The Temperance Movement

Η κατάρα του εξαιρετικού ντεμπούτου. Όταν το πρώτο σου άλμπουμ έχει ιδιαίτερα θερμή ανταπόκριση από κοινό και κριτικούς, πώς βρίσκεις το κουράγιο να γράψεις τον διάδοχό του; Ναι, ένα επιτυχημένο ντεμπούτο είναι ικανό να βάλει για τα καλά στον χάρτη μία νέα μπάντα, όμως προσθέτει και ιδιαίτερη πίεση, καθώς το επόμενο εγχείρημα θα πρέπει να είναι τουλάχιστον ίσο ή καλύτερο αυτού που έχει προηγηθεί.

Οι The Temperance Movement έκαναν το 2013 αίσθηση με την πρώτη τους δουλειά, μιας και μπορεί να κινούνταν στα συνωστισμένα retro rock χωράφια, όμως η προσέγγισή τους στον ήχο είχε μία ιδιαίτερα φινετσάτη πινελιά. Άπαντες λοιπόν έκαναν λόγο για έναν καλοδουλεμένο δίσκο. Τα επόμενα χρόνια η φήμη του συγκροτήματος συνέχισε να μεγαλώνει, τόσο για τη δουλειά τους στο στούντιο όσο και live. Έλα όμως που δεν μπορείς να μείνεις εκεί. Η μπάντα θα έπρεπε να γράψει τον διάδοχο του επιτυχημένου της ντεμπούτου, αλλά αυτή τη φορά με τα μάτια του κόσμου στραμμένα προς εκείνη με ιδιαίτερη προσμονή.

Όλα αυτά -ευτυχώς- δεν φαίνονται καθόλου στο "White Bear". Το συγκρότημα θα μπορούσε κάλλιστα να έχει αναλωθεί στο πώς θα πρέπει να ακούγεται για να συνεχιστεί η επιτυχία του, όμως κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά απ' την πραγματικότητα. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι η συγκεκριμένη δουλειά δεν είναι ένα βήμα μπροστά για τους τέσσερις μουσικούς.

Συγκεκριμένα, το ντεμπούτο τους είχε διάρκεια 51 λεπτά και περιείχε αρκετές μπαλάντες, οι οποίες αν και γενικά καλογραμμένες, έμοιαζαν ανά στιγμές να κόβουν το momentum της ακρόασης. Αυτή τη φορά η διάρκεια δεν ξεπερνά τα 35 λεπτά, με την μόνη καθαρόαιμη μπαλάντα ("I Hope I'm Not Losing My Mind") να έρχεται στο τέλος, κλείνοντας υπέροχα το άλμπουμ. Αυτό, έχει ως αποτέλεσμα έναν δίσκο με τόσο ζηλευτή συνεκτικότητα που δεν μπορείς να μην τον βάλεις στο repeat.

Κομμάτια όπως το πρώτο single "Three Bulleits", το πασπαλισμένο με soul "Magnify", το "Battle Lines" με το εθιστικό του groove και το βρώμικο blues, όπως και το απολαυστικό "Get Yourself Free", σε προσκαλούν για επανειλημμένες ακροάσεις. Ο ήχος του σχήματος παραμένει γερά βασισμένος στα '70s, αλλά δίχως να γίνεται επιτηδευμένα. Αυτό είναι που ξεχωρίζει εντέλει τους The Temperance Movement, από την πληθώρα των retro σχημάτων. Οι δέκα συνθέσεις που συναντάμε εδώ, δεν είναι επ’ ουδενί στενά τοποθετημένες σε μια παλιακή αισθητική. Αντίθετα, μοιάζουν να είναι γραμμένες από μουσικούς που έχουν πλήρη επίγνωση του πνεύματος της εποχής των '70s, αλλά που δραστηριοποιούνται ξεκάθαρα στο σήμερα.

Στο "White Bear", λοιπόν, θα ακούσεις μια μπάντα η οποία έχει εξελιχθεί δίχως να «πουλήσει» αυτό που την έκανε γνωστή - μία μπάντα η οποία έχει βρει για τα καλά την ταυτότητά της, κινούμενη μουσικά με περισσή άνεση και θελκτική σιγουριά.