Empty Frame

Μέσα στις ταχείες, επιφανειακές κι, ενίοτε, αδηφάγες συνθήκες που επιβάλλονται πλέον από τους σύγχρονους ρυθμούς ζωής, ορισμένες φορές τείνουμε να ξεχάσουμε τι πραγματικά έχει σημασία. Εστιάζοντας, δε, στον κυνικό χώρο της μουσικής βιομηχανίας και το πώς αυτός έχει πια διαμορφωθεί, η υπερπροσφορά σε ήχους και οπτικές - και, κατ' επέκταση, ο «αυτοσκοπός» των Μέσων να κατηγοριοποιήσουν κάθε μουσικό σχήμα - καταλήγει σε ορισμένες περιπτώσεις να αποπροσανατολίζει τον ακροατή από αυτό που πραγματικά έχει σημασία ˙ να ακούσει τη μουσική για αυτό που είναι, όχι για το πώς και από ποιον προσδιορίζεται.

Η μουσική οφείλει να είναι μέσο έκφρασης και δημιουργικότητας, δίχως να περιορίζεται και να καθοδηγείται από τυχόν προδιαγραφές που εμμέσως επιτάσσονται για όλους τους λάθος λόγους. Η μουσική είναι Τέχνη, είναι ανατριχίλα και συναίσθημα και όχι επίδειξη ικανοτήτων και τελματώδης αντίληψη με σκοπό μονάχα τη δημιουργία εντυπώσεων. Στην τελική, η μουσική είναι αγωγός της ψυχής και οφείλουμε να της συμπεριφερόμαστε ως κάτι τόσο βαρυσήμαντο, κι όχι περιοριζόμενοι απλώς σε τεχνικούς όρους και βερμπαλιστικές εκφράσεις δίχως ουσιαστικό νόημα.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι Empty Frame, η τρίτη «κανονική» κυκλοφορία (και πέμπτη συνολικά) των οποίων μας απασχολεί εδώ, αποτελούν μια μπάντα που χαίρεσαι να έρχεσαι σε επαφή με ό,τι έχει να προσφέρει. Μακριά από νόρμες και όρια, οι Αθηναίοι rockers συνθέτουν ενδοσκοπικά, καθοδηγούμενοι απλώς από τη Μούσα της έμπνευσης τους και διασχίζοντας ένα φάσμα τόσο αρμονικά μπλεγμένων μεταξύ τους επιρροών. Σε αυτόν τον βιωματικό ηχητικό καμβά, η τοποθέτηση οποιασδήποτε «ταμπέλας» φαντάζει περιττή, όχι λόγω δυσκολίας στην κατηγοριοποίηση της μουσικής τους, όσο για λόγους σεβασμού σε ένα δημιούργημα που η ουσία του ξεφεύγει από τις στενές έννοιες των ιδιωμάτων (είτε αυτό λέγεται prog, folk κι alternative, είτε indie, country και americana) που ανά στιγμές πρεσβεύει ηχητικά.

Με το υλικό τους να είναι δοσμένο ποιητικά, γεγονός που στην ουσία του δεν ακολουθείται μονάχα σε ό,τι αφορά τη στιχουργική του θεματική, το "Who Wants To Ride The Horse" στέκεται ως ένα δημιούργημα που θα απασχολήσει τόσο σε απλώς μουσικό, όσο και σε βαθύτερο, στιχουργικό επίπεδο όποιον του δώσει την ευκαιρία. Άλλωστε, η εκφραστική σφραγίδα της μπάντας είναι κι εδώ εντονότατη, χαρίζοντας της το προτέρημα να διατηρεί το χαρακτήρα της αναλλοίωτο παρά τους όποιους ηχητικούς χώρους επιλέγει σε κάθε κυκλοφορία της να εξερευνήσει.

Σε κάποια επιμέρους τεχνικά χαρακτηριστικά που οφείλουν να αναφερθούν, η παρουσία των «δευτερευόντων» rock οργάνων, όπως το βιολί και το τσέλο, αλλά ακόμη και το πιάνο, προσθέτει πολλούς πόντους στον ποικιλόμορφο χαρακτήρα των συνθέσεων, ενώ η πολυφωνικότητα των ερμηνειών, όπου αυτή εμφανίζεται, χαρίζει μια παράδοξη εξωστρέφεια στο συνολικά σκοτεινό κι εσωστρεφές υλικό. Έτσι, με τις αντιθέσεις με τις οποίες ευεργετείται ο δίσκος να εντείνονται στοχευμένα αλλά να μην επικρατούν εξ ολοκλήρου και με μια διευρυμένη post-rock σύνδεση να υπάρχει περισσότερο διαισθητικά, το "Who Wants To Ride A Horse" στέκεται ως ένα άλμπουμ συνολικών κι όχι επιμέρους ακροάσεων. Ακροάσεων που θα το οικειοποιούνται φορά με τη φορά και θα του επιτρέψουν να ξεδιπλώσει τα όσα κρύβει μέσα του.

Bandcamp