Mad John The Wise

Δεν θα ήταν παράτολμο να εικάσω πως αυτή τη στιγμή, η ευρύτερη ελληνική heavy rock σκηνή ξεχωρίζει ποιοτικά σε διεθνές επίπεδο, έστω κι αν υπολείπεται αρκετά σε θέματα αναγνωρισιμότητας εκτός των συνόρων της χώρας. Παρ’ όλα αυτά, το ουσιώδες είναι πως, στην πλειονότητα τους, οι εγχώριες μπάντες του είδους έχουν πλέον σημαντικά πράγματα να προσφέρουν, είτε αναφερόμαστε σε κάποια κυκλοφορία των «φτασμένων» ονομάτων του χώρου, είτε για πρωτοεμφανιζόμενα σχήματα σαν τους Mad John The Wise.

Η αλήθεια είναι πως η αθηναϊκή μπάντα έχει μια κάποια ιστορία πίσω της, έχοντας κάνει τα πρώτα της δισκογραφικά βήματα ήδη από το 2014 (με ένα ελπιδοφόρο EP τεσσάρων τραγουδιών), ωστόσο το ουσιαστικό ντεμπούτο άλμπουμ της άργησε για διάφορους λόγους μέχρι να καταφέρει φέτος να δει το φως της ημέρας. Οι ίδιοι, επιλέγουν να μην προσδιορίσουν ακριβώς το ύφος της μουσικής τους, αναφέροντας πως τα ακούσματα (και, κατ’ επέκταση, οι επιρροές τους) εκτείνονται σε ένα ευρύ μουσικό φάσμα που περιλαμβάνει το punk και το stoner, το folk και το progressive και, τελικά, το ποιοτικό metal ανεξαρτήτως είδους, βρίσκοντας με καταρχάς σύμφωνο πως το εύρος των συνθετικών τους ιδεών δεν περιορίζεται μονάχα στο - προφανές - heavy rock παρακλάδι.

Αντιθέτως, το άλμπουμ, εκτός του γεγονότος πως «κυλάει νεράκι», ευεργετείται από το σεμιναριακό tracklisting του, που του επιτρέπει να κλιμακωθεί από τις πιο straightforward στιγμές στις πιο πολυποίκιλες καθώς εξελίσσεται η ακρόαση του. Έτσι, με αφετηρία το "The Only Chance", το οποίο είναι και το λιγότερο σύνθετο και, κατά συνέπεια, το πλέον προσβάσιμο κομμάτι του δίσκου, με σαφείς punk συνειρμούς (βλέπε Bad Religion), ο δίσκος αποκαλύπτει το πιο ευθύ του πρόσωπο στα τρία πρώτα τραγούδια. Επίσης punk-ίζον, με μια υφέρπουσα "Sabbra Cadabra" αύρα παρουσιάζεται και το "Knee Scratch", με το έντονα «Μαστοδόντιο» "Whisper’s Load" να κλείνει την τριπλέτα ιδανικά, με τις ελαφρώς πιο σύνθετες δομές του δεύτερου μισού του να μας προετοιμάζουν για την ακόμη πιο ενδιαφέρουσα συνέχεια.

Βρισκόμενα στη μέση του δίσκου, τα "Karman Line" και "Call Of The Wild" αποτελούν το μεταίχμιο ανάμεσα στο πιο άμεσο πρώτο μισό και το δαιδαλώδες δεύτερο μέρος, με το μεν να παραμερίζει τα φωνητικά και να δίνει τον πρώτο λόγο στους ήχους του βιολιού και το δε να δίνει το βήμα στην Ελένη Παπαλίτσα και την αισθαντική φωνή της. Η απογείωση, βέβαια, του υλικού ξεκινά από το "Banishment" που ακολουθεί, μια εξαιρετική σύνθεση που συνδυάζει τη μαγκιά των High On Fire με την δυναμική των V.I.C. και βάζει στο ίδιο κάδρο τους Mad John The Wise με τους Void Droid.

Το βαρύ κι ασήκωτο "Monolith" διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο της κορυφαίας σύνθεσης στο άλμπουμ και μαντεύω από τώρα πως θα κάνει χαμό στις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας, ενώ το καταληκτικό "The Way Of Grace" καταφέρνει να αναμείξει το folk με το heavy rock και να φέρει στο νου ανά στιγμές ακόμη και τους Kansas με τους Led Zeppelin. Έτσι, και με σύμμαχο την πολύ καλή δουλειά σε παραγωγή, μίξη και artwork, το άλμπουμ καταφέρνει σχεδόν αβίαστα να κάμψει τις όποιες επιφυλάξεις, κερδίζοντας τις εντυπώσεις με το πόσο μεστό (πόσο μάλλον για ντεμπούτο) παρουσιάζεται το περιεχόμενο του.

Εν τέλει, όλα δείχνουν πως ο τρελο-Γιάννης ο σοφός ήρθε για να μείνει στα δρώμενα της εγχώριας σκηνής, έχοντας στην κούτρα του πολλές και σίγουρα ελκυστικές ιστορίες για να μας διηγηθεί, αρχής γενομένης από το "Voyager".

Bandcamp