Iron Maiden, Lauren Harris @ Terra Vibe, 02/08/08

Εκείνο το όνομα που διάλεξε ο Steve Harris για την μπάντα του, πριν τριαντατρία χρόνια, ήταν “Iron Maiden”. Κανείς πια δε σκέφτεται μια ξεχασμένη φρικτή μηχανή βασανιστηρίων. Πρόκειται, πλέον, περί ονομασίας ανιάτου παθήσεως. Ενός ταχέως μεταδιδόμενου ιού υψηλού κινδύνου. Ίσως ακόμη περί μαζικής γονιδιακής αλλοίωσης. Οι ακόλουθοι του συγκροτήματος - φαινομένου μαθαίνουν, με θρησκόληπτο μανία, κάθε στίχο, κάθε μελωδία, κάθε πτυχή της ιστορίας των Iron Maiden και πολλαπλασιάζονται διαρκώς.





Η παγκόσμια περιοδεία “Somewhere Back In Time” έφερε τους αέναους κτήτορες του βρετανικού μεταλλικού σκήπτρου, για δέκατη φορά, μπροστά στο κοινό της αττικής γης. Δυόμιση ώρες πριν αρχίσει η συναυλία, το συνωστισμένο πλήθος απέκτησε πρόσβαση στο χώρο του Terra Vibe και χίλιοι παράφρονες έτρεξαν, χωρίς ανάσα, να συσσωρευτούν κατά μήκος της σκηνής. Αρχές Αυγούστου, 37 χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, μόλις ένα χρόνο και λίγους μήνες μετά την προηγούμενη εμφάνιση της μπάντας στην Ελλάδα και ενώ έχουν προηγηθεί πάμπολλα εκλεκτά – και χρηματοβόρα – καλοκαιρινά συναυλιακά ραντεβού, εκείνο το Σάββατο έμελλε να σημειωθεί η μεγαλύτερη προσέλευση από κάθε μία από τις προηγούμενες δώδεκα συναυλίες των Iron Maiden, επί ελληνικού εδάφους.








Στις εννιά παρά τέταρτο, καθώς η Lauren Harris και η μπάντα της ξεκινούσαν το δικό τους μισάωρο set, με το “Natural Thing” των UFO, η λαοθάλασσα έμοιαζε να πλησιάζει τις 20.000 ασυγκράτητες μονάδες. Η αξιολάτρευτη κόρη παρουσίασε μερικά κομμάτια από το πρόσφατο παρθενικό άλμπουμ της, υιοθετώντας τους επί σκηνής μανιερισμούς του Bruce Dickinson. “Your Turn”, “Like It Or Not”, “Let Us Be” και η hard rock αλητεία της μπάντας συναντούσε την αγριεμένη κοριτσίστικη pop οκτάβα της Lauren Harris, χωρίς να εκθαμβώνει. “Steal Your Fire” των Gun, με το πιο φερέγγυο ρεφρέν, και η νεαρά προσπαθούσε να επιβληθεί με εκκωφαντικά πιλατέματα στο ανυπόμονο πλήθος. Είναι γεγονός πως το συγκεκριμένο κοινό υπήρξε σαφώς λιγότερο σνομπ απέναντί της, από ό,τι ανεμένετο. Παρά ταύτα, η αναγγελία του «τελευταίου κομματιού» έχαιρε κωμικά ενθουσιώδους υποδοχής.









Κατά τις δέκα παρά είκοσι, στα ηχεία, το “Doctor Doctor” των UFO (οικογενειακή εμμονή) άφηνε τη θέση του στη φωνή του Winston Churchill, που εισήγαγε το “Aces High”, αποκαλύπτοντας το εντυπωσιακό σκηνικό εμπνευσμένο από τα τρία «τιμώμενα» άλμπουμ. Τρία πρόσωπα του τέρατος Eddie, ο φαραώ του “Powerslave”, περιστοιχισμένος από τον ταξιδευτή του χρόνου και τον «έβδομο υιό». Ιερογλυφικά, αγάλματα εμπνευσμένα από την αρχαία Αίγυπτο, ιερές γάτες με κόκκινα μάτια και το σκηνικό φαινόταν να υπόσχεται ακόμη ένα αποστομωτικό show.







Η απολαυστική ορμή των έξι μουσικών ήταν οικεία και η γιγάντια σκηνή έμοιαζε γεμάτη όσο ποτέ. Η υποβλητική βοή του κοινού εξέφραζε τον ασυγκράτητο ενθουσιασμό δυόμισι μυρίων και τον έλεγχό της ανέλαβε ο αεικίνητος Bruce Dickinson, αναφωνώντας το πρώτο “Scream for me Athinai!”, πριν το “2 Minutes To Midnight”. Πάθος, λυρικότητα, ρυθμός, “Revelations”. Ο Dave Murray κι ο Adrian Smith έχτιζαν ζηλευτά τις ηλεκτρισμένες μελωδίες, ενώ οι φιγούρες και οι πόζες του Janick Gers συγκέντρωναν τα βλέμματα, καθώς εκείνος έγδερνε τα solo που του «κληρώθηκαν».







“The Trooper” και ο Bruce Dickinson φορώντας τη στολή της μάχης του Balaclava ανέμιζε την αγγλική σημαία στο ρυθμό του ηχηρού μακρόσυρτου ωμέγα, ενώ ο αγέρωχος καλπασμός του Steve Harris αρκούσε για να σηκώσει τη σκόνη, που μετέτρεπε το χώρο σε πεδίο μάχης της Κριμαίας.







Όπως σε κάθε επίσκεψη των Iron Maiden, κάποια κρετινογενής αταξία έπρεπε μα εκνευρίσει των Bruce Dickinson. Έτσι, όταν μερικά ανώριμα λέιζερ κατέληξαν να τον τυφλώνουν, έσυρε τα εξ αμάξης, διακόπτοντας για λίγο τη ροή της συναυλίας, πριν το “Wasted Years”, κατά το οποίο οι ατασθαλίες των ανεξέλεγκτων ρυθμών του Nicko McBrain απελευθέρωναν εκείνη την ιδιαίτερη ενέργεια των συναυλιών των Iron Maiden.







Χωρίον 13:18 της Αποκάλυψης και το κερασφόρο κτήνος ξεπρόβαλλε από τα δεξιά της σκηνής, για να ηχήσει κάτω από το καταφατικό του βλέμμα το αξεπέραστο “Number Of The Beast”, κατά το οποίο ο ήχος μπούκωνε στιγμιαία. Ο Bruce Dickinson αστειεύτηκε προσποιούμενος ότι θα ξεκινούσαν ένα jazz κομμάτι μετρώντας «1-2-3-4» για το “Can I Play With Madness”, ενώ αναφέρθηκε σε μυστήριους οιωνούς της νυχτερινής πτήσης των αλμπατρός, πριν το σπάνιο “Rime Of The Ancient Mariner”, που ερμήνευσε μεταμφιεσμένος σε καταραμένο θαλασσοπόρο, με κουρελιασμένη κάπα.







Πίσω από τη φτερωτή του μάσκα, πρόφερε με στόμφο τους αλληγορικούς στίχους του “Powerslave”, το οποίο διαδέχτηκε το “Heaven Can Wait” που, τιμώντας την παράδοση, έφερε μια εικοσαριά τυχερούς οπαδούς στη σκηνή, για να τραγουδήσουν το χαρακτηριστικό ιντερλούδιο.







Βγαίνοντας εντελώς «εκτός θέματος», οι Iron Maiden συνέχισαν με τις παρείσακτες υπερεπιτυχίες “Run To The Hills” και “Fear Of The Dark”, αλλά το γεγονός ότι ξετρελαμένο το κοινό τραγουδούσε κάθε νότα – δυστυχώς ή ευτυχώς - δικαιολογούσε την επιλογή. Στο απαραίτητο “Iron Maiden”, το γιγάντιο χρυσό προσωπείο του φαραώ Eddie έσπασε στα δύο και η ιπτάμενη μούμια του βρέθηκε να αιωρείται πάνω από τα τύμπανα του McBrain, ενώ σαν επίλογο του κυρίως μέρους της συναυλίας, η μπάντα πρότεινε την υπόσχεση ότι θα ηχογραφήσει ένα νέο άλμπουμ, μετά το πέρας της περιοδείας.




Η επιστροφή για το encore συνοδεύτηκε από την εμφάνιση του εντυπωσιακού cyborg Eddie και ενορχηστρώθηκε από τα ακαταμάχητα “Moonchild”, “Clairvoyant” και “Hallowed Be Thy Name”. Στις έντεκα και μισή, ένα ακόμη απολαυστικό show των Iron Maiden είχε τελειώσει, αφήνοντας το ελληνικό κοινό να ζητάει – ως συνήθως – το “Alexander The Great”, καθώς στα ηχεία ακουγόταν – ως συνήθως – το χαρωπό “Always Look On The Bright Side Of Life”.



Αδιαμφισβήτητα, μια συναυλία των Iron Maiden δεν μπορεί να απογοητεύσει. Έστω κι αν εκείνο το Σάββατο η φωνή του Bruce Dickinson ακουγόταν καταπονημένη, έστω κι αν το setlist δεν έφερε πολλές εκπλήξεις, ενώ είχε επτά κοινά τραγούδια με την περσινή εμφάνιση, έστω κι αν η συμπεριφορά του κοινού γινόταν κουραστική, ειδικά εξαιτίας της συνεχούς χρήσης καπνογόνων, οι Iron Maiden προσφέρουν πάντα μια από τις καλύτερες συναυλιακές εμπειρίες. Το πάθος των οπαδών καλύπτει κάθε ατέλεια, το ταλέντο, η εμπειρία και η χαρισματικότητα των μουσικών συγκινεί τους πάντες. Ξεχωριστή θέση στην καρδιά του καθενός, βέβαια, έχει η πρώτη φορά, που βρέθηκε αντιμέτωπος με τη «Σιδηρά Παρθένο».




Setlist:



Aces High

2 Minutes To Midnight

Revelations

The Trooper

Wasted Years

Number Of The Beast

Can I Play With Madness

Rime Of The Ancient Mariner

Powerslave

Heaven Can Wait

Run To The Hills

Fear Of The Dark

Iron Maiden

---------------

Moonchild

Clairvoyant

Hallowed Be Thy Name