εδώ και κάμποσα χρόνια έχουν ξεφύγει από τον τυπικό power metal ήχο των δύο πρώτων τους δίσκων. Πάει σχεδόν μια δεκαετία από τότε που με το "Unia" εισήγαγαν για πρώτη φορά σε έντονο βαθμό μια σχεδόν-progressive λογική, που μπορεί να τους κόστισε αρκετούς οπαδούς, αλλά τους βοήθησε να μην εγκλωβιστούν σε ένα ύφος, κάτι που συνέβη σε αρκετά μεγάλα ονόματα του ήχου.

Κι αν το προ διετίας "Pariah's Child" σε σημεία έμοιαζε με πισωγύρισμα, προς απογοήτευση των οπαδών της πρώτης περιόδου της μπάντας, ο Tony Kakko και η παρέα του δεν φαίνονται διατεθειμένοι να επιστρέψουν στις ρίζες τους. Αντίθετα, συνεχίζουν να εξελίσσουν τον ήχο τους από εκεί που άφησε το πανέμορφο "Stones Grow Her Name", χωρίς να παραλείπουν μερικές κλεφτές ματιές παραπίσω. Αναμφισβήτητα ο δίσκος έχει την αύρα των Sonata Arctica, που δύσκολα θα μπερδέψει κάποιος· οι απλοϊκά όμορφες μελωδίες των φωνητικών, τα δυνατά πλήκτρα, οι power-ίστικες ταχύτητες, οι προσεγμένοι στίχοι, όλα τα στοιχεία κατατεθέν της μπάντας είναι παρόντα.

Το σύνολο, ωστόσο, είναι λιγότερο άμεσο από το αναμενόμενο και στις πρώτες ακροάσεις πιθανότατα θα ξενίσει ακόμα και τους υποψιασμένους. Το "Closer To An Animal" για παράδειγμα, παρότι πρώτο single, πήρε αρκετό χρόνο μέχρι να μου κολλήσει. Από την άλλη, το πιασάρικο "Life" και το συναυλιακό "Fairytale" με τα δίκασα είναι οι πιο ευθείες συνθέσεις του άλμπουμ, ενώ στο μεταίχμιο βρίσκεται το πανέμορφο "We Are What We Are" όπου, όπως μας είπε ο Henrik Klingenberg, συμμετέχει ο Troy Donockley των Nightwish. Από τα κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι η συνέχεια του Caleb & Juliet Saga στο θεατρικό "Till Death's Done Us Apart", καθώς και το werewolf-love-song "Among The Shooting Stars". Το δε "White Pearl, Black Oceans Part II" είναι εξαιρετικό, παρά τις όποιες αμφιβολίες, κι ολοκληρώνει (λογικά) με μια αισιόδοξη αίσθηση την ιστορία που ξεκίνησε στο "Reckoning Night".

Στο "The Ninth Hour", οι Sonata Arctica κάνουν για μία ακόμα φορά ένα βήμα μπροστά τον ήχο τους. Οι αλλαγές που προκύπτουν από αυτό μπορεί να μην είναι μεγάλες, απρόβλεπτες ή εντυπωσιακές και σίγουρα υπάρχουν κάποιες ιδιαιτερότητες ή αδυναμίες, ανάλογα με την οπτική του καθενός. Εν τέλει δεν είναι η καλύτερη μετά-"Unia" κυκλοφορία τους, αλλά ούτε και η χειρότερη. Σε κάθε περίπτωση, δεν μένουν στάσιμοι και συνεχίζουν την πορεία τους στον δρόμο που ξεκίνησαν εδώ και πέντε δίσκους.

  • SHARE
  • TWEET