Say Hello 2 Heaven - Chris Cornell Tribute @ Κύτταρο, 20/10/17

Το βράδυ της Παρασκευής πραγματοποιήθηκε ένα event, παρόμοιο με το οποίο δεν συνηθίζουμε να βλέπουμε στη χώρα μας, καθώς μια πλειάδα μουσικών από εγχώρια σχήματα μαζεύτηκε και απέδωσε φόρο τιμής επί σκηνής στον Chris Cornell...

...Η αλήθεια είναι πως ακόμα και τώρα που το γράφω μου φαίνεται «αχώνευτη» η αφορμή για αυτή τη συναυλία, σαν κάτι μέσα μου να αρνείται αυτό που έγινε πριν περίπου πέντε μήνες. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, ήταν αναμενόμενο πως αυτή η βραδιά θα συνοδευόταν από μια συναισθηματική φόρτιση και όντως έτσι συνέβη.

Θα ήθελα να ξεκινήσω αποδίδοντας τα δέοντα στα παιδιά που έτρεξαν την διοργάνωση, στην Αναστασία Μπάστα (MadHoLe), στον Steve Lado (Tardive Dyskinesia) και στον Γιάννη Παπανικολάου (Diviner / Rock ‘N’ Roll Children). Το να συντονίσεις περίπου σαράντα μουσικούς/τραγουδιστές και το να αναλάβεις όλα τα logistics, την οργάνωση, την προώθηση και την υλοποίηση ενός τέτοιου εγχειρήματος είναι κάτι πολύ δύσκολο που απαιτεί υπομονή και μεράκι. Και εκ του αποτελέσματος φαντάζομαι θα νιώθουν δικαιωμένοι.

Όμως, ήταν ο τελικός σκοπός του event που το ανήγαγε σε κάτι ακόμα πιο αξιέπαινο. Διότι, οφείλω να ομολογήσω πως η συναισθηματική κορύφωση της βραδιάς ήρθε ακριβώς πριν ξεκινήσει το μουσικό κομμάτι, όταν στη σκηνή ανέβηκε για να καλωσορίσει το κοινό η εκπρόσωπος του συλλόγου Γονέων & Κηδεμόνων παιδιών με νεοπλασματικές ασθένειες, «Η Πίστη», όπου και διατέθηκαν τα έσοδα της βραδιάς.

Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο σε αυτό, καθώς όσοι ήταν εκεί κατάλαβαν πως η μουσική είναι δευτερεύον πράγμα σε αυτή τη ζωή. Για κάποιους από εμάς το καλύτερο δευτερεύον πράγμα, το οποίο μερικές φορές μας δίνει την δυνατότητα να κυκλοφορούμε καλύτερα μέσα μας, αλλά και να επικοινωνούμε με τον υπόλοιπο κόσμο τα πρωτεύοντα πράγματα σε αυτή τη ζωή, όπως το έργο που επιτελεί αυτός ο σύλλογος.

Ούτως ή άλλως, αμφιβάλλω αν κανείς κατηφόρισε για το Κύτταρο για να δει πόσο καλά θα αποδοθούν οι μουσικές του Chris Cornell, των Soundgarden, των Audioslave και των Temple Of The Dog.

Το έβλεπες έξω από το μαγαζί όπου μουσικοί και ο οπαδοί ήταν ένα. Μπορεί να τους ξεχώριζες αν κάποιος τραγουδιστής κρατούσε ένα χαρτί με στίχους (Προκοπίου νομίζω μόνο εσύ ήσουν, αλλά έτσι το λέω) ή αν κάποιος κουβαλούσε τις μπαγκέτες του ερχόμενος στο venue. Βασικά, είχες την αίσθηση ότι υπήρχαν μόνο οπαδοί της μουσικής (γενικότερα), απλά κάποιοι από αυτούς συντελούσαν στο εκτελεστικά μουσικό κομμάτι της βραδιάς. Αυτή η χαλαρή ατμόσφαιρα και η ένδειξη συντροφικότητας ήταν ό,τι καλύτερο  μπορούσε να περιμένει κανείς.

Ήταν λίγο πριν τις 10:00 όταν οι πρώτοι μουσικοί πάτησαν στο σανίδι της σκηνής για το "Searching With My Good Eye Closed" και ήταν λίγο πριν τις 2:00 που οι τελευταίοι μουσικοί απέδιδαν το "Slaves & Bulldozers". Με τριάντα πέντε τραγούδια να έχουν μεσολαβήσει στο ενδιάμεσο, αντιλαμβάνεστε πόσα πολλά και ωραία είχε το μενού...

Η πλειονότητα των εκτελέσεων κυμάνθηκε από αξιοπρεπή ως εξαιρετικά επίπεδα και ελπίζοντας να μην αδικήσω κάποιον θα προσπαθήσω να ξεχωρίσω κάποια highlights της βραδιάς...

Το πρώτο χρονικά  ήρθε με τον Στέφανο Ζαφειρόπουλο των False Coda να φέρνει στα μέτρα του και να δίνει μια απρόσμενα ταιριαστή μεταλλική ερμηνεία στο "Light My Way" από το πρώτο άλμπουμ των Audioslave. Να πω εδώ πως τα "Audioslave" και "Superunknown" είχαν με διαφορά την μερίδα του λέοντος στο setlist, με οκτώ τραγούδια να ακούγονται από το πρώτο και επτά από το δεύτερο κατά τη διάρκεια της βραδιάς.

Εν συνεχεία, ο «βιαστικός» (λόγω άλλων υποχρεώσεων) Γιάννης Βογιαντζής των Need έδωσε δυο εξαιρετικές και πολύ διαφορετικές ερμηνείες, μια πιο εσωστρεφή στο "Fell On Black Days" και μια πιο πυρακτωμένη "Your Time Has Come", όπου εκεί είχε την συνδρομή του Ethan Snow στην κιθάρα, ο οποίος το ζούσε με τον δικό του τρόπο.

Ο δε Πάνος Βιτζηλαίος των Pulse R απέδωσε πολύ ωραία τόσο το "You Know My Name", όσο και το "Billie Jean", στην πασίγνωστη πλέον διασκευή του τραγουδιού, ενώ σπουδαίος ήταν ο Προκοπίου των Poem/Mother Of Millions, κυρίως στο "Shadow Of The Sun" που το έσκισε (με την καλή έννοια) αλλά και στο "Cochise".

Αρκετά όμορφη ήταν η απόδοση του "I Am The Highway" από τον Γιάννη Βάρβα των 4Lt., ενώ μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της βραδιάς ήταν το "Tighter & Tighter" από το "Down On The Upside" τόσο για την απρόσμενη επιλογή του, όσο και για απόδοση του John Citizen των Solarmonkeys, αλλά και για το drumming του Γιώργου Ράδου (Fool In The Box).

Εδώ να βρω την ευκαιρία να πω ότι μπορεί οι περισσότεροι να εστιάζαμε στην απόδοση των φωνητικών του Cornell, αλλά ας αναλογιστούμε και το έργο που είχαν να φέρουν εις πέρας οι υπόλοιποι μουσικοί. Μήπως είναι απλή υπόθεση να αναπαράγει κάποιους τους ήχους του Tom Morello ή να αποδοθεί το δέσιμο και το groove του rhythm section των Commerford και Wilk; Ή μήπως είναι εύκολο να παίξει κανείς σαν τον Thayil στην κιθάρα και να κάνει να ακουστούν όπως πρέπει οι μπασογραμμές του Shepherd; Και όποιος θεωρεί ότι ο Matt Cameron υπήρξε ένας απλός drummer, μάλλον κάτι δεν έχει καταλάβει σωστά.

Οι περισσότεροι μουσικοί τα καταφέραν εξαιρετικά, αλλά από όσα συγκράτησα επιτρέψτε μου να ξεχωρίσω τον ήχο του Herc Booze (SixForNine/Diviner) στο μπάσο, το πάθος στο παίξιμο των Steve Lado/Μάνθου Στεργίου (Tardive Dyskinesia) στις κιθάρες και τον Διονύση Μαρακάκη (Black Hat Bones) στα τύμπανα, που τα «έσπαγε», δίνοντας την αίσθηση ότι το ζούσε περισσότερο από κάθε συμμετέχοντα, τραγουδώντας τους στίχους όσο «ταλαιπωρούσε» τα τύμπανα. Επίσης, ο Fotis Bernardo του έδωσε και κατάλαβε, παίζοντας drums στο "Jesus Christ Pose", ενώ παρέα με την σύζυγό του, Πηνελόπη Αναστασοπούλου, ανέλαβαν ως ντουέτο την ερμηνεία στο "Hunger Strike" και το απέδωσαν αρκετά καλά.

Κάπου εδώ οφείλουμε να κάνουμε ειδική μνεία στις γυναίκες της παρέας, οι οποίες ανέλαβαν κατά βάση δύσκολους ρόλους (τα υψίφωνα τραγούδια ως επί των πλείστων) και τα κατάφεραν περίφημα. Η Νατάσα Τσίρου ήταν εξαιρετική στα τραγούδια της "Badmotorfinger" εποχής με το "Outshined" να είναι από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς, ενώ η Ρεβέκκα Τσου ανέλαβε με επιτυχία το "Jesus Christ Pose" και η Αναστασία Μπάστα είχε μεταξύ άλλων το φορτίο να αποδώσει το ξεχωριστό (για πολλούς λόγους) "Like A Stone", ενώ ενδιάμεσα έτρεχε να συντονίσει τα πάντα.

Όσο φέρνω στο νου μου εικόνες από την βραδιά μπορώ να θυμηθώ πολλά ακόμα που αξίζουν αναφοράς, καθώς η συνεισφορά όλων ήταν σημαντική και  όλοι συνετέλεσαν στο να αποχωρήσουμε όλοι με ένα πολύ ωραίο συναίσθημα στο τέλος μιας βραδιάς.

Δεν μπορώ να κρίνω με ασφάλεια αν η προσέλευση ήταν αρκούντως ικανοποιητική, δεδομένου ότι όπως ανέφερε κι ένας φίλος «όποιος ήταν να το μάθει, το έμαθε». Υπήρχαν στιγμές που το Κύτταρο έμοιαζε γεμάτο και στιγμές που έμοιαζε λίγο παραπάνω από μισοάδειο. Όσο περισσότερο κόσμο κι αν είχε θα ήταν ευχής έργον, μόνο και μόνο για να ενισχυθεί ο σκοπός της βραδιάς.

Πέραν όμως του σκοπού, άξιζε γενικότερα να παραβρεθεί κάπιος. Για να ζήσει κάποιος την καλώς εννοούμενη οικογενειακή ατμόσφαιρα μεταξύ των μουσικών και του κόσμου και για να θυμηθεί πως όλοι μας (θα έπρεπε να) είμαστε απλά φίλοι που μας ενώνουν οι μουσικές που αγαπάμε. Και γιατί όλοι οι μουσικοί έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους να αποτίνουν φόρο τιμής σε έναν τεράστιο καλλιτέχνη και γιατί ακούστηκαν τόσα πολλά σπουδαία τραγούδια.

Θα ήθελα να κλείσω με μια προτροπή προς τα παιδιά να καθιερώσουν αυτήν τη βραδιά. 

No one sings like him anymore, but we can all keep singing for him...

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής