U.D.O., Red Partizan, Kiss Of The Dolls @ Piraeus Academy, 31/03/19

Έρχεται πριν από τέσσερα περίπου χρόνια ο 67χρονος πλέον σε λίγες μέρες Udo Dirkschneider και σου λέει «θα κάνω περιοδεία που θα παίζω μόνο Accept και θα κλείσω οριστικά αυτό το κεφάλαιο, μετά μόνο τα δικά μου». Στην αρχή λες «και γαμώ», μετά σκέφτεσαι «μαγκιά του» και στο τέλος «για να δούμε, θα τηρήσει τον λόγο του ή θα κάνει κωλοτούμπα;». Δυστυχώς η ευτυχώς, η θρυλική αυτή μορφάρα φαίνεται να τιμά τα παντελόνια που φοράει, καθώς στην περιοδεία για την προώθηση του αξιoλογότατου "Steelfactory", τελευταίου δίσκου της προσωπικής του μπάντας U.D.O., δεν περιλαμβάνει κανένα τραγούδι των Accept.

Η εν λόγω περιοδεία πέρασε το βράδυ της Κυριακής από την Αθήνα και προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα. Πριν θαυμάσουμε τον γερόλυκο επί σκηνής, είδαμε ζωντανά δύο συγκροτήματα των οποίων αγνοούσαμε μέχρι πρότινος όχι μόνο την ύπαρξη, αλλά πιθανότατα και την παρουσία τους στο live. Προσωπικά ενημερώθηκα για το billing λίγο πριν την έναρξη επειδή έψαξα ενδελεχώς μέχρι τελευταίας στιγμής για το ακριβές πρόγραμμα, ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα δεν είχα αντιληφθεί την ύπαρξη δύο support από τις συνήθεις οδούς. Η δύσκολη αποστολή εύρεσης parking Κυριακή απόγευμα σε κατοικημένη περιοχή με ανοιχτά μαγαζιά είχε σαν αποτέλεσμα να χάσω την έναρξη, χωρίς όμως πιστεύω να χάσω κάτι ουσιαστικό.

Οι Λετονοί Kiss Of The Dolls έχουν μερικά χρόνια στην πλάτη τους ως συγκρότημα, το στυλ τους φαινομενικά είναι ενδιαφέρον καθώς συνδυάζουν τα rockers των Scorpions στα '80s με τους Motörhead και τα εμφανή πλήκτρα, στην πράξη όμως δεν φάνηκε πως πρόκειται για κάτι αξιόλογο, καθώς παρά το εμφανές δέσιμο και την ικανοποιητική τεχνική κατάρτιση, ο μέτριος ήχος και τα άσχημα, γρέτζα φωνητικά χαντάκωσαν την όποια προοπτική. Όταν αναρωτιόμασταν γιατί δεν βλέπουμε ξένα support σίγουρα δεν είχαμε τέτοια παραδείγματα στο μυαλό μας, και ως εκ τούτου, φαντάζομαι ότι οι ελάχιστοι που βρέθηκαν από νωρίς στο Academy δύσκολα κέρδισαν κάτι περισσότερο από μια θέση στο κάγκελο.

Σαφώς καλύτεροι ήταν οι Red Partizan που ακολούθησαν για μια σειρά από λόγους, με μοναδικό ίσως αρνητικό τα προηχογραφημένα πλήκτρα. Ο ήχος ήταν πολύ καλός, ο συνδυασμός κλασικού τευτονικού και σύγχρονου συμφωνικού heavy metal, όσο περίεργος και αν ακούγεται σαν περιγραφή κύλησε πολύ ευχάριστα, και τα δέκα τραγούδια που ακούσαμε στο 45λεπτο σετ, πιθανότατα άπαντα από το πρόσφατο ντεμπούτο "Rebels & Partizans", αποδείχθηκαν κατάλληλα για προθέρμανση. Δομημένα σωστά πάνω σε απλά πλην εντυπωσιακά riff έκαναν ανεπαίσθητη την απουσία κιθαριστικών σόλο, ενώ τα εναλλασσόμενα τραχιά αντρικά και αιθέρια γυναικεία φωνητικά έκαναν ακόμη πιο ενδιαφέρον το τελικό αποτέλεσμα. Ξεχωριστή μνεία τέλος αξίζει ο τρελαμένος μπασίστας που φάνηκε να γουστάρει με την ψυχή του, ενώ συνολικά η δεμένη ομάδα των Σέρβων που ζουν στην Γερμανία άφησε καλές εντυπώσεις και υποσχέσεις για το μέλλον.

Πέντε λεπτά πριν από την προκαθοριμένη ώρα έναρξης το intro σημαίνει ότι όλα είναι έτοιμα για τους U.D.O., το πλούσιο σκηνικό -με το επιβλητικό drumset και τα πολλά πιατίνια του Sven Dirkschneider- αποκαλύπτεται και ένας ένας οι μουσικοί βρίσκονται στην σκηνή, με τελευταίο τον Udo που γνωρίζει την αποθέωση. Από τις πρώτες νότες γίνεται αντιληπτό ότι θα παρακολουθήσουμε μία άψογη συναυλία, καθώς η μπάντα που περιοδεύει επί τρεις μήνες είναι αναμενόμενα πολύ δεμένη, ο ήχος είναι πάρα πολύ καλός με τα τύμπανα να ακούγονται πεντακάθαρα, και το γέρικο σκυλί του πολέμου διαθέτει ακόμη με χαρακτηριστική άνεση την φωνή που τον έκανε διάσημο και πρωταγωνιστή στον χώρο του κλασικού, τευτονικού heavy metal.

Το πρώτο μισό κυλάει με τραγούδια από τις πιο πρόσφατες δουλειές, το "Steelfactory" έχει την τιμητική του και τα "24/7", "Mastercutor", "Metal Machine" και "Rising High" ξεχωρίζουν. Ο Udo είναι όπως κάθε φορά άψογος ως ερμηνευτής και frontman, στις κιθάρες ο πολυπράγμων, παλιός πλέον Andrey Smirnov και ο νέος Dee Dammers είναι εξαιρετικοί σε riff και solo, ο Tilen Hudrap με το πλούσιο βιογραφικό στο μπάσο σταθερότατος, και ο υιός Dirkschneider πολύ άνετος και αλάνθαστος πίσω από τα τύμπανα, παρότι κάνει λίγο κατάχρηση ταμπούρου. Και οι τέσσερις μουσικοί συνεισφέρουν δεύτερα φωνητικά συντελώντας σε ένα ακόμη πιο δεμένο αποτέλεσμα, ενώ ο αρκετός αλλά όχι πολύς κόσμος που φτάνει μέχρι την ευθεία του εξώστη, συμμετέχει σταθερά χωρίς όμως να βρίσκεται στο πόδι.

Το πρώτο «διάλειμμα» για τις απαραίτητες ανάσες με τον Dammers να επιδεικνύει τις ικανότητές του στις καθαρές πενιές φέρνει αρχικά τον Udo στην σκηνή για το παλιό και αγαπημένο "In The Darkness", που μαζί με το "I Give As Good As I Get" αποδεικνύουν πόσο όμορφα μπορεί να τραγουδήσει ο «σκύλος» τα μπαλαντοειδή κομμάτια. Οι τόνοι θα ανέβουν και πάλι στο επίσης παλιό "Timebomb", καταρχάς ο Sven με το καθιερωμένο σόλο τυμπάνων και στην συνέχεια μαζί με τον Hudrap θα δώσουν κι άλλες ανάσες στους υπόλοιπους πιάνοντας την κουβέντα στο κοινό, και κατόπιν το πράγμα επιτέλους θα ζωηρέψει, με δύο νέους δυναμίτες και το "Heart Of Gold" από το μακρινό 1990. Το αναμενόμενο encore θα ανοίξει κάπως μουδιασμένα με το "Holy", τα κλασικά "Animal House" και "They Want War" όμως, με σφήνα "Man And Machine", θα κλείσουν ιδανικά μια πρώτης τάξεως metal παράσταση μετά από σχεδόν δύο ώρες, μέσα σε αποθέωση από το κοινό για τον Udo της καρδιάς μας.

Όλα καλά λοιπόν, υπερτίμια η προσπάθεια και η απόδοση της μπάντας που έπιασε άπιαστα για πολλούς άλλους στάνταρ, αλλά δυστυχώς κάτι έλλειπε, και αυτό δεν ήταν άλλο από τα μεγάλα τραγούδια των Accept. Όπως και να το κάνουμε, η φωνή του Udo είναι συνυφασμένη με τους άλλοτε φίλους του θρυλικούς Γερμανούς, και όσο αξιόλογη και αν είναι η δισκογραφία των U.D.O., κακά τα ψέματα, ελάχιστα τραγούδια τους θα χωρούσαν σε ένα best οf και θα μπορούσαν να σταθούν δίπλα σε ύμνους όπως το "Balls To The Wall" ή το "Metal Heart". Τεράστιο respect για το σκυλί του πολέμου που περιοδεύει τρεις μήνες στην έβδομη δεκαετία της ζωής του και αποδεικνύει ότι μπορεί να στηριχθεί στο δικό του έργο ζωής, με την επιλογή που έκανε όμως πιστεύω ότι αδικεί και την ιστορία του και τους οπαδούς του που τον λατρεύουν. Αν αλλάξει ξανά ρότα και βρεθεί έστω και ένας που θα βρεθεί να του πει κατάμουτρα ότι έκανε κωλοτούμπα, U.D.O. και πάλι U.D.O. μέχρι να βγει ο ήλιος απ' τη δύση.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά