Chronoboros

Κάποιες φορές η μουσική μοιάζει με τον λυσσασμένο σκύλο που γαβγίζει λίγους πόντους από το πρόσωπο σου, ενώ τον συγκρατεί ένα αόρατο χέρι.

Ήταν περίπου οι ίδιες μέρες πριν από δύο χρόνια, όταν το ντεμπούτο των Chronoboros μας ανάγκασε να στρέψουμε για τα καλά το βλέμμα μας πάνω τους. Όχι επειδή είμαστε τολμηροί: είναι εύλογο να εναποθέσεις ελπίδες πάνω σε αυτήν την μπάντα, αφού η ατμόσφαιρα που τους περιρρέει υπονοεί ότι αποτελούν κάτι περισσότερο από ένα κοινό, καλό σύνολο. Αν προσπαθήσω να το αιτιολογήσω, νομίζω ότι αυτό έχει να κάνει με τον τρομερό πλούτο των επιρροών τους και την ανορίοτη τους ενέργεια.

Το "The Mass Saw Acres Of Chain" συνεχίζει στο ίδιο αισθητικό πλαίσιο που όρισε ο προκάτοχος του, ίσως με μια ελαφριά διεύρυνση των ηχητικών τους αναφορών. Το στυλ των Chronoboros αντλεί, έτσι κι αλλιώς, από πολλά και διαφορετικά στοιχεία κι ενώ μπορείς να τους ονομάσεις χονδρικά hardcore, αυτό δεν αρκεί για να περιγράψει όλες τις mathcore, sludge, noise και alternative απολήξεις της μουσικής τους. Μια μουσική που σαν κύριο μέλημα της δεν έχει εξάλλου τα στυλ, αλλά την ηφαιστειώδη, ακατέργαστη ενέργεια του παιξίματος των Νίκο Ζαλίμογλου (φωνή, κιθάρα), Νίκο Τζαμάλη (μπάσο) και Ιάσονα Μήτσιου (τύμπανα). Zωντανά ηχογραφημένος, ο δίσκος, πριν απ' όλα, διασφαλίζει ότι ακούγεται γεμάτος πάθος και λύσσα, διατηρώντας παράλληλα ένα underground feel που μοιάζει αναντίρρητο και οριστικό. Οι live ηχητικές συνθήκες θα σε μεταφέρουν κατευθείαν στην καρδιά της τέχνης τους, σχεδόν σαν να βρίσκεσαι σε πρόβα τους.

Το πρώτο στοιχείο που είναι αδύνατο να αγνοηθεί είναι η δύναμη και η αγνή ενέργεια που εκλύουν, με την υποσημείωση όμως ότι δεν πρόκειται για ενέργεια άτεχνη και τυφλή. Αντιθέτως, το τρίο επιδίδεται σε ένα τρελό χορό από εναλλασσόμενα νευρικά grooves, μονίμως φορτισμένα, επιθετικά τοπία και παράξενες, απροσδιόριστες μελωδίες - όλα παραδομένα με ελεύθερη ροή και χωρίς πολλές παύσεις. Αυτό όμως που κλέβει την παράσταση είναι τα riffs, ειδικά όταν βουτάνε σε sophisticated δυσαρμονίες που δεν ξέρεις από που στο καλό κρατάει η σκούφια τους: σε πολλές στιγμές αισθάνομαι ότι αποτελούν μακρινούς απόγονους του προ-Nirvana κακομούτσουνου Seattle κι άλλες, θα ορκιζόμουν, μοιάζουν με νόθα τέκνα κακόφωνων Νορβηγών extreme πειραματιστών. Όποια κι αν είναι η αλήθεια, η ουσία είναι ότι ο ήχος των Chronoboros είναι πλουσιότερος και βαθύτερος απ' ότι ίσως αρχικά φαντάζει.

Μέσα σε 35 λεπτά και σε έντεκα τραγούδια, ο τρελός χορός μαίνεται με ρυθμούς αμείωτους. Τα πολύ ενδιαφέροντα και έντονα φωνητικά του Ζαλίμογλου κρατάνε την ένταση ψηλά, ιδιαίτερα στο όργιο που στήνεται στο "Unit 731" με guest τον Πάνο Αγόρο. Η τραχιά, νατουραλιστική γλώσσα δεν μιλάει για ελπίδα αλλά διατηρείται σε ένα κυκλωτικό σκοτάδι. Ο κόσμος των Chronoboros είναι σκληρός, σε στιγμές βάναυσος, και η μόνη λύτρωση ίσως βρίσκεται μετά την έκρηξη. Είναι όμως ένας κόσμος καμωμένος με τέχνη και κρύβει πίσω του πνευματικό αγώνα, όχι μόνο ιδρώτα.

Ένα κομμάτι μου δεν θέλει να ζητήσει τίποτα άλλο από τους Chronoboros παρά μόνο να συνεχίσουν να κάνουν ότι κάνουν: να πλάθουν δηλαδή την ψαγμένη τους post core δυστοπία με τα ίδια υλικά και τους ίδιους underground όρους, για όσο βαστάνε τα πόδια τους. Ένα άλλο κομμάτι μου επίσης ξέρει ότι αν έπιανε αυτό το υλικό στα χέρια τους ένας Albini, αυτό το αγρίμι θα αφορούσε πολλούς, πάρα πολλούς. Μικρή σημασία έχει. Τόλμησε να συναναστραφείς το "The Mass Saw Acres Of Chain" γι αυτό που είναι, ένας μικρός δίσκος, από μια μικρή μπάντα, σε μια μικρή λωρίδα γης, που κουβαλάει όμως τόνους ταλέντου, αλήθειας και άποψης.

Τόλμα να δεις: όταν ο λυσσασμένος σκύλος ξεφύγει από το αδιόρατο χέρι, θα μας κατασπαράξει ή θα γαβγίσουμε μαζί του;