Άπολις

Μοιάζει με ευτύχημα αυτή η πρόσφατη άνθιση του προοδευτικού ήχου που συντελείται στην εγχώρια σκηνή, καθώς ανά τακτά χρονικά διαστήματα εμφανίζονται νέες πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις στο ευρύτερο προοδευτικό πλαίσιο. Έτσι και οι Άπολις, έπειτα από διεργασίες εννέα σχεδόν χρόνων, μας παρουσιάζουν φέτος το ντεμπούτο άλμπουμ τους, το οποίο τιτλοφορείται με το πρώιμο όνομα της μπάντας, αποτελώντας μια ακόμη ευχάριστη έκπληξη στον χώρο του art/progressive rock.

Βέβαια, αναζητώντας περισσότερες πληροφορίες για το ποιόν των μελών που απαρτίζουν το σχήμα, η προϊστορία τους με σχήματα όπως οι εξαιρετικοί progsters Wastefall και οι Agnosia, μεταξύ άλλων, προϊδεάζουν θετικότατα για την ποιότητα και του παρόντος δίσκου. Κινούμενοι σε ένα διευρυμένο προοδευτικό χώρο, με την μουσικότητα του εγχειρήματος να αμφιταλαντεύεται μεταξύ τριών σπουδαίων ηχητικών σταθερών (Pink Floyd, Socrates και Μάνος Χατζιδάκις), οι οποίες χρησιμεύουν μονάχα ως καλλιτεχνικός φάρος εμπνεύσεως, καταφέρνουν κι εκπληρώνουν σχεδόν στο απόλυτο τον ουσιαστικό σκοπό της προοδευτικής έκφρασης ˙ την ασυμβίβαστη παρουσίαση ενός ρηξικέλευθου μουσικού έργου.

Προσπαθώντας να απομονώσω σε στιγμές τον ηχητικό πλούτο που προσφέρεται από την ενιαία ακρόαση του δίσκου, οφείλω καταρχάς να σταθώ σε εκείνη την άκρατη «μεσογειακότητα» του αποτελέσματος, η οποία σμιλεύεται πρώτιστα από τα θεσπέσια θέματα των πλήκτρων κι έπειτα από τις τόσο αισθαντικές φωνητικές ερμηνείες. Αν και αδόκιμος σαν όρος, μονάχα με αυτόν θα μπορούσε να περιγραφεί ετούτη η ταξιδιάρικη αίσθηση που αφήνει το άλμπουμ και φλερτάρει συνεχώς με τα όρια της ethnic και της Floyd-ικής γαλήνης, δίχως να ξεπερνά τα εσκαμμένα.

Από κοντά και η άψογη αλληλεπίδραση μεταξύ των μελών, καθώς η χημεία μεταξύ τους είναι τέτοια που κάνει ακόμη και τα πολυπλοκότερα των θεμάτων που παρουσιάζονται (βλέπε το - εκ των αγαπημένων μου - "Ariadne’s Thread") να μην μοιάζουν παράταιρα ή δυσπρόσιτα, αλλά να εντάσσονται αβίαστα στο art rock πλαίσιο που ορίζει το μεγαλύτερο μέρος του υλικού. Έτσι, αν και οι ηχητικοί πυλώνες επιρροής είναι εύκολα διακριτοί ανά στιγμές (όπως στο εναρκτήριο "Solve Me" των Socrates προεκτάσεων, στο Floyd-ικό "Misty Trips", μα και το - Χατζηδακικής τεχνοτροπίας - "Waltz Of Fear"), ο απαιτητικός τους συνδυασμός, με την ανάμιξη ήχων και ιδεών (αλλά και την πληθώρα σημαντικών guest συμμετοχών) που δεν αυτοπεριορίζονται στο να ακουστούν ντε και καλά προοδευτικές, είναι το κλειδί για τη φρεσκάδα που εν τέλει κυριαρχεί και διέπει το δίσκο.

Θεωρώ πως δεν χρειάζεται να μακρηγορήσω περαιτέρω. Προσπάθειες σαν το "The Sun Has Fallen" είναι άξιες συγχαρητηρίων και οφείλουν να ακουστούν ευρύτερα από απλώς το στενό κύκλο ακροατών, στον οποίο περιορίζονται λόγω της χαμηλού προφίλ και αυτοχρηματοδοτούμενης ύπαρξης τους. Το αξίζουν, άλλωστε, και με το παραπάνω.

Spotify