Rockwave Festival: Ημέρα τέταρτη

Πηγαίνοντας προς τη Μαλακάσα και το Terra Vibe στην διάρκεια της διαδρομής είναι αλήθεια ότι είχα λίγο αγωνία για το τι θα συναντήσω. Από το '96 στην Δραπετσώνα, ως Rock of Gods, μέχρι την Φρεατίδα, τον Άγιο Κοσμά, την Ριζούπολη και όλα αυτά τα μέρη που σαν περιπλανώμενοι τσιγγάνοι γυρνάγαμε, χιλιάδες αναμνήσεις καλές και κακές με στοίχειωναν. Και καθώς οι αναμνήσεις με ταξίδευαν, η κίνηση στην εθνική δεν έλεγε να ελαττωθεί και όπως ήταν φυσικό, όπως και οι περισσότεροι, έχασα τα πρώτα σχήματα... Από μια πρώτη ματιά και από τη διάρκεια της βραδιάς κατάλαβα ότι η οργάνωση του φετινού Rockwave ήταν πολύ καλύτερη από τις προηγούμενες. Ο χώρος καταπληκτικός και η σκηνή με τα φωτιζόμενα κατά καιρούς δέντρα σου έδινε μια άλλη αίσθηση διαφορετική από αυτή που σου προσέφερε η σκόνη της Φρεατίδας.

Έφτασα λίγο πριν κάνουν την εμφάνισή τους στην σκηνή οι Black Rebel Μotorcycle Club και στριμώχτηκα σχεδόν μπροστά στην σκηνή (μέγα λάθος αυτό) περιμένοντας τους να ξεκινήσουν. Ήταν η πρώτη φορά που τους έβλεπα και πραγματικά ταράχτηκα. Ήταν απίστευτη η ενέργεια που έβγαζαν επί σκηνής. Δυνατή μουσική, απίστευτο όγκο στις κιθάρες, ασύλληπτο rhythm section και όλοι να χοροπηδάνε σε έναν ξέφρενο ρυθμό. Όσο πιο δυνατά έπαιζαν πάνω στην σκηνή τόσο πιο πολύ χτυπιόμασταν και ιδρώναμε εμείς. Αναμφίβολα οι Black Rebel ήταν ένα από τα καλύτερα σχήματα του Rockwave και μας δίνουν υποσχέσεις για το μέλλον. Μάλιστα στην επιστροφή στο αυτοκίνητο έλιωσα το “Spread Your Love”.

Μετά από ένα τέτοιο ξεκίνημα περίμενα πως και πως ένα από τα αγαπημένα μου σχήματα, τους Mogwai, για να τρελαθώ τελείως. Θα ήταν η τρίτη φορά που θα τους έβλεπα. Είχε προηγηθεί μία φορά στην Αγγλία, καθώς και η τελευταία τους εμφάνιση στην Ελλάδα από την οποία δεν είχα μείνει ικανοποιημένος. Και ενώ πίστευα ότι όλα θα πήγαιναν όμορφα απογοητεύτηκα τελείως. Εξαιρώντας το υπέροχο τελείωμά τους, όλο το υπόλοιπο set για μένα που είμαι από τους πιο φανατικούς οπαδούς τους ήταν το λιγότερο υποτονικό. Νόμιζα ότι το να βγουν μετά από μία μπάντα η οποία έχυσε απίστευτα κιλά ιδρώτα στην σκηνή δίνοντας το καλύτερο εαυτό της θα τους βοηθούσε στο να απογειωθούν. Παρόλα αυτά παίζοντας κομμάτια από το τελευταίo τους κυρίως c.d. “Happy Songs For Happy People”, αγνοώντας τα προηγούμενα c.d. τους μας άφησαν παντελώς αδιάφορους.

Έτσι φτάσαμε στο τελευταίο σταθμό της τέταρτης ημέρας και τον καλύτερο. Οι Pixies ήταν για μένα ένας μύθος και δεν πίστευα ότι ποτέ θα έβλεπα ζωντανά αυτό το καταπληκτικό group από την Βοστόνη. Τα τέσσερα ολοκληρωμένα l.p. των Pixies δεν μου αρκούσαν και κατά καιρούς έλιωνα τα σόλο του Frank Black (όπως έκανε το όνομά του, από Francis Black την εποχή των Pixies και Charles Thompson κανονικά) και της Κim Deal με τους Breeders. Είχα αρχίσει να ιδρώνω πριν εμφανιστούν. Φοβόμουν μήπως και με απογοητεύσουν και αυτοί. Ένιωθα σαν τον άπιστο Θωμά. Άρχισα να κατεβάζω γουλιές μπύρας και να μετράω τα δευτερόλεπτα που μου φαίνονταν αιώνες. Η αγωνιά μου έληξε με τις πρώτες νότες. Τρελάθηκα τελείως, ο χοντρούλης Black έδινε τον καλύτερο εαυτό του στην σκηνή και παρά τα πολλά κιλά η φωνή ήταν ίδια και καλύτερη των πρώτων χρόνων της μπάντας. "Bone Machine", "Tame", "Monkey Gone To Heaven", "Vamos" το ένα κομμάτι καλύτερο από το άλλο. Όλο το κοινό σαν υπνωτισμένο ακολουθούσε τον Frank και την παρέα του σε ένα ατελείωτο πανηγύρι. Το μόνο λίγο άσχημο στην όλη υπόθεση ήταν το ότι ο κόσμος δεν ήταν τόσος πολύς, όσος θα περίμενα. Και αν πολλοί παραπονιούνται για το λόγο που οι Pixies δεν έπαιξαν το "Where Is My Mind" μάλλον δεν είναι και τόσο fan αφού οι Pixies είπαν σχεδόν όλα τα γνωστά κομμάτια τους (αλήθεια όλα δεν είναι γνωστά;). Μάλιστα η φήμη ότι ο Black θα ανέβει την επόμενη ημέρα στην σκηνή με τους Placebo για το "Where Is My Mind" κρίθηκε αναληθής (χα χα χα). Όσοι βρέθηκαν μακριά από αυτή τη μέρα έχασαν ένα από τα καλύτερα live που έχουν γίνει κατά καιρούς σε Rockwave, και όχι μόνο. Σίγουρα οι Pixies ήταν μία από τις καλύτερες μπάντες του φεστιβάλ. Εν αναμονή για του χρόνου.

Δημήτρης Πετροβίτσης