The Algorithm

Σε περίπτωση που δεν έγινε προφανές από το όνομα της μπάντας, τον τίτλο του δίσκου ή τον υπότιτλο, ο τέταρτος δίσκος του Rémi Gallego κάτω από την ταμπέλα The Algorithm, κατά βάση, απευθύνεται σε geeks. Δεν αποκλείεται να τραβήξει το βλέμμα ανθρώπων που αρέσκονται σε πιο mainstream ακούσματα, κυρίως από τον ηλεκτρονικό χώρο, ωστόσο είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα πρόκειται για εξαιρέσεις στον κανόνα. Ο συνδυασμός math κοψιμάτων σε οργανικό, ηλεκτρονικό πλαίσιο με djent εκλάμψεις είναι τόσο δύσκολος στην πράξη, όσο και στο χαρτί. Ίσως αυτή τη φορά να είναι ακόμα περισσότερο σε σύγκριση με το παρελθόν.

Εκεί που στις προηγούμενες δουλειές του ο Gallego προσπαθούσε να οργανώσει το ετερόκλητο χάος, δίνοντάς του μερικές πιο πιασάρικες (for lack of a better word) πινελιές και ισορροπώντας τις επιρροές του, αυτή τη φορά το σύνολο μοιάζει πιο εσκεμμένα σκληροπυρηνικό από ποτέ. Στο προ διετίας "Brute Force", έβρισκες δομές και μελωδίες σαν εκείνες του "Floating Point" που σου τριβέλιζαν το μυαλό από την πρώτη φορά που τις άκουγες. Αντίστοιχα, στο ακόμα πιο μακρινό παρελθόν υπήρχαν στιγμές σαν τα "Handshake" και "Trojans", όπου τα μπλιμπλίκια πατούσαν σε έντονες γραμμές, αφήνοντας μια περίπου rave αίσθηση.

Υπό αυτό το πρίσμα, η επιλογή του τίτλου δεν θα μπορούσε να είναι ιδανικότερη. Εδώ αφήνουμε τους κώδικες υψηλού επιπέδου και τις ανεγκέφαλες brute force επιθέσεις. Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν. Όσοι κατέχουν από μεταγλωττιστές, και δη από βελτιστοποίηση, καταλαβαίνουν. Ηχητικά, τα ζόρια μεταφράζονται σε μεγάλες διάρκειες, περισσότερες εναλλαγές κι ακόμα πιο βαθύ μπλέξιμο των στοιχείων που αποτελούν τον ήχο των/του Γάλλων/ου. Προσπαθήστε να μη χαθείτε στα έντεκα λεπτά του εισαγωγικού "Cluster", ή στα blast beats και τα breaks του "Binary Space", κι ελάτε πείτε μου πόσος κόσμος δε θα πετάξει critical error ακούγοντάς τα.

Το "Compiler Optimization Techniques" είναι η πιο ώριμη δουλειά του δημιουργού του κι ένα συνειδητοποιημένα απαιτητικό άλμπουμ. Μικρές λεπτομέρειες όπως τα βαριά synth του "Fragmentation", που παραπέμπουν στην δεκαετία του '80 χωρίς να ακούγονται ρετρό/hip, ή το επιδεικτικό κλείσιμο του ματιού στο "Superscalar", είναι μόνο μερικές από τις αποδείξεις. Σε μια εποχή που οι ταμπέλες καλά κρατούν και η υπεραπλούστευση είναι η πιο ασφαλής λύση, οι Algorithm συνεχίζουν να μπλέκουν ριζικά διαφορετικούς ήχους και να αυξάνουν την πολυπλοκότητα. Και το αποτέλεσμα δεν έχει το παραμικρό λογικό λάθος.