Queensryche

Dedicated To Chaos

Roadrunner (2011)
Από τον Πάνο Παπάζογλου, 28/06/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Δε θα κάνουμε ιστορική αναδρομή στις θριαμβευτικές εποχές, ούτε θα αναδείξουμε το μεγαλείο και τη σημασία των Queensryche μέχρι την εποχή του "Promised Land". Αυτά πλέον έχουν ενταχθεί σε κάθε σχολιασμό, κάθε συζήτηση γύρω από τη μπάντα και αναδεικνύουν με τον απλούστερο τρόπο τη βαθιά κρίση στην οποία βρίσκεται το συγκρότημα, τουλάχιστον με βάση τις απόψεις της πληθώρας των οπαδών και όχι με τις προφανείς βλέψεις του Geoff Tate και της παρεούλας του, που συνεχίζουν να προσβάλλουν το όνομα των Queensryche.

Και αν με το "Hear In The Now Frontier" επήλθε το πρώτο σοκ, ή με το "Operation Mindcrime: II" το συγκρότημα έκανε μια προσβλητικά επιτηδευμένη στροφή σε έναν ήχο που σχεδόν είχε αποδοκιμάσει, ακόμα και τότε ρε παιδί μου κάτι σε έκανε να θεωρείς ότι οι Queensryche μπορούν να προσφέρουν μερικές στιγμές του γνώριμου ταλέντου τους. Φευ! Με το προηγούμενο, απαράδεκτο άλμπουμ τους, "American Soldier", έθεσαν τις απαιτήσεις ακόμα πιο χαμηλά, προκαλώντας ξεκαρδιστικά σχόλια και μηδαμινή αποδοχή από τους παλαιούς τουλάχιστον οπαδούς τους. Δε θα πούμε γιατί δεν ακούγεται ο δίσκος, ή γιατί σε μένα προσωπικά φάνηκε απαράδεκτος, αλλά ας αναλογιστούμε πολύ απλά για ποιό ακριβώς συγκρότημα μιλάμε.

Και το αστείο δε λέει να τελειώσει, μετά και το απαραίτητο «καμπαρέ διάλειμμα» της μπάντας στην πρόσφατη περιοδεία, και να τους που επιστρέφουν πάλι, με νέο δίσκο και νέες βαρύγδουπες δηλώσεις. Το "Dedicated To Chaos" δεν είναι η επιστροφή των Queensryche, δεν είναι το άλμπουμ που θα τους επαναφέρει εκεί που κάποτε ανήκαν, δεν είναι καν το άλμπουμ που θα συναγωνιστεί έστω το σχετικά ανεκτό "Tribe". Και όμως, η έκπληξη έγκειται στο γεγονός ότι κατάφεραν να παρουσιάσουν ένα σύνολο γενικά καλύτερο από τον προκάτοχό του. Βέβαια έχει και κομμάτια σαν το "Wot We Do", το "Drive" ή το "Got It Bad", που είναι να απορεί κάποιος πώς γίνεται οι άνθρωποι που έγραψαν ένα "Rage For Order" να καταλήγουν να κυκλοφορήσουν, χωρίς καμία αίσθηση συνείδησης, κάτι τέτοια.

Ηχητικά, αν θα μπορούσαμε να το κατατάξουμε κάπου, μάλλον θα ταίριαζε μεταξύ "Hear In The Now Frontier" και "Tribe", με ορισμένες ενδιαφέρουσες ομολογουμένως στιγμές να οδηγούν και σε συνειρμούς με ήχους του "Promised Land", αλλά μέχρι εκεί. Άνευρες, ρηχές ακόμα μια φορά mid tempo συνθέσεις ως επί το πλέιστον, αν και με ορισμένες εκφάνσεις ταλέντου σε σημεία, έναν Tate παντελώς αδιάφορο και με ένα rhythm section να αποτελεί μια αναλαμπή στο συνθετικό σκόπελο που βρήκαν μπροστά τους οι 'Ryche. Με νέο μέλος πλέον, στη θέση του DeGarmo, που φαίνεται να έχει στοιχειώσει, τον Parker Lundgren, θα περίμενε κανείς να επέλθει ένας αέρας ανανέωσης, συνθετικής κατά κύριο λόγο και εκτελεστικής κατ' επέκταση, αλλά οι Queensryche φαίνεται να συνεχίζουν να συντηρούν έναν παρελθοντικό μύθο, χωρίς να μπορούν να τον αντιμετωπίσουν. Αλλιώς ή θα διέκοπταν επ' αόριστον ή θα μετονομάζονταν σε κάτι άλλο και θα έγραφαν μουσική για να συνοδεύει τις γευσιγνωστικές εμπειρίες του Geoff Tate γύρω από το νέο του χόμπι, τα κρασιά.

Συμπέρασμα; Αν δεν επρόκειτο για το νέο δισκογραφικό βήμα των Queensryche, ακόμα και μια προσεκτική ακρόαση θα έφτανε μέχρι τη μέση του δίσκου. Τώρα, με λίγες ακροάσεις, είστε έτοιμοι να επιστρέψετε σε κάποιο άλλο άλμπουμ των Queensryche ή σε μια μπάντα που έχει πλέον να προσφέρει κάτι καινούριο. Δυστυχώς η συγκεκριμένη μπάντα έχει φτάσει σε ένα σημείο που τείνει να αποβάλλει και τα τελευταία ίχνη «Δέους και Υψηλού» και να χαρακτηριστεί απλά θλιβερή. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια και σας το λέει κάποιος που θα τοποθετούσε το "Promised Land" στο top 10 αγαπημένων δίσκων.
  • SHARE
  • TWEET