Mother Of Millions: «Υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ των μουσικών του χώρου»

Ο κιθαρίστας των Mother Of Millions, Κώστας Κωνσταντινίδης, μας μιλά για το "Sigma", την ελληνική σκηνή αλλά και τη "social media" εποχή

Από τον Νίκο Καταπίδη, 29/09/2017 @ 20:21

Με έναν εξαιρετικό δίσκο, το "Sigma" έτοιμο να κυκλοφορήσει, και έχοντας ολοκληρώσει ένα από τα καλύτερα live στον progressive χώρο για φέτος ανοίγοντας για τον Devin Townsend, οι Mother Of Millions φαίνονται αποφασισμένοι να πρωταγωνιστήσουν στην ολοένα και ανερχόμενη σκηνή της χώρας μας. Ο κιθαρίστας της μπάντας, Κώστας Κωνσταντινίδης μας μίλησε τόσο για το καινούριο άλμπουμ, όσο και για τη γενικότερη αντίληψη της μουσικής πραγματικότητας, που συνάδει με το σοβαρό και ώριμο χαρακτήρα του άλμπουμ τους.

Mother Of Millions

Θα ήθελα να ξεκινήσουμε μιλώντας για τον τρόπο που γράφτηκε ο δίσκος. Ξεκινάτε με κομμάτια που έχετε ξεχωριστά ο καθένας δουλέψει, ή προκύπτουν από τζαμάρισμα και κάποιες αρχικές ιδέες;

Όλοι μαζί το δουλεύουμε, φέρνει ο καθένας τις ιδέες του, τις δουλεύουμε μες στο στούντιο με τζαμάρισμα, προκύπτουν κάποια καλά στοιχεία γιατί ηχογραφούμε τις πρόβες και τα δουλεύουμε σαν προπαραγωγές, διορθώνουμε κάποιες ατέλειες, αφαιρούμε πράγματα, τα ξαναβάζουμε στο στούντιο για να δούμε πως όντως δουλεύουν, και κάπως έτσι προχωράει η διαδικασία.

Είναι συλλογικό αποτέλεσμα λοιπόν, ξεκινάτε φαντάζομαι από κάποιο riff ή μια μελωδία...

Κάπως έτσι ναι, ίσως μια μελωδία που την εναρμονίζουμε, ένα riff, και μετά δουλεύουμε με βάση αυτά για να φτιάξουμε το κομμάτι.

Έχοντας πλέον ήδη έναν δίσκο στο βιογραφικό σας, και μαζί την εμπειρία που φέρνει, πως νιώσατε όταν μπήκατε στη διαδικασία να ξεκινήσετε τη σύνθεση; Νιώσατε πίεση στο να καταφέρετε να ξεπεράσετε το "Human"; Ήταν πιο δύσκολο σε σχέση με την πρώτη φορά;

Όχι δεν ήταν δύσκολο, γιατί μας πήγε από μόνο του, δεν προσπαθήσαμε να βγάλουμε ένα αποτέλεσμα που να μη μοιάζει με τον πρώτο δίσκο, απλά παίζαμε μουσική και διαπιστώσαμε ότι μας πάει σε λίγο διαφορετικό ήχο. Δε μας απασχόλησε ούτε το να κάνουμε κάτι διαφορετικό ούτε το να μείνουμε πιστοί στον ήχο μας.

Η πρώτη σημαντική διαφορά μεταξύ του "Human" και του "Sigma" είναι στην παραγωγή. Πιστεύεις πως είδατε τι δεν έγινε σωστά την πρώτη φορά και εστιάσατε στο τι θα έπρεπε να διορθώσετε;

Είναι δυο διαπιστώσεις, η μία είναι αυτή που λες, ότι εντοπίσαμε τα λάθη μας, διαλέξαμε συνεργάτες για να βελτιώσουμε συνολικά τον ήχο μας, αλλά η παραγωγή δεν είναι μόνο στο πόσο καθαρά ακούς τον ήχο, πόσο εντάξει πηγές θα πάρεις και πως θα τις επεξεργαστείς μετά, είναι και τι αντίληψη και τι προσδοκία έχεις για το τελικό αποτέλεσμα. Μια ιδέα μπορεί να είναι απλά μια ιδέα αν δεν έχει την κατάλληλη μεταχείριση από παραγωγική σκοπιά, οπότε επενδύσαμε και λίγο σε αυτό, στο πώς να βγάλουμε κάτι που να έχει χαρακτήρα.

Η παραγωγή έγινε αποκλειστικά στην Ελλάδα;

Ναι ναι, τη μίξη έκανε ο Έκτορας Τσολάκης, που είχε δουλέψει και με τους Need στον τελευταίο δίσκο τους, αλλά και με τους Poem, ενώ mastering έκανε ο Steve Lado των Tardive Dyskinesia.

Είναι ενδιαφέρον πάντως πως πλέον οι ελληνικές παραγωγές στέκονται επάξια απέναντι στα μεγάλα ονόματα, ειδικά αν σκεφτείς πως πριν μερικά χρόνια καταλάβαινες ότι πρόκειται για δουλειά εγχώριας μπάντας μόνο και μόνο από την παραγωγή που δεν ήταν και τόσο ιδανική. Είναι ένα δείγμα της σκηνής που στήνεται στη χώρα μας νομίζεις;

Σίγουρα, και δείχνει πως υπάρχουν που πλαισιώνουν τη σκηνή και πέρα από τα συγκροτήματα, όπως αντίστοιχα και με τα εικαστικά. 

Πόσο καιρό σας πήρε όλη η διαδικασία, από τη σύνθεση ως και την ολοκλήρωση του άλμπουμ;

Νομίζω όλη η διαδικασία από τη στιγμή που μπήκαμε στο στούντιο μέχρι που τελείωσαν τα πάντα γύρω από το δίσκο ήταν κοντά στο χρόνο. Τμήματα της σύνθεσης προέκυψαν και όταν κάναμε live για το "Human", για παράδειγμα το "Silence" που υπάρχει στο "Sigma" είχε γραφτεί από τότε. Μάλιστα, όταν ηχογραφήσαμε το δίσκο είχαμε ήδη έτοιμο το "Silence", όχι με τη μορφή που έχει τώρα, το παίζαμε και σε κάποια live σχεδόν ίδιο με μικρές προσθήκες.

Ο Προκοπίου καταφέρνει και ακούγεται αρκετά διαφορετικός στις ερμηνείες του σε σχέση με τους Poem. Είναι κάτι που προσπαθείτε να κάνετε για να ξεχωρίζουν μεταξύ τους οι μπάντες, ή προκύπτει λόγω του διαφορετικού ήχου των Mother Of Millions;

Νομίζω πως προκύπτει από τους διαφορετικούς συνεργάτες, ο Γιώργος δουλεύει με άλλα μυαλά για να φτιάξει τη μουσική των Poem και με άλλα μυαλά για τη μουσική των Mother Of Millions. Συνεργαζόμαστε διαφορετικά για να τραβήξουμε μια μελωδία, άλλες ιδέες έχουμε εμείς κι αλλιώς σκέφτονται τα παιδιά στους Poem. Όντως είναι διαφορετική η αντιμετώπιση του Γιώργου όπως και η μουσική βέβαια.

Κάτι που παρατηρήσαμε ακούγοντας το άλμπουμ είναι πως περιμέναμε το ομότιτλο τραγούδι να αναπτυχθεί κι άλλο γιατί η μελωδία του είναι πολύ όμορφη, ωστόσο το τέλος έρχεται νωρίτερα από αυτό που αναμέναμε. Σκεφτήκατε ποτέ να “τραβήξετε” το κομμάτι σε διάρκεια, ή ήταν όντως η ιδέα να είναι τόσο σύντομο;

Η αλήθεια είναι πως σκεφτήκαμε πως θα μπορούσε να είναι και μεγαλύτερο, μας άρεσε αυτή η λογική του ότι κι εμείς θέλαμε κι άλλο, όμως κρίναμε πως είναι καλύτερο να το κόψουμε εκεί, λειτουργώντας σαν outro που συνδέεται και νοηματικά με την αρχή, με το "Emerge".

Μιας και αναφέρθηκες στη νοηματική σύνδεση μεταξύ των κομματιών, γενικά δεν φοβόσαστε να αναφερθείτε σε έντονα ζητήματα μέσα από τους στίχους σας, θεωρείς πως είναι και ένας τρόπος να επικοινωνείτε μια στάση ζωής; Ποια είναι η βασική έμπνευση και ο στόχος σας όσον αφορά στους στίχους;

Είναι μια δική μου εμμονή αυτό, το πώς θα ολοκληρώσεις μια δουλειά νοηματοδοτόντας την, ώστε να μην είναι σκέτη μουσική αποκομμένη από βαθύτερο περιεχόμενο. Νομίζω πως είναι τα προβλήματα που βιώνουμε όλοι μας. Έχει παρέλθει λίγο η εποχή των παλιών στίχων του rock που μιλούσαν για την καλή ζωή, κι επειδή ζούμε σε μια συγκεκριμένη περιοχή του πλανήτη που έχει τα δικά της ζόρια, είναι λίγο εκτός πραγματικότητας το να μην γράφεις για τέτοια ζητήματα, ή τελος πάντων όχι αποκλειστικά για κοινωνικό και πολιτικό προβληματισμό, αλλά μέσα απ’ όλα όσα βιώνεις, από ανθρώπινες σχέσεις μέχρι δουλειά, ακόμη και τη διασκέδαση, τα βλέπεις από ένα πρίσμα όλων των προβλημάτων.

Mother Of Millions

Γενικά υπάρχει μια συνοχή στο στιχουργικό περιεχόμενο του "Sigma", υπάρχει κάτι που να ενώνει τα τραγούδια μεταξύ τους; Είναι κατά κάποιον τρόπο ένα concept άλμπουμ;

Το "Sigma" το εμπνευστήκαμε από το αρχικό της σιωπής, και το σύμβολο του αθροίσματος, σαν μια συσχέτιση μεταξύ τους, για το πώς οι άνθρωποι αθροιστικά μπορούν να επιβάλλουν μια σιωπή ή να τη διατηρήσουν ενώ έχει ήδη επιβληθεί, και πως πάλι αθροιστικά μπορούν να την ανατρέψουν.

Υπάρχουν διάφορα τέτοια παραδείγματα πάνω σε αυτό, όπως η στάση που κρατάνε οι άνθρωποι σε ρατσιστικές επιθέσεις. Είναι καθημερινά φαινόμενα αυτά. Πρόσφατα έτυχε στον μπασίστα μας να είναι στο μετρό, να έχει πάρα πολύ κόσμο και ένας τύπος επιτέθηκε ρατσιστικά σε μια κοπέλα, με τα κλασσικά ρατσιστικά “να πας στη χώρα σου” κλπ, και δε μίλαγε κανείς, ήταν όλοι με το στόμα ραμμένο. Με το που μίλησε ο Παναγιώτης και του είπε ότι δεν ήταν δική του δουλειά να κρίνει οποιονδήποτε άνθρωπο για το χρώμα του ή ότιδήποτε, άρχισαν να ξυπνάνε διάφοροι και του επιτέθηκαν, με αποτέλεσμα ο τύπος να κατέβει στην επόμενη στάση. Χρειάζεται μια σπίθα, ο κόσμος είναι λίγο φοβισμένος, σε κατάσταση αναμονής, δεν ξέρω ακριβώς πως μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε, αλλά το νόημα του δίσκου τελικά για να το συνδέσουμε και λίγο είναι αυτό, ότι είμαστε δυνητικά όλοι σπίθες και μπορούμε όλοι να γίνουμε η σπίθα που θα ξεκινήσει κάτι.

Το φαινόμενο του "political correctness" που βλέπεις ακόμη και στο χώρο της μουσικής να υπάρχει, με καλλιτέχνες να αποφεύγουν να εκφέρουν άποψη σε θέματα κοινωνικά ή πολιτικά, πως σου φαίνεται; Θεωρείς πως είναι υποχρέωση του καλλιτέχνη να θίγει «λεπτά» ζητήματα μέσα από την τέχνη του;

Νομίζω πως όποιος άνθρωπος έχει μια πολιτική θέση ή εκφράζεται και πολιτικά μέσω των στίχων ή της μουσικής του εφόσον έχει βήμα θα το αξιοποιήσει, είναι απόλυτα συνδεδεμένο αυτό. Ο Roger Waters ας πούμε το αξιοποιεί κατ’ εξακολούθηση.

Θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο και για το artwork του δίσκου, που ξεχωρίζει με το χρωματικό συνδυασμό που έχει. Υπάρχει κάποιος από σας που αναλαμβάνει αυτό το εικαστικό κομμάτι, ή έχετε όλοι ιδέες πάνω σε αυτό;

Έχουμε σταθερό συνεργάτη πάνω σε όλα τα εικαστικά, είναι σύμβουλος της εικόνας για τα πάντα, από το πώς θα στήσουμε μια αφίσα, banners για το facebook, για το site μας, για όλα. Αυτός είναι ο Παναγιώτης Τσαλαβρέτας ο οποίος ήταν δίπλα μας από την ώρα που γραφόταν το άλμπουμ, συζητούσαμε μαζί του τους στίχους, δεν του ανατέθηκε δηλαδή μια δουλειά, ήταν από την αρχή δίπλα μας και επεξεργαζόταν κι αυτός το υλικό και πως θα έδενε με όλο αυτό που κάνουμε. Για το χρώμα που ανέφερες, είχαμε δει διάφορες παλέτες και συνδυασμούς και αυτός ήταν που μας έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση.

Παρατηρούμε πως στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια στήνεται σιγά σιγά μια δυνατή progressive σκηνή, ωστόσο είναι δεδομένο πως αυτός ο ήχος δεν μπορεί με τίποτα να χαρακτηριστεί mainstream. Από την πλευρά σας, κι έχοντας επενδύσει σε αυτό το χώρο, πιστεύεις πως είναι ξεροκεφαλιά και πείσμα η προσπάθεια αυτή;

Δεν το προαποφασίζεις αυτό, ότι θα ξεκινήσεις και θα οριοθετήσεις την έκφρασή σου ώστε να έχει ευρύ κοινό. Νομίζω καμία μπάντα δεν το κάνει αυτό, ακόμη κι αυτές που έχουν ευρύ κοινό. Η stoner σκηνή στην Ελλάδα έχει πολύ κοινό, τα παιδιά εκφράζονται με αυτόν τον τρόπο, και οι πιο hard rock και όλο αυτό το southern στυλ, είναι αντικειμενικό το ότι θα αρέσει σε σένα και σε μένα, σε κάποιον που πάει σε ένα κλαμπ το βράδυ, είναι γκρουβάτη μουσική, είναι λιτή, λέει αυτό που θέλει να πει και το καταλαβαίνεις κατευθείαν και κουνιέσαι. Κάτι το οποίο είναι έντεκα λεπτά, έχει εναλλαγές στις δυναμικές, δε μπορεί να σταθεί σε κλαμπ, δεν μπορεί να σταθεί εύκολα σε μια ακρόαση στο youtube ζορίζει λίγο περισσότερο. Νομίζω όμως ότι αρχίζει να προκύπτει κοινό γιατί γίνονται πολύ προσεγμένες δουλειές, και σε όλα τα είδη των μουσικών, κι έχω παρατηρήσει ότι έχει αρχίσει να στρέφεται και λίγο η προσοχή στο εγχώριο προϊόν.

Πέρα από την ποιότητα και στις παραγωγές αλλά και στη μουσική, θεωρείς ότι έχει συμβάλλει και η στάση των μουσικών στην άνθηση της σκηνής; Βλέπουμε πλέον μεγάλη υποστήριξη από τη μια μπάντα προς την άλλη, τόσο σε επικοινωνιακό όσο και σε πρακτικό επίπεδο, σε αντίθεση με την άσχημα ανταγωνιστική νοοτροπία του παρελθόντος. 

Ειδικά αν αναλογιστείς τους όρους υπό τους οποίους έχει αναπτυχθεί η σκηνή, σίγουρα. Υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ των μουσικών, βοηθάει ο ένας τον άλλον, από μια απλή ερώτηση για την παραγωγή, μέχρι το να πάω να σε βοηθήσω να στήσεις το live. Αυτό είναι φοβερό και νομίζω χαρακτηριστικό του ότι ανεβαίνει μια σκηνή. Όλα τα συγκροτήματα που συμμερίζονται μια αντίληψη ή έναν ήχο αλληλοβοηθούνται για να γίνει μια καλή δουλειά.

Έχετε κάτι στα σκαριά για την παρουσίαση του "Sigma"; Κάποια ζωντανή εμφάνιση ίσως;

Το σχεδιάζουμε, δεν το έχουμε κλείσει ακόμη, αλλά προσανατολιζόμαστε προς το τέλος της χρονιάς ή αρχή του 2018, θα κάνουμε κάποιο live για να παρουσιάσουμε το νέο άλμπουμ.

Πέρα από τις εμφανίσεις σας στην Ελλάδα, και με δεδομένες τις επαγγελματικές σας υποχρεώσεις, υπάρχει κάποιο ενδεχόμενο για περιοδεία στα πλαίσια της προώθησης του "Sigma" κι εκτός Ελλάδας;

Το επεξεργαζόμαστε, είναι στα άμεσα σχέδια μας, δεν είναι κάτι πολύ εύκολο και από τη σκοπιά του booking αλλά και του να ρυθμίσουμε κι εμείς τις υποχρεώσεις μας. Όταν όμως ξεκινάς να παίζεις μουσική έχεις αυτό το πράγμα στο μυαλό σου, οπότε θα κάνουμε ό,τι μπορούμε.

Θα ήθελα να μου πεις τη γνώμη σου για τη χρήση των social media, όταν βλέπουμε ότι έχουν γίνει πια απαραίτητο εργαλείο προώθησης της μουσικής. Πόσο εύκολο είναι να ξεχωρίσεις ανάμεσα σε τόσες πολλές μπάντες που διεκδικούν τον περιορισμένο χρόνο αλλά και την προσοχή του ακροατή;

Το βλέπω σαν ένα εργαλείο, όπως παλιά θα κόλλαγες παντού αφίσες ή θα προσπαθούσες να ενημερώσεις μέσω ραδιοφώνου, τηλεόρασης κλπ, το επόμενο μέσο είναι λίγο πιο άμεσο. Σίγουρα θέλει μια προσοχή στη διαχείριση, να μη γίνεις μαϊντανός, να ξέρεις τα όρια της σοβαρότητας του μέσου, γιατί μπαίνει ο καθένας σε τέτοια μέσα.

Πώς διαχειρίζεστε τα σχόλια σε τέτοια μέσα; Σας επηρεάζουν; Αν διαβάσεις κάτι αρνητικό για παράδειγμα, θα σε προβληματίσει;

Δεν μας έχει συμβεί ποτέ να διαβάσουμε κάτι αρνητικό, ή μάλλον κάτι κακό. Αρνητικά σχόλια έχουμε ακούσει προφανώς, ακόμη κι από φίλους, όταν καθόμαστε να συζητήσουμε τι τους αρέσει και τι όχι, τέτοια tests έγιναν και για το “Sigma” πριν καταλήξουμε κι αρχίσουμε να ηχογραφούμε, με γνωστούς και μέλη άλλων συγκροτημάτων, οι οποίοι προφανώς έλεγαν τη γνώμη τους ανοιχτά και κάνανε κι αρνητικά σχόλια πάνω στη δουλειά τα οποία τα συνειδητοποιήσαμε αν δεν τα είχαμε συνειδητοποιήσει ως τότε, κάποιες φορές διαφωνήσαμε, αλλά αυτά είναι σχόλια που βοηθάνε, μια κριτική που βοηθάει. Κακά όμως σχόλια με ζήλεια πχ δεν έχει τύχει να διαβάσουμε, ακόμα τουλάχιστον (γέλια), ποτέ δεν είναι αργά. Νομίζω θα γελάσουμε.

Mother Of Millions

Έχοντας ήδη παίξει με μεγάλα ονόματα, ποιες μπάντες θα ήταν αυτές με τις οποίες θα ήθελες να μοιραστείτε τη σκηνή;

Είναι πολλές!

Βάλε τότε τα τρία που βρίσκονται στην κορυφή της λίστας!

Νομίζω πως με τους Leprous θα έχουμε καλό overlap, Pain Of Salvation, τους Opeth, επίσης με τον Steven Wilson...

Aκούγοντας το "Sigma" σκεφτόμουν πως και με τους Karnivool θα κάνατε ένα πολύ δυνατό πακέτο...

Ναι και με τους Karnivool, είναι λίγο στον ήχο μας.

Μιας και ανέφερες τους Leprous για τους οποίους γίνεται αρκετός ντόρος τελευταία, πως σου φάνηκε το "Malina";

Το άκουσα όλο και πολύ ευχάριστα, αλλά μου έλειψαν αυτές οι στιγμές που είχε το "The Congregation" που έπρεπε να σταματήσεις ό,τι κάνεις και να ακούσεις αυτό που γινόταν εκείνη τη στιγμή. Είχε πολλές τέτοιες στιγμές εκείνο το άλμπουμ. Αυτό μου έλειψε, δεν είχε κάτι συγκλονιστικό δηλαδή. Είναι ένας πολύ ωραίος δίσκος, η παραγωγή του μου άρεσε και μπορεί να είναι και καλύτερη του "Congregation" αλλά μου έλειψαν αυτές οι καθηλωτικές στιγμές.

Επίσης ανέφερες πριν τον Steven Wilson ως έναν καλλιτέχνη που θα ήθελες να συνυπάρξετε μαζί επί σκηνής. Έχοντας βγάλει ο ίδιος έναν αμφιλεγόμενο δίσκο, ήθελα να σε ρωτήσω τι θεωρείς εσύ ως progressive. Είναι το να αλλάζεις τον ήχο σου και να πειραματίζεσαι ακόμη κι αν ξενίζεις τους ακροατές σου, ή είναι συγκεκριμένα στοιχεία στον ήχο που καθιστούν ένα άκουσμα progressive;

Συμμερίζομαι την ερμηνεία σου, αν και δεν τρελάθηκα με το δίσκο του Wilson. Νομίζω progressive είναι αυτό πάντως που ανέφερες, ότι ένας καλλιτέχνης δε δεσμεύεται από μια μανιέρα, από ένα pattern για το τι θα κυκλοφορήσει, ποια θα είναι η επόμενη δουλειά του. Κλασσική μπάντα τέτοιου είδους αναφοράς είναι οι Iron Maiden, που έχουν έναν πάρα πολύ συγκεκριμένο ήχο, πάρα πολύ πετυχημένο επίσης, αλλά δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτό, μπορούν να κάνουν πολύ περιορισμένα πράγματα πλέον και δεν ξέρω κι αν θέλουν να κάνουν κάτι διαφορετικό. Ο Wilson έχει κάνει τελείως διαφορετικές δουλειές σε όλη του την πορεία, και σαν συνθέτης και σαν παραγωγός, κάτι που έχει φοβερό ενδιαφέρον γιατί βλέπεις και την εξέλιξη ενός μυαλού, πως προχωράει, τι αφήνει πίσω του.

Είναι και λογικό αν το σκεφτείς και σαν ακροατής, εκτός αν είσαι τόσο ικανοποιημένος με ένα συγκεκριμένο φάσμα ήχων, όσο μεγαλώνεις κι όσο έχεις περισσότερα ακούσματα διευρύνεις και τα όρια σου, οπότε δεν θέλεις να μένεις στα ίδια. Εκτός πια σαν καλλιτέχνης κανείς το βλέπει εντελώς σαν δουλειά και μένει σε αυτό που ξέρει ότι θα του αποφέρει κάποια έσοδα.

Ισχύει αυτό που λες, εκτός αν όπως κάποιοι μεγάλοι καλλιτέχνες, έχεις κάνει μερικές επιτυχίες και πληρώνεσαι ακόμη από αυτές, ο Peter Gabriel για παράδειγμα συνεχίζει να έχει προσφορά και προτάσεις πάνω στον ήχο, που είναι εντυπωσιακό για έναν καλλιτέχνη τέτοιας ηλικίας και με τέτοια ιστορία.

Το οικονομικό κομμάτι και το πόσο έχει αλλάξει η μουσική βιομηχανία, θεωρείς ότι είναι ανασταλτικός παράγοντας στον πειραματισμό και την καλλιτεχνική εξέλιξη; Κάθε τέτοια κίνηση για μια μπάντα εμπεριέχει και ένα ρίσκο. Από την άλλη, η τεχνολογία έχεις βοηθήσει και έχει κάνει πιο εύκολο για κάποιον να δημιουργήσει μουσική, οπότε ίσως αυτό να το ισοσταθμίζει κάπως...

Νομίζω ότι δυσκολεύει το να κάνεις το κάτι παραπάνω, εκεί είναι αυτό που ζορίζει, ξαφνικά υπάρχει ένα πολύ μεγάλο σκαλί, μεγαλύτερο απ’ όλα τα προηγούμενα το οποίο πρέπει να υπερβείς διαθέτοντας κάποια χρήματα. Στο μέχρι να φτάσεις εκεί, νομίζω πως υπάρχουν εργαλεία κι αν είσαι και λίγο κοινωνικός και ψάχνεσαι με άλλες μπάντες να ρωτήσεις πράγματα κι αν υπάρχουν τρόποι που δεν έχεις ανακαλύψει. Είναι όπως όταν μαθαίνεις μουσική, που πολλά παιδιά λένε πως είναι αυτοδίδακτα. Έχοντας έναν καθοδηγητή, ένα δάσκαλο, μπορεί να σε γλιτώσει από χρόνια κακών πρακτικών. Βέβαια θα μου πεις τώρα με το ίντερνετ είναι όλα εύκολα, μπορείς να έχεις μέντορα στο youtube, αλλά η φυσική παρουσία είναι κάτι διαφορετικό. Αν κινείσαι σε μια σκηνή, θα βρεθούνε άνθρωποι, θα ακούσεις διαφορετικά πράγματα, θα δεις εξοπλισμούς, θα ακούσεις γνώμες και προσεγγίσεις πάνω στον ήχο, αλλά και στις κινήσεις που κάνουν οι μπάντες. Με αυτό κερδίζεις και χρόνο και χρήμα. Τώρα για να θες να κάνεις το κάτι παραπάνω, εκεί θέλεις άλλη στήριξη.

Αυτό το κάτι παραπάνω για σας ποιο θα ήταν; Η συνεργασία με μια ορχήστρα για παράδειγμα;

Μπα όχι, δεν έχουμε τέτοια όνειρα. Αν είχαμε κάπου μαζεμένα χρήματα, θα λέγαμε ναι, ας κάνουμε τρελά πράγματα. Για μας το επόμενο βήμα είναι μια περιοδεία.

Πέρα από την προώθηση που κάνετε, έχετε δει ενδιαφέρον από χώρες του εξωτερικού; Όχι μόνο για συναυλίες, αλλά και κόσμος που να αγοράζει τη μουσική σας, ή και μεσω streaming, έχετε κάποια εικόνα για το που μπορεί να υπάρχει κοινό εκτός Ελλάδας;

Αρκετά εκτός Ελλάδας δεν βγαίνει, αλλά έχουμε δώσει CD, από κει το μετράμε γιατί δεν έχουμε δυστυχώς στοιχεία streaming από όλες τις υπηρεσίες, τόσο επί πληρωμή όσο και τις δωρεάν. Εκεί δεν έχουμε στοιχεία, τα έχει η προηγούμενη εταιρία μας. Από το merch έχουμε μια εικόνα, έχουμε στείλει και Αμερική, και σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες.

Μιας και μιλάμε για streaming αλλά και physical format, εσύ πώς βλέπεις την άνοδο των streaming υπηρεσιών; Από τη μια έχουμε το Spotify και το YouTube, κι από την άλλη βλέπουμε μετά από χρόνια το βινύλιο να ξαναπαίρνει τα πάνω του με ανοδικές πωλήσεις.

Έχω αυτόν τον ρομαντισμό, να το πιάνω στα χέρια μου, γιατί μεγάλωσα μες στα βινύλια του πατέρα μου και με κυνηγούσε στο σπίτι και προσπαθούσε να προλάβει μην καταστρέψω κανένα (γέλια). Είχε και κάτι pop up πάρα πολύ ωραία, το "Stand Up" των Jethro Tull, πολύ καλοσχεδιασμένα. Τα έπιανα στα χέρια μου, τον έβαζα να μου γράφει κασέτες, είχα τη φυσική επαφή με τον καλλιτέχνη. Νομίζω ότι στο rock και στο metal όλοι το χουμε αυτό, είμαστε λίγο geeks με τη μουσική, ξέρουμε τους παραγωγούς, ξέρουμε τους συντελεστές, ξέρουμε πόσα μέλη άλλαξαν οι Uriah Heep από το 1969 μέχρι σήμερα, ξέρουμε τρελά πράγματα που δεν τα ξέρει ο μέσος ακροατής γιατί έχουμε αυτή την ενασχόληση, σαν να ναι παιχνίδι με κάρτες.

Υπάρχουν πλάνα για να βγει και το "Sigma" σε βινύλιο;

Το διαπραγματευόμαστε, είναι στα σχέδιά μας, θα το δούμε. Θα το θέλαμε πολύ αυτό, εγώ έχω αυτό το μικρόβιο να το πιάνω στα χέρια μου, αλλά δυστυχώς ψιλοπεθαίνει η φυσική μορφή, το CD έχει καταστραφεί.

Πόσο πιστεύεις έχει επηρεάσει αυτή η ευκολία του streaming την προσοχή που δίνει ο ακροατής σε ένα άλμπουμ σαν σύνολο;

Σίγουρα η λογική του zapping έχει δυσκολέψει τη ζωή μας σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο να ακούσεις ένα δίσκο ή να δεις μια ταινία. Υπάρχει μια αντίληψη zapping στα πάντα, αυτό είναι ένα αρνητικό των social media, το scroll down και το scroll up.

Αυτό σκεφτόμουν κι ακούγοντας το "Sigma", όπου ναι μεν τα κομμάτια στέκονται μόνα τους, αλλά σαν σύνολο είναι μια άλλη εμπειρία, σαν ένα ταξίδι.

Χαίρομαι που το λες, γιατί έτσι το αντιλαμβανόμαστε κι εμείς. Βέβαια δεν ξέρω, όλο αυτό μπορεί να οδηγήσει στο μέλλον σε μια άλλη προσέγγιση, δηλαδή με μπροστάρη το YouTube ας πούμε να βγαίνουν έργα ενοποιημένα, εικαστικά με μουσική, που ήδη γίνεται, αλλά λέω να υπερβεί το στοιχείο του βιντεοκλιπ και να γίνει κάτι διαφορετικό, δεν ξέρω εικασία είναι αυτό, μπορεί κι εκεί να μην μπορείς να συγκεντρωθείς. Νομίζω πως όταν ανέβει κι άλλο η ταχύτητα του ιντερνετ θα ξεφύγει κι από αυτή την περιοριστική λογική που έχει σε σχέση με τα αρχεία ήχου που είναι συμπιεσμένες μορφές αρχείου στα περισσότερα από αυτά. Μπορεί να δούμε και πιο αξιόλογη μεταχείριση στις streaming υπηρεσίες. Από την άλλη μπορεί να σημαίνει και το θάνατο της μουσικής βιομηχανίας συνολικά.

Mother Of Millions Devin Townsend

Κλείνοντας, θα ήθελα να μου πεις την εμπειρία σου από το live που έγινε στο Fuzz με τον Devin Townsend, αν τον γνωρίσατε και πώς νιώσατε την ανταπόκριση του κόσμου.

Η διοργάνωση ήταν αρτιότατη, τo Fuzz είναι χώρος εξαιρετικά φιλόξενος, οπότε, έχοντας αποφύγει τις κλασικές δυσκολίες, και με την υπεράνω προσδοκιών συμμετοχή του κόσμου, το live ήταν για μας μια ξεχωριστή εμπειρία, η οποία απογειώνεται αν σε όλα αυτά προσθέσουμε ότι ανοίξαμε τον Devin Townsend. Ο ίδιος, μια απίστευτη φυσιογνωμία, σαρωτικός ακόμα και όταν, σε μια νοητή κλίμακα, είναι μόνο ένα 4 στα 10 σαν άνθρωπος, όπως μας είπε μιλώντας για τη συσσωρευμένη κούραση του tour. Είναι ένα από τα βράδια που σίγουρα μπαίνει σε κάποια λίστα αναμνήσεων, για όλους όσους βρέθηκαν στο Fuzz, για διαφορετικούς λόγους στον καθένα.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Sigma" από τον Νίκο Καταπίδη.

  • SHARE
  • TWEET