Fuck Buttons

Τι ήχο βγάζει ένα fuck button όταν πατηθεί;

Η απάντηση δυο τύπων από το Bristol είναι θόρυβος και πάλι θόρυβος. Άλλα όχι μόνο αυτό, όπως ίσως μπορεί να καταλήξει κάποιος με την πρώτη ακρόαση του "Street Horrrsing". Διότι πίσω από τους κατεστραμμένους παραμορφωτικούς ενισχυτές, που όλο σου θυμίζουν το βουητό των ταλαιπωρημένων ώτων της επομένης μιας νύχτας στο Mo Better, όπου το μοναδικό μέρος να αφήσεις το ποτό σου ήταν ο πάγκος κάτω από το ηχείο, υπάρχουν ambient μελωδίες, tribal τύμπανα, παροξυμένα synths, ουρλιαχτά και ηλεκτρονικές πασχαλίτσες να περιφέρονται μέσα σε αυτό το μάλλον αχαρακτήριστο κατασκεύασμα, διάρκειας 40 λεπτών, που μπορεί κάποιος να πιάσει τον εαυτό του να κοιτάζει τον τοίχο, μετά το πάτωμα, τις πατούσες του, το artwork με την αναστραμμένη θάλασσα και τα ακατανόητα γεωμετρικά σχήματα και όλα αυτά με απορία και ίσως μια μικρή ανησυχία, καθότι οι Fuck Buttons παρασκευάζουν ένα δαιμονοπαθές ηχοτοπίο έντασης, white noise και pop ψυχωτισμού.

Αν τελικά κάποιος καταλήξει με την πλευρά των «μμμ, ας το ξανακούσουμε, είναι αρκετά ενοχλητικό» και όχι με τους άλλους, διότι δύσκολα τέτοιες κυκλοφορίες να αποφύγουν το δίπολο πολύ καλό/δεν ακούγεται, πιθανό να θυμηθεί τους My Bloody Valentine, Mogwai, Isis, αλλά ακόμα και τους Four Tet και Tangerine Dream. Και ίσως ακόμα να θυμηθείς πως είναι να βάζεις ένα album και να το ακούς ολόκληρο δυο και τρεις φορές χωρίς να είναι σαφές πότε τέλειωσε και πότε άρχισε πάλι, καταλήγοντας να γίνεται ambience του χώρου, χτυπώντας διακριτικά τα εγκεφαλικά σου καμπανάκια και εθίζοντας σε στον οιστρογόνο ήχο του. Μπορεί να χορηγηθεί και ως μυοχαλαρωτικό δισκίο σε ιδιαίτερες περιπτώσεις ενδοπαλμικής αρρυθμίας (λέμε τώρα).

Tο κατόρθωμα του "Street Horrrsing" είναι η ακροβασία του στα όρια της noise, του indie και της electronica, καταφέρνοντας παράλληλα να παραμένει άνευ κλάσης. Αναμφίβολα, αποτελεί ένα ιδιαίτερο άκουσμα αλλά και μια από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις του 2008.