Furyon

Κάποιες φορές νοιώθω μια ακόρεστη δίψα για λίγη προοδευτικότητα στην μουσική που ακούω. Και δεν μιλάω για progressive στυλ, αλλά για δίσκους οι οποίοι διαφοροποιούνται από τα όποια (πολλά είναι η αλήθεια) κλισέ μπορεί να εμπεριέχουν τα αγαπημένα μου είδη. Οι Άγγλοι Furyon έφεραν αυτή τη φρεσκάδα πριν από δύο χρόνια αυτοχρηματοδοτώντας την ηχογράφηση και τη διανομή του ντεμπούτου τους, το οποίο εν τέλει ανέλαβε να καταστήσει ως πρέπουσα κυκλοφορία η Frontiers το 2012, αναγνωρίζονταν την ποιότητα και τη δυναμική της μπάντας. Καθόλου τυχαία θα προσθέσω, αφού όλο αυτό το διάστημα είχαν απασχολήσει μεγάλα έντυπα του εξωτερικού, κυρίως της χώρας από την οποία προέρχονται.

Το "Gravitas" έχει όλα αυτά τα στοιχεία για να καθηλώσει τον ακροατή, με αυτό το περίτεχνο παλαντζάρισμα μεταξύ hard rock και heavy metal διάθεσης, πάντα όμως με κοινό παρονομαστή την μοντέρνα προσέγγιση του όλου εγχειρήματος. Το οποίο, μάλλον, κλείνει το μάτι προς την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού και σε μπάντες όπως οι Alter Bridge, η αναφορά στους οποίους δεν είναι καθόλου τυχαία, καθώς όπως όλα δείχνουν έχουν αρχίσει να δημιουργούν «σχολή» στην οποία θα μαθητεύσουν αρκετοί στο μέλλον.

Η αρχή γίνεται με το "Disappear Again", το οποίο σε μπάζει για τα καλά στο νόημα του τι εστί Furyon. Ογκώδης παραγωγή, πιασαρικά refrain, κιθαρίστες που δεν ντρέπονται να σολάρουν και το βραχνιασμένο λαρύγγι του Matt Mitchell να δίνει ρέστα. Η μαγεία όμως τελικά βρίσκεται στον τρόπο που αναμιγνύουν όλες τους τις επιρροές. Από τα βαριά και ασήκωτα, «φουλ στις αρμονικές», αλά Zack Wylde riff του "Don't Follow", στην progressive διάθεση του "Wasted On You" και στο αλήτικο hard & heavy feeling των "Voodoo Me" και "Stand Like A Stone". Από ένα τέτοιο δίσκο δεν θα μπορούσε να λείπει και μια κάπως πιο μελαγχολική στιγμή και αυτή δεν είναι άλλη απο το πανέμορφο "Our Peace Someday", το οποίο είναι ικανό να φορτίσει συναισθηματικά την ατμόσφαιρα με την σπαραχτική ερμηνεία του Mitcell και τα «πονεμένα» σόλο των Chris Green και Pat Heath. Να μην ξεχάσω να αναφέρω και την Dream Theater-ική αύρα που ξεχειλίζει από το οχτάλεπτο "Desert Suicide", το οποίο και κλείνει τον δίσκο.

Θα το ξαναπώ, η όλη μαγκιά του "Gravitas" είναι πως η μπάντα μπλέκοντας όλα αυτά τα στοιχεία καταφέρνει και βγάζει έναν απόλυτα ομοιογενή δίσκο, ο οποίος δεν κουράζει, ενώ οι όποιες επιρροές έχουν φιλτραριστεί ή «καμουφλαριστεί» κατά τέτοιον τρόπο ώστε να μην μπορούν να σχολιαστούν ως αναμασήματα ή απλή αναπαραγωγή μουσικών φράσεων. Μπορεί σε κάποια σημεία η αναφορά στους Alter Bridge, τόσο συνθετικά, όσο και στο κιθαριστικό στυλ του Tremonti να είναι αρκετά εμφανής, αλλά πιστέψτε με κάτι τέτοιο δεν μειώνει καθόλου το συνολικό αποτέλεσμα.

Θέλω να ελπίζω πως οι Furyon θα συνεχίσουν όσο εντυπωσιακά ξεκίνησαν, γιατί η μουσική που ακούμε και αγαπάμε έχει ανάγκη από συγκροτήματα τα οποία είναι ικανά να ταρακουνήσουν τα στάσιμα νερά, στα οποία συχνά πολλοί βαλτώνουν. Σαφώς και το “Gravitas  μπορεί άνετα να κάνει κάτι τέτοιο και για αυτό συστήνεται ανεπιφύλακτα. Τόσο απλά.