Gagarin Open Air Festival: Joe Satriani, Firewind @ Γήπεδο Baseball, 11/07/07

Τετάρτη 11 Ιουλίου, έκτη και τελευταία μέρα του Gagarin Open Air Festival, όπου εμφανίστηκε ένας απ' τους θρύλους της progressive rock κιθάρας, ο Joe Satriani, στη δεύτερη επίσκεψη του, μετά από πέντε χρόνια, στην Ελλάδα. Την προηγούμενη φορά δεν είχα καταφέρει να τον παρακολουθήσω, οπότε φέτος ήταν η ιδανική ευκαιρία να δω από κοντά έναν μουσικό, ο οποίος έχει επηρεάσει και διαμορφώσει με τη μουσική, αλλά και τη διδασκαλία του, γενιές και γενιές κιθαριστών.

Πριν το κυρίως πιάτο, παρ' όλα αυτά, ας περάσουμε πρώτα στο «ορεκτικό». Αναφέρομαι στους Firewind, ένα γκρουπ που έχει ήδη ανοίξει τους ορίζοντες του στο εξωτερικό εδώ και αρκετό καιρό. Ήταν φανερά δεμένοι στη σκηνή και μπορώ να πω ότι αυτή η εμφάνισή τους μου άρεσε περισσότερο από εκείνη στο Γκάζι δύο μήνες πριν. Κομμάτια όπως τα "I Am The Anger", "Brother's Keeper", "The Fire And The Fury" και "Tyranny" ξεσήκωσαν μία υπολογίσιμη μερίδα του ακροατηρίου, πράγμα που δείχνει ότι έχουν περισσότερη απήχηση από τις περισσότερες μπάντες του ελληνικού χώρου και σίγουρα από όλες τις απόψεις έχουν ξεφύγει από τη «μιζέρια» της σκηνής.



Προσωπικά δίνω εύσημα στην εξαιρετική σκηνική παρουσία και τις εκτελέσεις και για μένα το highlight της βραδιάς ήταν η διασκευή στις "Περασμένες Μου Αγάπες" του Μανώλη Χιώτη, ενός, όπως τον αποκάλεσε ο Gus, βιρτουόζου της ελληνικής μουσικής κουλτούρας. Πραγματικά χαίρομαι που κάποιος σημερινός μουσικός αποδίδει φόρο τιμής στους συνθέτες εκείνης της εποχής, καθώς οι συνθέσεις του τότε δεν έχουν πραγματικά καμία επαφή με τη σημερινή κατάντια του ελληνικού τραγουδιού. Οι Firewind έκλεισαν χειροκροτούμενοι με το "Tyranny", αποσπώντας θετικά σχόλια από την πλειοψηφία του κοινού.



Joe Satriani λοιπόν στο πλαίσιο της σύντομης καλοκαιρινής του περιοδείας. Δυστυχώς ο κόσμος ήταν λίγος για το μέγεθος του συγκεκριμένου καλλιτέχνη. Γύρω στις 2.000 κόσμος ή και λιγότερος, απ' όσο υπολογίζω. Τέλος πάντων, φαίνεται ότι άλλα «μεγαθήρια» της σύγχρονης μουσικής σκηνής τυγχάνουν καλύτερης αντιμετώπισης από τα εγχώρια μέσα μαζικής «παραπληροφόρησης». Ο «Satch» βγήκε ακριβώς στις δέκα το βράδυ, συνοδευόμενος από τον Jeff Campitelli στα drums, τον εξαιρετικό μπασίστα David LaRue (πρώην Dixie Dregs, Vinnie Moore εκτός των άλλων) και τον Galen Henson στη ρυθμική κιθάρα. Η αναμονή ήταν μεγάλη και απ' ότι φάνηκε τελικά άξιζε τον κόπο. Ο Satriani μας αποζημίωσε πλήρως με έναν ολοκληρωμένο συνδυασμό συναισθήματος, εξωπραγματικής τεχνικής και επαγγελματισμού.



Έπη όπως το "Flying In A Blue Dream" χάρισαν συγκίνηση στο λιγοστό, αλλά εξαιρετικά ενθουσιώδες, κοινό. Η μπάντα είχε κέφια και έδωσε τον καλύτερό της εαυτό. Ο Satriani μιλούσε συνεχώς στο κοινό στα «διαλείμματα», αλλά αυτό που μας ισοπέδωσε κυριολεκτικά ήταν η απίστευτη τεχνική του και το groove των κομματιών, που διαδέχονταν το ένα το άλλο. Χωρίς σειρά, μπορώ να αναφέρω ενδεικτικά το κλασικό, για παράδειγμα, "The Extremist" ή το "Satch Boogie" με το χαρακτηριστικό «σατριανικό» tapping. Δυστυχώς δεν έπαιξε το "Crushing Day", ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια από το "Surfing" με τα δύο καταπληκτικά υπερηχητικά solos. Το εισαγωγικό riff από το "Ice 9" έπεσε σα βόμβα μεγατόνων με το extended σόλο, τις ρυθμικές εναλλαγές και τα απίστευτα breaks με τα dives. Το funk blues / jazz του "Cool #9" ήταν απλά καταπληκτικό. Οφείλω εδώ να πω ότι ο ήχος ήταν εξαιρετικός. Το μόνο αρνητικό κατά τη γνώμη μου είναι ότι οι εξέδρες είναι αρκετά απομακρυσμένες από το stage, με αποτέλεσμα να μην είναι καλή η οπτική επαφή απ' όλα τα τμήματα της εξέδρας.



Στη συνέχεια ακούστηκαν πολλά κομμάτια από το "Surfing", μιας και φέτος είναι άλλωστε και η επέτειος για τα είκοσι χρόνια του καταπληκτικού αυτού δίσκου, ο οποίος είναι μέχρι και σήμερα ο πιο επιτυχημένος εμπορικά δίσκος του Satriani. Το "Always With Me, Always With You" με τη χαρακτηριστική muted clean εισαγωγή αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια. Αυτό όμως που μας διέλυσε ήταν ο τυφώνας του ομώνυμου κομματιού με το απίστευτο riff και τα μακρόσυρτα solos. Ακούσαμε επίσης το "Circles", με την εναλλαγή των solos με τα clean μέρη, καθώς και κομμάτια από το "Super Colossal", όπως το "Redshift Riders", το "Just Like Lightnin" και το ομώνυμο κομμάτι ή και το "The Mystical Potato Head Groove Thing" από το "Flying In A Blue Dream".



Στις έντεκα και μισή με δώδεκα παρά εικοσιπέντε η μπάντα αποσύρθηκε με τον κόσμο να «μπιζάρει» για το encore. Μετά από λίγα λεπτά ο Satch επανεμφανίστηκε με το "Crowd Chant" από το "Super Colossal", το οποίο «χρησιμεύει» ουσιαστικά ως εισαγωγή στο "Summer Song" με τη χαρακτηριστική εισαγωγή με τις αρμονικές πριν «σκάσει» το βασικό riff του κλασσικού πλέον αυτού κομματιού. Μετά το τέλος της συναυλίας η γενική εντύπωση που αποκόμισα, μετά και από τις σύντομες κουβέντες που αντάλλαξα με φίλους, ήταν ότι είχαμε την τύχη να παραβρεθούμε σε ένα καταπληκτικό κυριολεκτικά live. Είναι κρίμα πραγματικά που ο κόσμος ήταν λιγότερος από όσο θα μπορούσε να περιμένει κανείς.



Ας μου επιτρέψετε να ολοκληρώσω με μια «παράκληση - έκκληση» προς τους διοργανωτές, η οποία δεν είναι από όσο γνωρίζω μόνο δική μου επιθυμία, αλλά και πολλών άλλων. Έχοντας ήδη δει τον Vai και τον Satriani σε ξεχωριστές συναυλίες πάνω από μία φορά, καιρός είναι να δούμε στην Ελλάδα ένα live των G3 σε έναν όμορφο χώρο, κατά προτίμηση κλειστό, κάτι το οποίο θα αποτελέσει αναμφίβολα ένα αξέχαστο συναυλιακό και μουσικό event.