Japanese Breakfast

Πάει καιρός που μας απασχόλησαν οι Japanese Breakfast, το μουσικό όχημα της Michelle Zauner, την οποία αναγνωρίσαμε πριν λίγα χρόνια ως μία απ' τις κορυφαίες προσωπικότητες της indie pop. Έχοντας κερδίσει αρκετά την προσοχή μας με το breakthrough album της, "Jubilee" το 2021, η Zauner πήρε λίγο χρόνο για να επιστρέψει, όμως ιδού το τέταρτο άλμπουμ της, το οποίο κάνει μία αισθητή επιστροφή σε πιο μελαγχολικά (it's on the title!) μονοπάτια.

Το "For Melancholy Brunetttes..." είναι ένα ψιλοεκνευριστικό άλμπουμ, κι όχι επειδή είναι κακό. Τουναντίον, μετά από πολλές ακροάσεις, νιώθω ότι έχω βρει αρκετά σημεία που μ' αρέσουν, κι ως επί το πλείστον είναι προσεγμένο, με καθαρή κι οργανική παραγωγή, και γραμμένο από μία πεπειραμένη μουσικό. Αυτό που με εκνευρίζει είναι ότι μετά από πολλές ακροάσεις, ο δίσκος ακόμη δεν έχει καταφέρει να μπει στο πετσί μου, δίνοντας φειδωλά κάποιες αξιομνημόνευτες στιγμές, και παρά τη μισή ώρα που διαρκεί, είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις πολλά πράγματα.

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα τραγούδια δεν έχουν δική τους προσωπικότητα, έτσι; Προετοιμαστείτε για πολλά «ναι μεν αλλά» και «απ' την άλλη, ωστόσο», γιατί είναι πραγματικά μία έτσι και μια αλλιώς στη σκέψη μου. Το single "Orlando In Love" για παράδειγμα, στου οποίου τους στίχους θα βρούμε και τον τίτλο - παρμένο από μία ιστορία του John Cheever - αποτελεί ένα εξαιρετικό Ιindie pop κομμάτι με αρκετή lo-fi μαγεία, κι ύστερα ακολουθείται απ' το "Honey Water", ένα βαρύθυμο και πνιγμένο στο reverb τραγούδι με υφέρπουσα ένταση. Θεωρητικά και τα δύο τα σπάνε, αλλά έλα μου όμως που σχεδόν τα ξεχνάς στο τέλος της ακρόασης. Το ίδιο εφέ παρατηρώ και στα επόμενα, ακόμη και στα "Little Girl" και "Leda", τα οποία συμπαθώ λόγω της απογύμνωσής τους και της απλότητας των αρπισμάτων τους και του τι αποπειρώνται να κάνουν.

Δυνατά ρεφραίν υπάρχουν, και το "Picture Window" είναι ένα τέτοιο, όμως μοιάζουν να περικλείονται από αρκετή περιττή πληροφορία, σαν να τριγυρνούν ακόμη στο αμνειακό υγρό ασχημάτιστα κι ασαφώς οριοθετημένα. Το πιο ολοκληρωμένο, από μία άποψη, τραγούδι μπορεί να είναι το "Men In Bars", στο οποίο η Zauner μοιράζεται το μικρόφωνο με τον ηθοποιό Jeff Bridgers, και παρ' όλο που ο τελευταίος έχει κυκλοφορήσει στο παρελθόν solo δίσκους με παρόμοιο μπαλαντο-κάντρυ υλικό, νιώθω ότι υπάρχει μία επιτήδευση στη φωνή του εδώ, που το κάνει να ξεχωρίζει για λάθος λόγους.

Δυστυχώς, το "For Melancholy Brunettes…" είναι ένας δίσκος που περιμέναμε αρκετά απ' την Japanese Breakfast, και παρ' όλο που θέλω να μου αρέσει πιο πολύ, η αλήθεια είναι πως έχει τη χάρη μίας μικρής φυσαλίδας, τόσο χαριτωμένης να τη βλέπεις, και τόσο εύκολο να σπάσει και να εξαφανιστεί στο πρώτο φύσημα του αέρα - ή της προσοχής. Έχοντας περάσει πολύ χρόνο πλάι του, νιώθω ότι είναι ίσως πιο κοντά στο να είναι τυπικός του είδους, παρά ενδεικτικός της ικανότητας για καλά τραγούδια που έχει η Zauner, κι απ' αυτή την άποψη, είναι μέτριος.

Bandcamp | Spotify