Cirith Ungol, Night Demon, Dexter Ward @ Κύτταρο, 23/02/18

Κάποτε, αν και είχαμε χάσει κάθε ελπίδα, παρακαλούσαμε να γίνει το πολυπόθητο reunion των Cirith Ungol μπας και προλάβουμε να τους δούμε σε αυτή τη ζωή να αποδίδουν ζωντανά το καταπληκτικό τους υλικό και αυτό όχι μόνο τελικά συνέβη, αλλά πλέον θα είχαμε την ευκαιρία να τους δούμε και δεύτερη φορά στη χώρα μας (και τρίτη για όσους επέλεγαν να πάνε και Θεσσαλονίκη) εννέα μήνες μετά την πρώτη τους επίσκεψη στο περσινό Up The Hammers. Το λες και «καλή φάση». Το γεγονός πως θα εμφανιζόντουσαν μαζί τους οι φοβεροί και πολύ φορμαρισμένοι Night Demon, καθώς και οι δικοί μας Dexter Ward, έκαναν το όλο πακέτο άκρως δελεαστικό και την βόλτα κατά Κύτταρο μεριά επιβεβλημένη.

Λίγο μετά την προκαθορισμένη ώρα έναρξης, στη σκηνή ανέβηκαν οι Dexter Ward και με σύμμαχο τον καλό ήχο απέδωσαν πολύ καλά το υλικό τους. Ο κόσμος που είχε αρχικά μαζευτεί αν και δεν ήταν πάρα πολύς, έδειξε να ικανοποιείται από αυτό που του προσέφερε η μπάντα και το οποίο δεν ήταν άλλο από αγνό και λιτό παραδοσιακό heavy metal. Αρκετά προβαρισμένοι, με καλό δέσιμο και σωστό (αν και κάπως στατικό) στήσιμο, για σχεδόν 50 λεπτά παρουσίασαν τραγούδια από τους δύο δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα και αποτέλεσαν το απαραίτητο ορεκτικό για αυτή την -όπως θα εξελισσόταν- ονειρική βραδιά. Και τα πέντε μέλη της μπάντας στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και άνοιξαν την όρεξη των παρευρισκομένων για ακόμα πιο συχνές εμφανίσεις αλλά και για καινούριο υλικό. Συγκινητική ήταν η αφιέρωση του Μανώλη Καραζέρη προς τον υιό του, ο οποίος τον παρακολουθούσε για πρώτη φορά να παίζει ζωντανά.

Για τους Καλιφορνέζους Night Demon τα έχουμε πει και τα έχουμε γράψει αρκετές φορές. Για τους δίσκους τους μπορεί κάποιος να έχει τις ενστάσεις του (όχι εγώ πάντως), αλλά δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει πως στα live τους σκοτώνουν. Ο τραγουδιστής/μπασίστας Jarvis Leatherby και ο κιθαρίστας Armand John Anthony για σχεδόν μια ώρα αλώνιζαν τη σκηνή παίζοντας το ενεργητικότατο και speed-ατο heavy metal τους κατά τις διδαχές των παλιών (λέγε με N.W.O.B.H.M.), ενώ ο μικροκαμωμένος Dusty Squires κερνούσε πόνο πίσω από το drum kit κρατώντας μαεστρικά το τέμπο με απίστευτο νεύρο.

Δεν υπάρχουν πολλά να γράψει κάποιος για όσα μας πρόσφεραν οι Night Demon, καθώς δεν υπάρχουν στιγμές που ξεχώρισαν. Όλη τους η εμφάνιση ήταν απλά ένα highlight. Είτε στα τραγούδια του ντεμπούτου τους όπως τα "Heavy Metal Heat" και "Full Speed Ahead", είτε στα τραγούδια του περσινού δίσκου, "Hallowed Ground" και "Maiden Hell", αυτό που βιώναμε σε μόνιμη βάση ήταν μια μπάντα που τα δίνει ΟΛΑ πάνω στο σανίδι. Μπορεί να απουσίασε το ομώνυμο από το "Darkness Remains" (και προσωπική μου αδυναμία), ή ακόμα και να έλλειψε σε κάποιους η διασκευή στο "Wasted Years" των Iron Maiden το οποίο συνήθως περιλαμβάνουν στις ζωντανές εμφανίσεις τους (το παίξανε την προηγούμενη μέρα), αλλά αυτήν τη φορά ακούσαμε το instrumental "Flight Of The Manticore" και αποζημιωθήκαμε. Ισοπεδωτική εμφάνιση 10/10 για ακόμα μια φορά από τους Αμερικάνους, που τείνουν να γίνουν συναυλιακό must για κάθε μεταλλά που σέβεται τον εαυτό του.

Κ.Π.

Αν και είχα ήδη δει και απολαύσει τους Αμερικανούς ηγεμόνες του αληθινού επικού doom/heavy δύο φορές μέχρι τη συναυλία τους στο Κύτταρο (Keep It True 2017 και Up The Hammers 2017), ακόμη κι αν ο ενθουσιασμός και η λαχτάρα είχαν πια υποχωρήσει, δεν μπορούσα να μην ξαναδώ τον Tim Baker και την παρέα του σε ένα χώρο που μας έχει συνηθίσει σε εξαιρετικό ήχο και σε ζεστή, οικογενειακή ατμόσφαιρα. Ευτυχώς, οι προσδοκίες δεν διαψεύστηκαν.

Με πιο «πικάντικο» setlist από τις προηγούμενες φορές (ακούστηκαν, μεταξύ άλλων, το εσχατολογικό αριστούργημα "Death Of The Sun", η άρρωστη διασκευή στο "Fire" του Arthur Brown, αλλά και το εμβληματικό "Nadsokor"), οι Cirith Ungol και πάλι εντυπωσίασαν και ανταπεξήλθαν στη φήμη τους, κάτω από ιδανικές συνθήκες: Γεμάτο μαγαζί (πάνω και κάτω), αφοσιωμένο και πιστό κοινό, έτοιμο να ξεκουράσει τον Tim Baker, όποτε του «έδινε» το μικρόφωνο και το σπουδαιότερο, άψογος, σε γενικές γραμμές, ήχος. Σίγουρα, ο καλύτερος ήχος που τους έχω ακούσει μέχρι σήμερα.

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, η διάθεση του κόσμου κυμαινόταν κάπου μεταξύ έκστασης και θρησκευτικής μέθης, πράγμα που «ντόπαρε» φυσικά και τη μπάντα, η οποία έδειχνε να απολαμβάνει την αγάπη που εισέπραττε και, χαλαρά και ωραία, για περίπου μιάμιση ώρα, σέρβιρε το παραδοσιακό, βιωματικό και σκοτεινό heavy metal της, μη αφήνοντας κανέναν παραπονεμένο. Ειδικά, από τη στιγμή που ακούστηκε το πρώτο τραγούδι μέσα από το "King Of The Dead" άλμπουμ ("Atom Smasher") και έπειτα, η συναυλία εξελίχτηκε σε μια αληθινή γιορτή του επικού ήχου, με συνεχή αλληλεπίδραση κοινού - συγκροτήματος και ατελείωτη μπιροποσία. Οι κορυφές της εμφάνισης ήταν πολλές, ανάλογα με τις αδυναμίες του καθενός, όμως οι λυσσαλέες εκτελέσεις των "War Eternal", "Master Of The Pit" και "Nadsokor" με έστειλαν προσωπικά στο διάολο. Μιλάμε για απίστευτες, αυθεντικές heavy metal στιγμές. Αλλά μήπως το απρόσμενο "Last Laugh" ή το πάντα μεγαλειώδες "King Of The Dead" δεν ήταν highlights;

Είναι δεδομένο ότι τα βλέμματα στην σκηνή θα τραβήξει η σκοτεινή φιγούρα του Baker πρωτίστως και μετά ο Robert Garven, με τη χαρακτηριστική μουστάκα του, πίσω από τα τύμπανα και το ακούραστο σκυλί του πολέμου, που ονομάζεται Jarvis Leatherby, ο οποίος νομίζω πως θα κάνει headbanging, ακόμα και στο χέσιμο. Όμως, ας μου επιτραπεί να πω ότι η συγκεκριμένη εμφάνιση των Καλιφορνέζων απογειώθηκε, κυρίως επειδή το κιθαριστικό δίδυμο των Lindstrom/Barraza, ήταν σε δαιμονιώδη φόρμα. Ιδιαίτερα ο αφανής ήρωας που λέγεται Jim Barraza, με απολαυστικότατο και πεντακάθαρο ήχο, απέδωσε ΤΕΛΕΙΑ τα solo και τα lead μέρη ΟΛΩΝ των τραγουδιών. Δεν έκανε καμία έκπτωση στην ακρίβεια, ούτε στα στριφνά αυτοσχεδιαστικά σόλο του Jerry Fogle (RIP), ούτε φυσικά, στα πιο καταιγιστικά, straight metal κομμάτια του Paradise Lost ("Join The Legion", "Fire", "Fallen Idols").

Παράπονα; Προσωπικά, δεν έχω κανένα. Εντάξει, θα άντεχα λίγο ακόμα, προκειμένου να ακούσω ολόκληρη την τριλογία του Paradise Lost (ακούστηκε μόνο το "Fallen Idols"), ενώ η φωνή του Tim Baker έχει χάσει αρκετά σε όγκο (συνεχίζει όμως να ακούγεται το ίδιο εκφραστικός και μοχθηρός, ειδικά σε αφηγηματικά τραγούδια όπως το "Finger Of Scorn" ή το "I'm Alive", όπου σκίζει ψυχές), αλλά μιλάμε για λεπτομέρειες. Το θρυλικό συγκρότημα από την California κατέθεσε ψυχή, αίμα και ιδρώτα στο σανίδι και μας έκανε να ανυπομονούμε για το επόμενο «ραντεβού», το οποίο ελπίζω να μην αργήσει.

Β.Σ.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography