Wino, Darsombra @ AN Club, 12/10/10

14/10/2010 @ 11:09
Η επίσκεψη των θρυλικών Saint Vitus έμοιαζε μόνο ως όνειρο τις εποχές των πέτρινων συναυλιακών χρόνων - πόσο μάλλον μια δεύτερη επίσκεψη από την πλευρά του Scott "Wino" Weinrich λίγους μόλις μήνες μετά, για τις ανάγκες της προώθησης του πρόσφατου προσωπικού του album με τίτλο "Adrift". Εντάξει, η αλήθεια είναι πως όταν αναφερόμαστε στους Vitus, ο πραγματικός πυρήνας του group δεν είναι άλλος από τον Dave Chandler, αλλά, όπως ήδη καταλάβατε (και πιθανό να συμφωνείτε), η ουσία βρίσκεται στο ότι άλλες εποχές ούτε καν ελπίζαμε πως θα μας επισκέπτονταν ανάλογα ονόματα.

Η βραδιά ξεκίνησε με την εμφάνιση του Darsombra, ένα «one man» σχήμα, ουσιαστικά, το υλικό του οποίου κινείται ανάμεσα σε drone, psych και noise μονοπάτια, με την απαραίτητη τζούρα από riffs να δένει το όλο πακέτο. Η διάρκεια του set κράτησε 20 λεπτά, όσο ακριβώς χρειαζόταν κατά τη γνώμη μου, επειδή ως παρουσία κι απόδοση αποτέλεσε κάτι το εξαιρετικά ενδιαφέρον, ακόμη και για όσους δεν έχουν επαφή με τα αντίστοιχα ιδιώματα. Μην το πάρετε στραβά, απλά ο μέσος φίλος του κλασικού doom προφανώς και δεν αρέσκεται σε τέτοια ακούσματα, γι' αυτό καμιά φορά καλό είναι να φέρνουμε τις καταστάσεις στα ανάλογα μέτρα και σταθμά. Ο Darsombra πάντως στάθηκε αξιοπρεπέστατος στο ρόλο του, κλέβοντας μια σημαντική μερίδα εντυπώσεων, χάριν στην άρτια παρουσία του αλλά και την έκτακτη κιθαριστική συμμετοχή από πλευράς Wino κατά τα τελευταία πέντε λεπτά της εμφάνισης.



Δίχως περιττές καθυστερήσεις και λίγα μόλις λεπτά από τη λήξη του εναρκτήριου set, ο Wino ανέβηκε ξανά για τη δική του εμφάνιση, με συντροφιά ένα μικρό μπουκάλι ούζο, το οποίο συχνά - πυκνά σήκωνε προς την πλευρά του κοινού κι έπινε μερικές γουλιές στην υγεία του. Ακολούθησαν κι άλλα θερμά σκηνικά, όπως μικρές ιστορίες (του τύπου «έχασα την παρθενιά μου από μια ελληνίδα, οκτώ χρόνια μεγαλύτερη από μένα»), επί τόπου παραγγελίες (κάποιος του ζήτησε να παίξει Black Sabbath και στο επόμενο κομμάτι χώθηκε σφήνα το riff του "Into The Void"), καθώς κι άμεση επικοινωνία με το κοινό, αφού στη θέση του καθιερωμένου encore επέλεξε να κατέβει με τη κιθάρα του για να παίξει ανάμεσα στον κόσμο. «Εμείς κι εμείς» ήμασταν ούτως ή άλλως, κάτι που έδωσε ένα ιδιαίτερο χρώμα σε μια σχεδόν οικογενειακή ατμόσφαιρα, με έναν Wino θερμό, προσιτό κι ανθρώπινο προς τον κόσμο που τον ακολουθεί πιστά τόσα χρόνια.



Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να πω. Ο άνθρωπος έπαιξε 70 λεπτά και μας φάνηκε λες και πέρασαν μόλις δέκα. Απολαυστικότατο set, με επιλογές από ένα μεγάλο μέρος της καριέρας του, με τα "I Don't Care", "Adrift", "Hold On Love", "Old And Alone" να ξεχωρίζουν, μεταξύ άλλων, από την τελευταία του προσωπική δουλειά, τα "Streamlined" κι "Endless Circles" να φέρνουν το φάντασμα των The Obsessed πιο κοντά από ποτέ, ορισμένες στιγμές τύπου Spirit Caravan σαν τα "No Hope Goat Farm" και "Dead Love / Jug Fulla Sun" να χώνονται σφήνα στις εκτελέσεις, ενώ η διασκευή του "On The Hunt" των Lynyrd Skynyrd έμελλε τελικά να αποτελέσει την αγαπημένη στιγμή του γράφοντος, εκτέλεση στην οποία ο κόσμος σύσσωμος τραγουδούσε. Μην ξεχνάμε όμως και τη διασκευή του "Iron Horse / Born To Lose" (πως θα μπορούσε να λείπει ο Lemmy), η οποία βρίσκεται και στον προσωπικό του δίσκο, άλλωστε. Αυτό πρέπει να ήταν και το απόλυτο highlight για τη μεγαλύτερη μερίδα των παρευρισκομένων, κρίνοντας από τις επευφημίες και το δυνατό χειροκρότημα.



«Αυτό είναι το metal» ακούστηκε από τις μπροστινές σειρές προς το τέλος του κομματιού, τη στιγμή που ο Wino ξήλωσε μια χορδή της κιθάρας, για να την αλλάξει προς χάριν slide blues πινελιών. Κι αυτό είναι κάτι που ισχύει, αλήθεια. Έχω δηλώσει πολλάκις στο παρελθόν πως η ακουστική κιθάρα μπορεί να μετατραπεί σε ένα από τα πιο «heavy» όργανα στον πλανήτη - η χρήση της αγγλικής δεν είναι τυχαία εδώ, μιας και το εν λόγω συναίσθημα δε μπορεί να αποτυπωθεί σωστά παρά μόνο σε αυτή τη γλώσσα. Δε χρειάζεται να ηχεί κανείς ακραίος, ούτε καν τραχύς, για να βγάλει ένα συναίσθημα τόσο βαρύ και γεμάτο, που νοιώθεις λες και μοιάζει ικανό να κόψει τη γη στα δύο. Ο Scott "Wino" Weinrich όμως φαίνεται πως το γνωρίζει καλά αυτό και το βράδυ της Τρίτης παρακολουθήσαμε ένα τίμιο live από έναν τίμιο μουσικό, που έδωσε μόνο το καλύτερο του εαυτού του. Wino, σε ευχαριστούμε που ήρθες κι ελπίζουμε να μη χρειαστεί να περάσει πολύς καιρός μέχρι να μας επισκεφθείς ξανά.



Υ.Γ.1: Έχω την εντύπωση πως έπαιξε και το "Find The Cost Of Freedom" των Crosby, Stills, Nash & Young, αλλά όσο κι αν σπάω το κεφάλι μου δε μπορώ να βεβαιωθώ με τίποτα...

Υ.Γ.2: Το πάρτυ συνεχίστηκε μετά στο Roi Mat, όπου ο Wino δε σταμάτησε λεπτό να υπογράφει και να συνομιλεί με τον κόσμο. Μέχρι κι αγκαλιές με συγκινημένους οπαδούς παρατηρήθηκαν, τι άλλο να πούμε δηλαδή γι' αυτόν τον άνθρωπο;

Υ.Γ.3: Πλέον δε μένει παρά να δώσουμε από τώρα το πολυπόθητο ραντεβού στους Pentagram τον Απρίλη για να αρχίσει να κλείνει ο κύκλος των ιερών τεράτων. Με την προϋπόθεση πως θα καταφέρουν να έρθουν στη χώρα μας, επειδή με την τρέλα που κουβαλά το μυαλό του Bobby Liebling, όλα να τα περιμένουμε...

Γιάννης Καγκελάρης
  • SHARE
  • TWEET