The Sonics, The Frantic V, The Barbara Farmers, Teenheat @ Gagarin 205, 06/11/09

Ένα μικρό garage party στήθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο στο Gagarin. Ένα party η συμμετοχή του κόσμου στο οποίο ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που έσπρωξε τόσο πολύ και τόσο διαφορετικό, ως προς τη μουσική του προέλευση, κοινό να γεμίσει ασφυκτικά επί δύο σερί βραδιές το συγκεκριμένο χώρο αντί για τους γνωστούς άγνωστους που κάθε φορά στηρίζουμε αντίστοιχου ύφους συναυλίες. Ό,τι και να ήταν, καλοδεχούμενο, ήμουνα κι εγώ εκεί να το ενισχύσω την πρώτη μέρα επίσκεψης των Sonics στην Αθήνα.

Ομολογώ ότι σε μεγάλο βαθμό την επιλογή μου της Παρασκευής επηρέασε και η παρουσία των Frantic V τους οποίους, καθότι Θεσσαλονικείς, δεν έχουμε τόσο συχνά την ευκαιρία να απολαύσουμε. Εξάλλου τους Yesterday’s Thoughts που άνοιγαν το Σάββατο τους έχουμε δει στο παρελθόν και θα τους δούμε ξανά σύντομα πριν τους Baby Woodrose. Αρκετά νωρίτερα από τους Frantic V όμως, οι Teenheat ανέλαβαν να ανεβάσουν τη  θερμοκρασία και εν μέρει τα κατάφεραν με το a la Ramones, garage rock ‘n’ roll τους. Δεν πρωτοτύπησαν ούτε έδειξαν κάποιο συνθετικό οίστρο αλλά τουλάχιστον είχαν ένταση, δύναμη και σχετική κινητικότητα. Και αυτό είναι ήδη τρεις παραπάνω ιδιότητες από ότι μπορούμε να πούμε για τους Barbara Farmers. Δυστυχώς οι τελευταίοι κινήθηκαν σε ρηχά νερά, ήταν άνευροι, στατικοί και αδιάφοροι ενώ ακόμα και η διασκευή στο “Love Potion No 9” ακούστηκε ξενέρωτη.

Λίγο ως πολύ το κέφι έπρεπε να επανέλθει από το μηδέν και αυτό ήταν μια αποστολή που έπρεπε να φέρουν εις πέρας οι Frantic V. Παίζοντας δικά τους τραγούδια, παλιότερα αλλά και άλλα που περιμένουν τη σειρά τους να κυκλοφορήσουν, μοίραζαν επάξια το χρόνο ανάμεσα σε farfisa και κιθάρα, με τα φωνητικά να αναλαμβάνουν εναλλάξ τα μέλη τους και τα ούτως ή άλλως ευφυή τραγούδια τους να ξεσηκώνουν τους θεατές. Το αποκορύφωμα ήρθε με μία …frantic εκτέλεση του τραγουδιού-ορόσημου στο είδος, “Psychotic Reaction”, όπου εμφανίστηκε και η απαραίτητη φυσαρμόνικα για να μας πάρει τα μυαλά. 

The Frantic V Setlist: Exit #9 / I Need Your Lovin' / Why Can' t I See / On The Move / You Made Me Cry / Away From Your Lies / Ain' t Gonna Cry No More / I Believe In You / Symposio / City Of People / I' ll Come Again / Bad Day Blues / Go Away / Psychotic Reaction



Ήδη ένα ποσό το εισιτηρίου είχε αποσβεσθεί και τα καλύτερα έπονταν. Με μικρή καθυστέρηση λόγω τεχνικών προβλημάτων, οι Sonics παρατάχθηκαν στη σκηνή σε μία ευθεία που περιελάμβανε το τρίο των αυθεντικών μελών Gerry Roslie (φωνητικά / πλήκτρα), Larry Parypa  (κιθάρα ) και Rob Lind (σαξόφωνο) καθώς και τον παλιόφιλό τους Fred Dennis σε μπάσο και φωνή (να βγάζει γρέζα και ουρλιαχτά που, η αλήθεια είναι, θύμιζαν περισσότερο τον νεαρό Roslie από ότι ο ίδιος το κάνει πλέον). Η έξυπνη κίνησή τους να μην συμβιβαστούν με νεότερους μουσικούς για την αντικατάσταση των απόντων αυθεντικών μελών αλλά να βασιστούν σε σύγχρονούς τους και μάλιστα μέλη σχετιζόμενων συγκροτημάτων, αποδείχθηκε ορθή. Ο Fred Dennis λοιπόν προέρχεται από κάποια μεταγενέστερη εκδοχή των Kingsmen (και ας μας πήρε στο λαιμό της η διοργανώτρια που στο δελτίο τύπου της αναφέρει ακόμα τον προηγούμενο μπασίστα Don Wilhelm) ενώ ο Ricky Lynn Johnson στα drums, από το μόνο, ίσως, garage σχήμα που μπορεί να τους κοντράρει στα ίσια για την ιστορικότητά του, τους Wailers.



Η έναρξη με το υπέροχο “He’s Waiting” ήταν λίγο πιο μουδιασμένη από ότι θα θέλαμε αλλά εξ αρχής το κοινό έδειξε τη διάθεσή του και η μπάντα έδειξε να ξαφνιάζεται από την ανταπόκριση. Τα επιφωνήματα ενθουσιασμού δυνάμωναν διαδοχικά σε κάθε κομμάτι μέχρι ειδικά το “Cinderella” το οποίο άναψε πραγματικά τη βραδιά για να την εκτοξεύσει το “Have Love Will Travel”. Oι απανωτές εκρήξεις αδρεναλίνης από δύο τραγούδια που όλος ο κόσμος περίμενε να ακούσει ήταν κάτι που άφησε το στίγμα του στο κοινό που, ήδη στριμωγμένο, παλλόταν σαν ένα σώμα στο ρυθμό των Sonics. Μετά από μία σειρά rock ‘n’ roll τραγούδια προσαρμοσμένα στο δικό τους στυλ και επιλεγμένες στιγμές από την καριέρα τους, ήρθε η νέα κορύφωση με το “Strychnine” και λίγο αργότερα με το “Psycho”, που ίσως ήταν και η εντονότερη στιγμή της βραδιάς. Πανικός. Χέρια και πόδια φεύγουν σε αντίθετες κατευθύνσεις, κορμιά ξεβιδώνονται, γυαλιά φεύγουν και ποδοπατούνται και ένα κοινό shaken not stirred να μην ξέρει που πατάει και μάλλον να μην νοιάζεται.



Εδώ σήμανε και η λήξη του κανονικού σετ μόλις κάτι παραπάνω από μία ώρα από την έναρξή του. Η συνέχεια δύσκολα θα μπορούσε να είναι εξίσου εντυπωσιακή αν και τα “Louie Louie” και “Witch” τραγουδήθηκαν από σύσσωμο το Gagarin και έφτασαν πολύ κοντά στο να επαναλάβουν το προαναφερθέν ξέσπασμα.



Ο ιδρώτας και η κούραση αποδείκνυαν καλύτερα από οτιδήποτε άλλο το μέγεθος του ξεφαντώματος που έλαβε χώρα τη συγκεκριμένη ημέρα και δεν αμφιβάλλω ότι επαναλήφθηκε και την επόμενη. Και επειδή στην Ελλάδα έχουμε μέσα μας το «ό,τι αξίζει να κάνεις, αξίζει και να το παρακάνεις», κάτι μου λέει ότι θα τους ξαναδούμε σύντομα τους κυρίους Sonics.

Setlist:

He’s Waiting
Money
Cinderella
Have Love Will Travel
You Keep A Knocking
Boss Hoss
«νέο κομμάτι»
Head On Backwards
High Time
Strychnine
Lucille
Shot Down
Dirty Robber
Psycho

Encore:

Louie Louie
The Witch