Μου ευχήθηκες «ψόφο»; Ψόφο!

Ο Νίκος Παπαδογιάννης σιχαίνεται όσο τίποτε την ανθρωποφαγία των social media και τη φρασεολογία του ανώνυμου υβριστή.

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 24/11/2016 @ 11:44

To συνηθισμένο σερφάρισμα στα κείμενα του rocking.gr με έφερε τις προάλλες στην προαναγγελία του νέου δίσκου του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, με συνθέτη τον Θέμη Καραμουρατίδη και στιχουργό τον Οδυσσέα Ιωάννου. Η ομάδα είναι επιπέδου Τσάμπιονς Ληγκ και το πρώτο τραγούδι ("Όλα Είναι Για Μας") υπέροχο, αλλά το θέμα μας είναι αλλού.

Πριν διαβάσω το ρεπορτάζ, είδα στο κόκκινο κυκλάκι πάνω αριστερά ότι είχε και δύο σχόλια αναγνωστών. Έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου ότι το ένα θα ήταν επαινετικό (αφού ο Βασίλης ουδέποτε έχασε το σουξέ του και ουδέποτε κορόιδεψε κανέναν) και το άλλο θαφτήριο (αφού ο ίδιος Βασίλης επιμένει να παριστάνει τον αιώνιο έφηβο στα 66 του). Αυτό που διάβασα, όμως, με άφησε κόκκαλο.

«Ψόφο».

Μάλιστα, ψόφο. Ψόφο ευχήθηκε ο ψοφοδεής νεοέλληνας λεβέντης στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και στους υπόλοιπους συντελεστές του δίσκου. Ψόφο.

Η θαυμάσια αυτή συνήθεια είχε φτάσει και στα δικά μου αυτιά, μολονότι απέχω συστηματικά από το αδηφάγο Facebook. «Ψόφο» εύχεται ο ένας οδηγός στον άλλον, στη λεωφόρο Κηφισίας. «Ψόφο», φωνάζει το ελληναριό στον κακόμοιρο μετανάστη που πλένει τα τζάμια στα φανάρια.

«Ψόφο», καταράστηκαν τον Βαξεβάνη, τον Καλογρίτσα και την αφεντιά μου όταν τόλμησα να γράψω κάτι για την έκδοση της εφημερίδας Documento στο Twitter. «Ψόφο», μου γράφουν οι αναγνώστες όταν διαφωνούν με τα κείμενά μου στη Gazzetta.

Μερικές φορές, η ευχή είναι διττή και εξίσου εγκάρδια: «Ψόφο και καρκίνο». Το AIDS είναι ευτυχώς ντεμοντέ.

Δεν τα έχετε δει δημοσιευμένα, διότι (αντίθετα με το ασύδοτο Facebook) το σάιτ έχει και λογοκριτές. Εμείς, όμως, τα διαβάζουμε όλα, δημοσιευμένα και κομμένα.

Το εκπληκτικό είναι ότι οι ανώνυμοι και αόρατοι υβριστές έχουν την αξίωση να δουν τα αριστουργήματά τους το φως της ημέρας: «Ψόφο και καρκίνο να πάθετε όλοι σας, που γράφετε τέτοιες αλητείες για την ομαδάρα μας. Γκαζέτα να περάσει, δεν βρίζω».

Στα αθλητικά, ας πούμε ότι το καταλαβαίνω. Άντε, και στα πολιτικά, τώρα που ζούμε σε εποχή μισαλλοδοξίας και διχασμού.

Αλλά... στη μουσική; Στον άκακο και ευπρόσδεκτο Βασίλη Παπακωνσταντίνου; Γιατί, βρε σιχαμένε συμπολίτη; Τι σου έκανε και θέλεις τον ψόφο του;

Ας μη νομιστεί ότι οι χρυσαυγίτες και οι αγράμματοι έχουν μονοπώλιο τις άναρθρες κραυγές. Μπορεί να είναι οι πρωταθλητές του μίσους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν σκιαμαχούν μόνοι στο μαρμαρένιο αλώνι. Το Twitter καλή ώρα, ή μάλλον κακή, γέμιζε τις προάλλες με βλαστήμιες και κατάρες ενάντια στον Θάνο Πλεύρη. «Να ψοφήσει για να γίνει άνθρωπος».

Οκέι, μέσα και εγώ, να γίνει από φασίστας άνθρωπος. Αλλά «ψόφο», σε κάποιον που παλεύει για τη ζωή του;

Στον Βαξεβάνη, γιατί; Επειδή δεν συμφωνείς με τις πολιτικές του απόψεις; Σε μένα, γιατί; Επειδή νομίζεις μέσα στην άδεια σου κεφάλα ότι χαντακώνω τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό; Στον Βασίλη, μωρέ, γιατί ψόφο; Επειδή έχει μεγάλη μύτη;

Και στον μετανάστη, γιατί; Επειδή σου χαλάει την αισθητική με το σκούρο του δέρμα και θυμίζει πόσα σκατά έχεις στην ψυχή σου;

Τις προάλλες, είπα να το δοκιμάσω και εγώ. «Ψόφο», φώναξα με στεντόρεια φωνή σε έναν άθλιο με μούσια και τατουάζ, που τρομοκρατούσε επίτηδες με το αυτοκίνητό του έναν φουκαρά Πακιστανό στο φανάρι Γ. Παπανδρέου και Καβάλας, στο Δάσος.

Α, όλα κι όλα, αυτό το φχαριστήθηκα και το εννοούσα και μέσα από την ψυχή μου. Τι θα με εμποδίσει, όμως, να μεταφέρω τη γραμμή λίγο παραπέρα και να ευχηθώ «ψόφο» στους Metallica, στον Μήτρογλου, στον Τσίπρα και στην γκόμενα που με παράτησε;

Τίποτε. Ο ψόφος δεν γνωρίζει σύνορα. Εκτός από τα ελληνικά, που του παρέχουν ζεστή φιλοξενία.

  • SHARE
  • TWEET