Six Organs Of Admittance

Υπάρχουν κάποιες μεταβλητές στους δίσκους του Ben Chasny με τους Six Organs Of Admittance και αυτές έχουν κυρίως να κάνουν με την αναλογία του πειραματισμού, του θορύβου, του ηλεκτρισμού σε σχέση με τις ακουστικές κιθάρες και των αντισυμβατικών δομών που θα ενσωματώσει στο indie psych folk του. Υπάρχουν και κάποιες σταθερές και αυτές έχουν κυρίως να κάνουν με την ποιότητα του τελικού αποτελέσματος και του αδιαμφισβήτητου χαρακτήρα του. Αδυνατώ να θυμηθώ κακό δίσκο αυτού του σχήματος ανεξάρτητα ποιον δρόμο τελικά αποφάσισε να ακολουθήσει. Δεν κρύβω όμως ότι, για τα προσωπικά μου γούστα, εκεί που ο θόρυβος έρχεται ως συμπλήρωμα, ως κάτι που θα πετάξει το ακροατή έξω από το comfort zone του, ως κάτι που θα τονίσει και όχι θα αντικαταστήσει τις άμεσες μελωδίες του Chasny, εκεί είναι που οι Six Organs Of Admittance βρίσκονται στα καλύτερα τους.

Το "Companion Rises" προστίθεται σε αυτή την κατηγορία που στολίζουν ήδη δίσκοι όπως τα "Shelter From The Ash" και "Ascent". Αναδύει μία ζεστασιά, σκοτεινή ενίοτε, μυστηριακή σε άλλες περιπτώσεις, αλλά πολύ γήινη. Με εννιά μικρής προς μέσης διάρκειας τραγούδια ξεκινάει με μία εισαγωγή με λούπες και delays a la Brian Eno για να απογυμνώσει όσο προχωράει ο δίσκος τον ηλεκτρισμό με αποκορύφωμα το ομότιτλο τραγούδι που είναι μία καθαρόαιμη ακουστική folk μπαλάντα ενδεδυμένη όμως με ένα λεπτό στρώμα πλήκτρων και το "Haunted And Known" κατά το ήμισυ, αφού ξεκινάει ως απολύτως ακουστικό για να καταλήξει σε μία πυκνή ατμόσφαιρα feedback και ηλεκτρικών εκκενώσεων. Από το σημείο αυτό και μετά σταδιακά ο θόρυβος αυξάνεται μέχρι ο δίσκος να κλείσει περίπου όπως άρχισε. Η συνθετική προσέγγιση δεν αλλάζει ιδιαίτερα είτε στις ηλεκτρικές είτε στις ακουστικές στιγμές αφού βασίζεται σε ένα επαναλαμβανόμενο άρπισμα της κιθάρας επί του οποίου προστίθενται όλα τα στοιχεία που δημιουργούν το εκάστοτε τραγούδι.

Για όποιον έχει ασχοληθεί με τους Six Organs Of Admittance λεπτομέρειες στην προσέγγιση, μικρές διαφορές στο μίγμα που φτιάχνει τη συνταγή, στις αναλογίες των υλικών, στο οργανικό δέσιμο των χαρακτηριστικών τους μπορούν πάντα να εντοπιστούν. Στον πυρήνα του, όμως, το "Companion Rises" δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας τυπικός δίσκος τους. Τυπικός, αλλά παραμένων ελκυστικός και προσιτός. Τραγούδια όπως το "Black Τea" ή το "Two Forms Moving" δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από κάποια από τα καλύτερα του παρελθόντος τους, εκτός ίσως από το γεγονός ότι πλέον τα περιμένουμε. Πιθανότατα να μη διεκδικήσει ποτέ το παράσημο του καλύτερου δίσκου τους, αν και ένα ζευγάρι αυτιών που θα ξεκινήσει την ενασχόλησή του με τους Six Organs Of Admittance από αυτό το σημείο και προχωρήσει προς τα πίσω, ίσως να βρει λόγους να διαφωνήσει.