Pearl Jam

Οι Pearl Jam είναι οι τελευταίοι μεγάλοι ενός ιδιώματος το οποίο "τελείωσε" με την αυτοκτονία του πιο αναγνωρίσιμου μουσικού της σκηνής αυτής, του Kurt Cobain. Και φυσικά αναφέρομαι στο grunge, ένα κίνημα των αρχών της δεκαετίας του '90 που λοιδορήθηκε από πολλούς και αγαπήθηκε από πολύ περισσότερους. Από τις πρώτες ήδη μέρες αυτού του βραχυχρόνιου ιδιώματος το μεγάλο ερώτημα ήταν: Nirvana ή Pearl Jam; Οι πιο "εμπορικοί" ακροατές προτιμούσαν τους πρώτους (που έχαιραν και μεγάλης εκτίμησης και προωθήσεως από τα ΜΜΕ) και οι πιο "ζόρικοι" ακροατές προτιμούσαν με κλειστά τα μάτια τους δεύτερους.

Με το θάνατο του Kurt εκεί που περίμεναν όλοι ότι οι Pearl Jam θα κρατούσαν τα σκήπτρα του grunge λοιπόν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, δεν προέβλεψαν ένα σημαντικό παράγοντα: την ολοένα αυξανόμενη αδιαφορία της πλατιάς μάζας του κοινού. Έτσι οι Pearl Jam κατάφεραν μεν να γίνουν και να μείνουν μέχρι τις μέρες μας οι βασιλιάδες του grunge, αλλά χωρίς το πολυπληθές κοινό εκείνων των ημερών πιθανότατα να είσαι και ένας "king nothing" (που λένε και κάτι φίλοι μου). Έτσι με τον κόσμο ολοένα να απομακρύνεται και τους Pearl Jam να αποστασιοποιούνται όλο και περισσότερο από τον καλό εαυτό των τριών πρώτων δίσκων τους, το φετινό τους πόνημα με τίτλο το όνομα τους μας βάζει σε σκέψεις... Είναι η αρχή μιας νέας περιόδου; Είναι μια επιστροφή στις ρίζες; Είναι απλά ένας εμπορικός τίτλος που θα στρέψει τα φώτα της δημοσιότητας πάλι πάνω τους; Είναι τυχαίος; Ή υποδηλώνει τελικά ένα δυναμικό come-back από τους μοναδικούς εναπομείναντες του είδους;

Χωρίς να μπορώ να σας υποδείξω με ευκολία ποιο από τα παραπάνω τεινά συμβαίνει, μια είναι η (μουσική) αλήθεια: οι Pearl Jam παρότι προσπαθούν να μας εκπλήξουν, παρότι βάζουν σύγχρονα στοιχεία στη μουσική τους για να μην ακούγονται "δεινόσαυροι", παρότι έχουν μια υποδειγματική παραγωγή με πολλές "πονηριές", έχουν έλλειμμα στο σημαντικότερο τομέα: τις ιδέες. Στο "Pearl Jam" οι τελευταίοι grungάδες θέλουν να αποδείξουν πως είναι ακόμα εδώ και πως δεν ξεχνάνε ποια μουσική τους καθιέρωσε και γι' αυτό μας δίνουν (ετοιμαστείτε για το σοκ) ένα δίσκο grunge! Αναμενόμενο; Όχι απαραίτητα. Επιτυχημένο; Όχι και τόσο.

Όπως προείπα, στον ομότιτλο δίσκο τους οι Pearl Jam κάνουν μια επιστροφή στις ρίζες και προσπαθούν να περάσουν την ιστορία τους από ένα μουσικό φίλτρο, ώστε να μας τη δώσουν φρέσκια αλλά με την "παλιά δοκιμασμένη συνταγή". Ωραία ως πρόθεση, καλοπαιγμένη στο studio, αλλά όταν χωλαίνεις σε μουσικές ιδέες δε μπορεί να σε σώσει ούτε το καλύτερο περιτύλιγμα. Λυπάμαι πολύ που το λέω, αλλά ο δίσκος είναι μέτριος. Μπορεί να αρχίζει δυναμικά και με τα πρώτα πέντε κομμάτια να ξεχωρίζουν, να λες «ώπα, εδώ είμαστε, κάτι ωραίο ακούγεται», αλλά καθώς τα λεπτά κυλούν και τα κομμάτια διαδέχονται το ένα το άλλο, το κεφάλι σου σταματάει να κουνιέται, οι μελωδίες δε σου κολλάνε στο μυαλό και αν δεν υπήρχε και η φωνή του Vadder και το εξώφυλλο δεν έγραφε "Pearl Jam" δεν ξέρω αν θα είχα κάτσει να ασχοληθώ τόσο. Το δεύτερο μισό του δίσκου μας επιφυλάσσει πιο ήρεμες στιγμές, που αν και έχουν πάρει στοιχεία από πολλές μουσικές και είδη (ενδεικτικά αναφέρω τον Nick Cave, την country αλλά και λίγο τους White Stripes), δεν καταφέρνουν να μας ξεσηκώσουν και να μας κάνουν να ξεχωρίσουμε κάποια κομμάτια ή κάποιες ιδέες. Έτσι με το πρώτο μισό να είναι ικανοποιητικό και το δεύτερο "λίγο" για ένα συγκρότημα του διαμετρήματος των Pearl Jam, ο δίσκος βουλιάζει μονόπλευρα και όποια καλή ιδέα παρασέρνεται κάτω από τον πυθμένα της μετριότητας.

Εν κατακλείδι; Άλλος ένας δίσκος που απευθύνεται στους σκληρούς οπαδούς του συγκροτήματος και, λυπάμαι που το λέω, κυρίως για συλλεκτικούς λόγους. Ωραία η grunge επιστροφή αλλά στις μέρες μας δεν ξέρω πόσοι υπάρχουν ακόμα που θέλουν άλλον έναν καθαρόαιμο (;) grunge δίσκο στη δισκοθήκη τους, ιδίως όταν δεν προέρχεται από τις αρχές του '90, δηλαδή τη χρυσή εποχή του ιδιώματος. Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω με λίγα λόγια τον ήχο των Pearl Jam εν έτει 2006 θα έγραφα "παλιομοδίτικοι Audioslave". Το πόσο τους τιμάει αυτός ο χαρακτηρισμός είναι στο αυτί του καθενός...