The Budos Band, Chickn @ Gagarin, 19/07/16

Να ξεκινήσω με τα καλά. Παρότι θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο, μετά από πρόσφατες εμπειρίες σε άλλους χώρους δεν μπορώ να μην αναφέρω την ευχάριστη εμπειρία ενός φουλ κλιματισμού στο εσωτερικό του Gagarin που έκανε την αναμονή για τα συγκροτήματα πολύ άνετη.

Και αυτό μας φέρνει στα κακά. Ποιο το νόημα, και μάλιστα καθημερινή και μεσοβδόμαδα, να λες ότι ξεκινάει η συναυλία στις 20:00, να σκοτώνεται κάποιος κόσμος να προλάβει να έρθει έγκαιρα και τελικά να ξεκινάει στις 22.00 και να τελειώνει στη 01.00; Δεν θα ήταν περίεργο αν ο χώρος είχε αδειάσει πριν τελειώσει η συναυλία σε μία οποιαδήποτε άλλη βραδιά.

Και αυτό μας φέρνει στα καλύτερα. Ζήσαμε μία από τις συναυλίες της χρονιάς, πιθανότατα, οπότε ουδείς λόγος για παράπονα και αποχωρήσεις. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ήταν και απρόσμενος ο τρόπος που αυτό έγινε. Ας τα πάρουμε, όμως, από την αρχή πριν οι συνειρμοί κάνουν αδύνατη τη λογική ανάγνωση του κειμένου αυτού.

Οι Έλληνες Chickn που άνοιξαν τη βραδιά ήταν και η πρώτη έκπληξη. Ταιριαστοί με τους headliners όσο δεν ελπίζαμε, έπαιξαν ένα μεστό, ροκάτο funk latin με jazz στοιχεία όπου τα κρουστά είχαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η μουσική τους είναι ξεκάθαρα προορισμένη για live και έχω έντονη την κλίση προς τον αυτοσχεδιασμό και το jam έστω και αν τελικά μάλλον το συγκρότημα δεν αφέθηκε ποτέ σε αυτόν.

Από τα highlight τους η εκτέλεση του "Όταν Σφίγγουν Το Χέρι" του Θεοδωράκη. Πάντως, οι θεατές που μαζεύτηκαν και ήδη από τα μισά του set τους είχαν γεμίσει τον χώρο, ήταν απολύτως κατάλληλοι να τους εκτιμήσουν και αυτό έκαναν χειροκροτώντας αβίαστα και ενθουσιωδώς ορισμένες φορές. Ήταν από τις περιπτώσεις που ένα encore συγκρότημα σε βάζει σε σκέψεις του στυλ «λες να επισκιάσουν τους headliners»;

Εντάξει, στην πράξη δεν είχαν ελπίδα. Οι Budos Band μπήκαν από την αρχή θερίζοντας και ξεκαθάρισαν κάτι που μόνο όσοι τους έχουν δει live μπορούν να αντιληφθούν. Ο ήχος τους επί σκηνής δεν έχει καμμία σχέση με το τι ακούμε στο στούντιο. Ο όγκος που βγάζουν θυμίζει heavy rock συγκρότημα. Αυτό, κυρίως, οφείλεται στην τρομερή δύναμη του μπάσου και των ντραμς που βγαίνουν πολύ μπροστά στον ήχο και, αφού σε μία ορχήστρα οκτώ ατόμων κάποιος πρέπει να θυσιαστεί τελικά, αυτό γίνεται σε βάρος των πλήκτρων, συνειδητά μάλλον, αφού το Gagarin κατά τα άλλα είχε κάνει καλά τη δουλειά του στο να ακούγονται όλοι καθαρά.

Όχι μόνο ηχητικά, αλλά και σε σκηνική παρουσία ο μπασίστας Daniel Foder δέσποζε αρχικά στη σκηνή με το μπάσο του να το κρατάει τουλάχιστον στη μισή διάρκεια της συναυλίας όρθιο και να αποτελεί μία διασταύρωση του Mick Fleetwood (εμφανισιακά), του Richie Blackmore (ποζερικά) και του Geezer Butler (ηχητικά). Σιγά σιγά, όμως, ξεμύτισαν και οι υπόλοιποι και έδειξαν ότι κρύβουν όλοι έναν showman μέσα τους και αυτό μας έκανε πολλές φορές να μην ξέρουμε σε ποιον να πρωτοεστιάσουμε. Τελικά, τους προβολείς έκλεψε ο πληκτράς Mike Deller που είδε και απόειδε να του κλέβουν οι άλλοι τη δόξα, οπότε πήρε το όργανό του και κούτσα κούτσα το έφερε στο χείλος της σκηνής, κάνοντας στο ενδιάμεσο έναν σωρό Keith Emerson-ισμούς.

Όλα αυτά ήταν απλώς το γαρνίρισμά στο κύριο γεύμα που ήταν η μουσική. Αντλώντας κυρίως από τον δεύτερο και τον τέταρτο (και πιο πρόσφατο) δίσκο τους, παρότι βάρυναν τον ήχο τους δεν έχασαν τίποτα από το χορευτικό groove τους, ενώ αντίθετα προσέθεσαν και μία αναμενόμενη δόση jam. Ίσως όσοι αγάπησαν πολύ την jazz πλευρά τους και αδιαφορούσαν για την rock αισθητική τους να δυσανασχέτησαν, αλλά αν υπήρχαν τέτοιοι στο κοινό δεν φάνηκαν. Όλοι οι μουσικοί είχαν την ευκαιρία τους να λάμψουν και πραγματικά δυσκολευόσουν να ξεχωρίσεις κάποιον ως ηγέτη, μένοντας τελικά με την εικόνα ενός συγκροτήματος μεταξύ παρέας και κοινόβιου.

Το καλύτερο ότι έδειχναν να το καταδιασκεδάζουν και οι ίδιοι και να το εννοούν όταν είπαν ότι είμαστε το καλύτερο κοινό της μέχρι τώρα περιοδείας τους. Απόδειξη ότι μας έβαλαν να τραγουδήσουμε "Hey fucking Budos, get the fuck out here" στο encore προκειμένου να επιστρέψουν (και ενώ πρόλαβαν να αφιερώσουν τη βραδιά στον εκλιπόντα Νίκο Τριανταφυλλίδη, που, όπως είπαν, ήθελε πολύ να τους φέρει στην Ελλάδα) έπαιξαν και ένα, μάλλον απρογραμμάτιστο αλλά εξαιρετικό, "Immigrant Song" (ναι, των Led Zeppelin) ανάμεσα στις συνήθεις τελευταίες συνθέσεις τους.

Φωτογραφίες: Δημήτρης Φατίσης