Linkin Park, The Blackout @ Terra Vibe, 25/06/08

Είναι φορές που το ελληνικό κοινό έχει την τύχη να υποδέχεται rock συγκροτήματα, τη στιγμή που απογειώνονται, και να μοιράζεται μαζί τους εκείνη τη μοναδική αίσθηση που σε κολλάει στο κάθισμα, καθώς βλέπεις το έδαφος να απομακρύνεται. Οι Linkin Park είναι μια μπάντα που «συμβαίνει τώρα», αν μου επιτραπεί ο εξελληνισμός της φθοράς της γλώσσας του Σαίξπηρ. Η στροφή τους, από το nu metal σε πιο alternative, ίσως και pop, μονοπάτια, τους έφερε αξιοζήλευτη εμπορική επιτυχία και πρωτοκλασάτη παγκόσμια αναγνώριση. Η πρώτη τους επαφή μαζί μας έγινε την πιο κατάλληλη στιγμή.



Συνοδεύοντας τη δύση του ηλίου με τον πλέον αταίριαστο τρόπο, οι Blackout βασάνισαν ένα ρηχό post-hardcore, στα χνάρια των Enter Shikari, αλλά άνευ ουσίας. Η βρετανική μπάντα έπαιξε με δυσάρεστο στόμφο και υπερβολή. Κατάφερε όμως να δημιουργήσει ένα κλίμα ζωντάνιας και ανυπομονησίας, αναφέροντας πολλάκις αυτό που μας περίμενε μετά. Ένα δεκτικό κοινό στήριξε την εμφάνισή τους και η ευγνώμων χαρά τους φάνηκε ειλικρινής, παρά το όλο «δήθεν» του ύφους.



Το Terra Vibe, γεμάτο πέρα ως πέρα, όπως θα έλεγε ο καραγκιοζοπαίχτης, ανέμενε ώρα πολλή την εμφάνιση των Linkin Park. Ένα κοινό «πολύχρωμο», μια νέα γενιά που θα φυλάει τις αναμνήσεις από τις πρώτες της συναυλίες, στην κάρτα μνήμης ενός κινητού τηλεφώνου. Ένα κοινό ενθουσιώδες, ασυγκράτητο και γενναιόδωρο, με μάτια που γυαλίζουν όταν αντικρίζουν το «bigger-than-life» των δικών του rock ηρώων. Αυθόρμητες ιαχές διέκοπταν την προσμονή και το ρολόι έδειξε δέκα παρά δέκα.



Ξεκινώντας την εμφάνισή τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, οι έξι Καλιφορνέζοι επιβάλλουν την ογκώδη οργή του "One Step Closer", σείοντας τη γη της Μαλακάσας, ενώ τα γρυλίσματα του Chester Bennington γδέρνουν την ψυχή. Η λαοθάλασσα παρασύρεται άμεσα από τον παλμό. Το rap της εκκίνησης του "Lying From You" δίνει ρυθμό σε χιλιάδες συγχρονισμένα χέρια που χορεύουν στον αέρα. Η μουσική των Linkin Park ξεφεύγει από την κονσερβοποιημένη αισθητική του studio και το "Somewhere I Belong" εγκαταλείπει το νάιλον περίβλημά του, ενώ, πιο υποβλητική από ποτέ, η έρρυθμος εισαγωγή αναγγέλλει την ανάφλεξη του "No More Sorrow".



Ο Mike Shinoda ξεστομίζει με ζηλευτή ταχύτητα μερικούς στίχους του "Petrified", από το προσωπικό του project Fort Minor, παντρεύοντάς τους με το αποτελεσματικό "Papercut". Μετράει με το βλέμμα το κοινό και το προκαλεί: «We 'll give you something to mosh to!». Ένα σύντομο ξεθέωμα των εγχόρδων προκαλεί πανικό και μια βουτιά στην προϊστορία της μπάντας φέρνει το "Reading My Eyes". Με την ενέργεια του 1997, η εναλλαγή ραπαρίσματος χωρίς ανάσα του Shinoda και φωνητικών ξεσπασμάτων του Bennington εκθαμβώνει.

Το "Wake 2.0" παθαίνει ηλεκτροπληξία, καθώς η φωτεινή μελωδία της καθηλωτικής εισαγωγής γλύφει το industrial. "Given Up", με heavy ξεσπάσματα, και "From The Inside" και το κοινό δεν έχει πια σώας τας φρένας - αν τας είχε ποτέ. Η μπάντα εκφράζει την αγάπη της, διακοσμώντας (sic) τη σκηνή με μια ελληνική σημαία, που φέρει τη λατρεία των οπαδών εκφρασμένη με μαρκαδόρο. Στο χέρι του Shinoda η φλόγα ενός αναπτήρα προκαλεί αλυσιδωτή αντίδραση και το "Leave Out All The Rest" ερμηνεύεται, όπως πρέπει να ερμηνεύονται οι μπαλάντες. Το "Numb" προκαλεί την αναμενόμενη παθιασμένη αντίδραση και τραγουδιέται από όλα τα στόματα, γεννώντας ένταση που θα κοπάσει, στα πλήκτρα και στην pop ζεστασιά της φωνής, στο "The Little Things Give You Away". Συνέχεια σε ανάλογο ύφος με τα "Breaking The Habit" και "Shadow Of The Day", που ξεκουράζει πριν το ξεσάλωμα του τριπτύχου "Crawling" / "In The End" / "Bleed It Out". Στη σκιά της αφανοειδούς κόμης του Brad Delson, χιλιάδες κεφάλια teenager πάλλονταν, ακούγοντας την ηλεκτρική διαρροή της κιθάρας του να επενδύει το ανελέητο hip-hop groove του "Bleed It Out", ενώ η διακοπή του κομματιού, για το απέριττο drum solo του Rob Bourdon, όχι μόνο ήταν ευπρόσδεκτη εκ μέρους του ακροατηρίου, αλλά επιπλέον συνοδεύτηκε από ανέλπιστες επευφημίες.

Στα πέντε λεπτά απουσίας μέχρι το encore, ο παλμός παραμένει. Συνοδευόμενο μόνο από πλήκτρα, το "Pushing Me Away" αναδεικνύει μια άλλη πτυχή της φωνής του Bennington, το "What I've Done" αποθεώνεται, ενώ το "Faint" προκαλεί σεισμικές δονήσεις, από το ξέφρενο χοροπηδητό του πλήθους, κλείνοντας τη συναυλία με τη δέουσα ανάγκη για λίγο ακόμη, ενώ το ρολόι λέει έντεκα και εικοσιπέντε.

Κατά τη φιλοσοφία διακεκριμένων μουσικών, υπάρχουν στιγμές που το πλήρωμα του χρόνου εξοικειώνει τους μουσικόφιλους με την εκάστοτε ζεύξη των ειδών, την οποία σκαρφίστηκαν πρωτοστάτες και επαναστάτες. Είναι σαφές ότι η μουσική των Linkin Park δεν είναι φορέας καμίας επανάστασης, ενώ η ίδια η μπάντα δεν προτείνει κάτι το πραγματικά μοναδικό. Οι συναυλίες της παραμένουν όμως πηγή εξαιρετικής μουσικής απόλαυσης, για μια rock γενιά που δεν απεχθάνεται το scratch και στηρίζει μια νέα mainstream λογική, που αγκαλιάζει το θορυβείν του ακραίου ήχου. Κι ενώ ανησυχώ για την επικείμενη έλευση των πρώτων λευκών τριχών στους κροτάφους, το πάθος των εφήβων, γύρω μου, μου προκαλεί την ψευδαίσθηση ότι με ταλαιπωρούν ήδη τα αρθριτικά μου.

Setlist:

One Step Closer
Lying From You
Somewhere I Belong
No More Sorrow
Papercut
Points Of Authority
Reading My Eyes
Wake 2.0
Given Up
From The Inside
Leave Out All The Rest
Numb
The Little Things Give You Away
Breaking The Habit
Shadow of The Day
Crawling
In The End
Bleed It Out (drum solo)
-----------------------------------
Pushing Me Away
What I've Done
Faint