Foo Fighters @ Milton Keynes Bowl (UK), 02/07/11

It's times like these you learn to live again...

Υπάρχει μια αλήθεια με ιδιαίτερο αντίκτυπο για τους μουσικόφιλους, ειδικά στην απομονωμένη από την εποχή της συνήθως χώρα μας. Όταν είσαι μικρός ηλικιακά έχεις το χρόνο και την όρεξη, αλλά δεν έχεις συνήθως τα χρήματα, ενώ όσο μεγαλώνεις με μια σωστή διαχείριση μπορείς να εξοικονομήσεις τα χρήματα, αλλά συνήθως δεν έχεις τον χρόνο που απαιτείται για να κάνεις αυτά που θέλεις. Όλα αυτά ισχύουν για διάφορες εκφάνσεις της μουσικής, όπως την αγορά δίσκων, συλλεκτικών κομματιών, την παρακολούθηση συναυλιών και πολύ περισσότερο τα ταξίδια στο εξωτερικό για να δεις, στην ώρα τους, αυτά που θέλεις.

Με δεδομένες τις συνθήκες που επικρατούν στη χώρα μας αυτή την περίοδο, όπου οι επαγγελματικές και οικονομικές συνθήκες έχουν δυσκολέψει σημαντικά, το να προγραμματίζει κάποιος ταξίδια στο εξωτερικό για να παρακολουθήσει κάποιο φεστιβάλ ή κάποια συναυλία φαντάζει υπερβολικό, ίσως και προκλητικό. Είναι όμως συναυλίες σαν αυτή που έδωσαν οι Foo Fighters στον Milton Keynes, λίγο έξω από το Λονδίνο, την 2α Ιουλίου, που σου αφήνουν εικόνες και συναισθήματα για να αποφανθείς «ναι, είναι στιγμές σαν κι αυτές που αξίζουν». «It's times like these indeed...».

We should have known...

Το Milton Keynes Bowl είναι ένας εξαιρετικά όμορφο venue, με τη διαδρομή από το σταθμό του τρένου ως το συναυλιακό χώρο να περιλαμβάνει δρομάκια με άπειρο πράσινο, γέφυρες και λίμνες. Ο χώρος που τελικά φτάνεις θυμίζει χώρο φεστιβάλ, με αμφιθεατρική κλίση στο πίσω μέρος για να μπορούν να «δουν» κάτι όσοι κάτσουν μακριά από τη σκηνή, και ο οποίος ξεπούλησε με μόλις 70.000 εισιτήρια.

Φαντάζει μεγάλο το νούμερο; Αναλογιστείτε ότι το ίδιο συνέβη και την επόμενη μέρα, με τα δύο events να ξεπουλάνε σε λίγες μόνο ώρες, στοιχείο ενδεικτικό του μεγέθους των Foo Fighters. Μαζί τους, ως ειδικοί καλεσμένοι, ήταν και τις δύο ημέρες οι Biffy Clyro, καθώς και δύο ακόμα μπάντες, με την πρώτη μέρα να περιλαμβάνει τους Tame Impala και τους Death Cab For Cutie.



Παρόλο που φτάσαμε στο χώρο περίπου στις 15:30 το απόγευμα, χαζέψαμε αρκετή ώρα στα merchandise και στις καντίνες, κάτι που μας στοίχισε ιδιαίτερα! Ο χώρος ήταν χωρισμένος σε δυο μέρη με κάγκελα και πηγαίνοντας να μπούμε «μπροστά» μας ενημέρωσαν πως δε χορηγούνται άλλα wrists, καθώς τα πήραν όσοι πήγαν πρώτοι, κάτι το οποίο δεν γνώριζε κανένας μας.

It's a cold day in the sun...

Η απογοήτευση ήταν  διάχυτη σε όλη την παρέα, που πήρε τις μπύρες της και δεν είχε όρεξη να ακούσει νότα από το indie-post ή τέλος πάντων αυτό το νερόβραστο που έπαιζαν με ντάλα ήλιο οι Tame Impala. Μπορεί και να μη φταίνε οι Αυστραλοί (που γενικά έχουν καλές συστατικές επιστολές), αλλά από τη μια το αταίριαστο ύφος τους, από την άλλη η ξενέρα που είχαμε φάει, τους έκαναν να μη μας ακουμπήσουν καν.

Ελάχιστα καλύτερα τα πράγματα στους Death Cab For Cutie, οι οποίοι είχαν λίγο καλύτερα τραγούδια και λίγο καλύτερο στήσιμο στη σκηνή, αλλά και πάλι ήταν μάλλον πολύ pop για τα γούστα μου και τα νεύρα δεν είχαν περάσει. Μια παρέα Άγγλων κουβαλούσε μαζί της -24 αν μέτρησα καλά- μπύρες, κάθισε δίπλα μας και συμπονώντας τα «money for nothing», όπως μας είπαν, κέρασαν και μια μπύρα. Με ρώτησε ένας εξ' αυτών αν είχα ξαναδεί Foo Fighters ζωντανά και όταν έγνεψα αρνητικά μου απάντησε πως «δεν έχεις δει τίποτα καλύτερο». Τα παλικάρια ήταν από το άνοιγμα της πόρτας στο χώρο και έπιναν μπύρες στο γρασίδι, μη γνωρίζοντας για τον περιορισμό του μπροστά χώρου.. Α ναι, οι Death Cab For Cutie, λοιπόν, έπαιξαν και το hit "You 're A Tourist", που ακουγόταν τόσο αληθές στα αυτιά μας, αλλά εμείς έπρεπε να βρούμε ένα αξιοπρεπές σημείο για να δούμε Biffy Clyro...

I'm on fire and I burn, burn, burn tonight...

«Έχουν γαμώ τους ήχους» γύρισε και είπε κάποιος από την παρέα, για να προσθέσω πως «είναι γαμώ τα παλικάρια». Και είναι αλήθεια πως στην μια ώρα που τους δόθηκε οι Σκωτσέζοι κέρδισαν εντυπώσεις και χειροκρότημα, με τον Simon να είναι τρομερή φυσιογνωμία, καθώς αποτελεί θαύμα το ότι η σπονδυλική του στήλη είναι ακέραιη με το κοπάνημα που ρίχνει. Χωρίς πλήκτρα, χωρίς ηχογραφημένα, αλλά με έναν διακριτικό δεύτερο κιθαρίστα που καθόταν στη γωνίτσα του, φορώντας το κουστούμι του, ενώ οι άλλοι ημίγυμνοι κοπανιόντουσαν, το set στηρίχτηκε όπως ήταν λογικό στο λατρεμένο "Only Revolutions". Όταν το εν λόγω άλμπουμ βγήκε στα καλύτερα της χρονιάς του Rocking.gr, ο κόσμος είτε το υποδέχθηκε με μισό μάτι, είτε αδιαφόρησε, αλλά η δικαίωση δεν άργησε να έρθει, καθότι στο νησί αποτελούν headliner στο Sonisphere, απλά για να ξέρουμε για τι μιλάμε.



Έκαναν έφοδο στη σκηνή με το "Captain" και συνέχισαν με το "That Golden Rule", το οποίο διαθέτει ένα από τα επικότερα κλεισίματα τραγουδιού, και γενικά ξεσήκωσαν τον κόσμο, αποδίδοντας τη μουσική τους με όσα λάθη χρειάζονται. Περισσότερος χαμός έγινε στα "Bubbles", "Who's Got A Match" και στο μαγικό κλείσιμο του "Mountains", με το μισό και πλέον venue, που είχε πια γεμίσει, να τραγουδά, κάτι που λέει με απλά μαθηματικά ότι οι Biffy είχαν τουλάχιστον 30.000 κόσμο μαζί τους. Εντυπωσιακές στιγμές ήταν επίσης το επιβλητικό "Living Is A Problem Cause Everything Dies" και το αγαπημένο μου "Born On A Horse", του οποίου ο σουρεαλισμός με σκοτώνει. Ονειρεύομαι από τώρα να τους δω σε μικρό venue ή σε αντίστοιχα μεγάλο με συνοδεία ορχήστρας, γιατί οι συνθέσεις τους το σηκώνουν.

Setlist:
The Captain, That Golden Rule, Glitter & Trauma, Born On A Horse, God & Satan, Who’s Got A Match?, Shock Shock, Know Your Quarry, Living Is A Problem Because Everything Dies, Bubbles, Justboy, Many Of Horror, Mountains

Learning to Walk

Στους Foo Fighters πήγαμε όσο μπροστά μπορούσαμε και πλέον βλέπαμε αξιοπρεπώς, ενώ το venue ήταν πλέον ασφυκτικά γεμάτο, σε σημείο που δε μπορούσες να μετακινηθείς, παρά με μεγάλη δυσκολία. Η απογοήτευση είχε φύγει και είχε δώσει τη θέση της στον ενθουσιασμό της αναμονής, μέχρι που η μαυροντυμένη φιγούρα του Dave Grohl ξεπροβάλλει με την κλασική μεγάλη γαλάζια κιθάρα κρεμασμένη και, αφού χαιρετάει, αρχίζει να τρέχει στο διάδρομο που κόβει τον κόσμο στα δύο (δεξιά κι αριστερά) και φτάνει μέχρι τον πύργο με τις κονσόλες.



Με την έναρξη του "Bridge Burning" ήρθε και το κύμα πανικού, καθώς όλο το venue σηκώθηκε στο πόδι και άρχισε να χοροπηδάει και να φωνάζει. Τρομερός ήχος και πολλή δύναμη από τη μπάντα, με τον Grohl να μας καλωσορίζει κράζοντας «These are my famous last words!» και το κοινό να παραληρεί - κι εμείς μαζί του. Όταν, δε, μπαίνει το "Rope" έχει κανείς την εντύπωση πως πρόκειται για classic rock τραγούδι 20ετίας, καθώς όλοι τραγουδάνε το refrain και ο ενθουσιασμός δεν περιγράφεται. Η μπάντα σπέρνει με το πιο Rush oriented τραγούδι που έχουν γράψει οι Foo Fighters, του οποίου το εκτεταμένο τελείωμα οδηγεί στον αρπισμό του "The Pretender" και κάπου εκεί μια σοφή φωνή από την παρέα φωνάζει «Μαλάκες, τώρα θα γίνει χαμός, προσέχτε!». Και έγινε! Έχασε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα στο τραγούδι, με τα πρώτα mosh pits (!) να στήνονται και στο refrain να νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε πανηγύρι, στο οποίο χορεύουν ταυτόχρονα 70.000 άνθρωποι.

Learn To Fly

Ο Grohl ήδη έχει αρχίσει να ενθουσιάζεται από το απίστευτο feedback και πολλές φορές εξαίρει το κοινό, λέγοντας πως το θέλει μαζί του σε κάθε στάση της περιοδείας. Το πρώτο μεγάλο sing along ήρθε με το "My Hero", καθώς το "The Color And The Shape" είναι το πιο δημοφιλές άλμπουμ της μπάντας στη Βρετανία, και η μπάντα κράτησε λίγο παραπάνω το τραγούδι, για να δώσει χώρο στο κοινό να τραγουδήσει. Τη συνταγή αυτή επανέλαβαν οι Foo Fighters σε πολλά τραγούδια, στα οποία προέκτειναν μέρη, τοποθετούσαν τζαμαρίσματα, άφηναν χώρο για sing along και γενικά υπενθύμισαν σε πολλούς τι πάει να πει rock 'n' roll διασκέδαση...



...Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε κάποια στιγμή ο Grohl «we may play out of tune, or sometimes too fast, but what you see is what you hear». Αυτό το συναίσθημα εισπράτταμε όλοι μας: ότι είμαστε μάρτυρες ενός αυθεντικού live, μιας εμπειρίας που δε βιώνεις συχνά και εμείς βλέπαμε τους Foo Fighters εκεί που η ιστορία θα γράψει ότι ήταν το peak της καριέρας τους. Η βραδιά συνέχισε σε top επίπεδο και η ένταση δε μειώθηκε λεπτό, αν και, όπως είναι λογικό, το κοινό σε σημεία έπρεπε να πάρει ανάσες. Τραγουδήσαμε με την ψυχή μας στο "Learn To Fly", κοπανηθήκαμε στο "White Limo" και χορέψαμε στο "Arlandria", ενώ το "Breakout" είναι φτιαγμένο για να δημιουργεί πανικό σε live καταστάσεις, ειδικά στο σημείο που ο Grohl έρχεται προς την πλευρά μας, δείχνει το pit και ζητάει από τον κόσμο να τα δώσει όλα με τη χαρακτηριστική κραυγή του τραγουδιού.

In Your Honor...

Συνεχίζοντας ακάθεκτα, ο Grohl μας σύστησε τον πρώτο καλεσμένο, που δεν ήταν άλλος από τον Roger Taylor, drummer των Queen, ο οποίος ανέλαβε το kit και άφησε τον Taylor Hawkins να γίνει frontman στο "Cold Day In The Sun", αναφέροντας «now we 've got three fucking singing drummers», καθώς Taylor, Hawkins και Grohl είναι ταυτόχρονα εξαιρετικοί σε drums και φωνή.

Χωρίς να το περιμένω, ξεσηκωτικό αποδείχθηκε το "Long Road To Ruin", με την παρέα μας να έχει κάνει κύκλο και να χοροπηδάει στο ρυθμό του και τους Άγγλους να αντιγράφουν στη συνέχεια, ενώ το "Stacked Actors" στην extended έκδοσή του αποτέλεσε από τις καλύτερες στιγμές του live. Ενδιάμεσα, ο πάντα επικοινωνιακός Grohl έπινε «άσπρο πάτο» τις μπύρες, γέλαγε με το κοινό και γενικά είχε αναλάβει όλο το show κομμάτι επάνω του, καταφέρνοντάς τα παραπάνω από εντυπωσιακά. Όταν, δε, έφτασε το λατρεμένο "Walk", που κλείνει το "Wasting Light", το συναίσθημα χτύπησε κόκκινο και πραγματικά ήμουν πεπεισμένος πως δε θα μου είχε μείνει φωνή για την επόμενη μέρα, ίσως στην πιο μαγική στιγμή της βραδιάς για τον γράφοντα.



Δεύτερος καλεσμένος επί σκηνής ο Bob Mould (των Husker Du) -που ανάμεσα στα συγκροτήματα είχε ρόλο dj με οικτρές επιλογές-, ο οποίος, φυσικά, εμφανίστηκε για την απόδοση του "Dear Rosemary", κομμάτι που δεν έπαιζαν στις πρόσφατες συναυλίες τους και το οποίο ήθελα να ακούσω οπωσδήποτε. Το "Monkey Wrench" αποτελεί ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια τους και ξανά-ξεσήκωσε τον κόσμο, με τη μπάντα να τραβάει το κομμάτι που αρχίζει και τα «χώνει» o Grohl («one last thing before I quit...») και όταν τελικά το σημείο αυτό έρχεται, πάλι χάνεται η μπάλα στο κοινό. Τα "Let It Die" και "Generator" αποτέλεσαν δυο πιο χαλαρές στιγμές, στις οποίες οι μόνες λέξεις που μπορούσαμε να αρθρώσουμε ο ένας στον άλλον ήταν του στυλ «μαλάκα, τι βλέπουμε;», ενώ τότε ήρθε η στιγμή που περίμεναν οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι.

I've Got Another Confession To Make...

Το ανθεμικό "Best Of You" αποτέλεσε το μεγαλύτερο sing along στο οποίο έχω παρευρεθεί, κατά τη διάρκεια του οποίου η μελωδία στη μέση του κομματιού πρέπει να ακούστηκε χιλιόμετρα μακριά. Η μπάντα, δε, σταμάτησε για αρκετή ώρα για να απολαύσει το κοινό να τραγουδάει τη μελωδία σε μια μεγαλειώδη συναυλιακή στιγμή και τον Grohl να το σταματάει, λέγοντας πως «έχουμε κι άλλα τραγούδια, εκτός κι αν θέλετε να μείνουμε σε αυτό...». Όσοι έχουν παρακολουθήσει το "Skin And Bones" DVD ξέρουν ότι η ακουστική πλευρά των Foo Fighters είναι ιδιαίτερη και προσωπικά χάρηκα πολύ που την τίμησαν με το ομώνυμο τραγούδι, το οποίο χαλάρωσε λίγο το κοινό, πριν ο Grohl ζητήσει από αυτο να χορέψει στον ήχο του επόμενου τραγουδιού, καθώς είχε πλέον πέσει ο ήλιος και ήταν ωραιότερο το σκηνικό, όπως ανέφερε. Το "All My Life" προκάλεσε έναν ακόμα παροξυσμό στο κοινό, όντας ίσως το πιο δυναμικό σε live τραγούδι τους, και έκλεισε το κανονικό set της βραδιάς.

Στο μικρό διάλειμμα που επήλθε, μια κάμερα ακολουθούσε τον Grohl πίσω από τη σκηνή και εκεί, μέσω νοηματικής, έδινε το δικό του show, ρωτώντας για πόσα ακόμα κομμάτια να βγουν, κάνοντας πλάκα με τον Hawkins και τον Roger Taylor. Εν τέλει, μόνος με την κιθάρα του βγήκε, σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο, πίσω από την κονσόλα, σχεδόν στο μέσο του venue, για να παίξει, όπως είπε, δύο τραγούδια για αυτούς που έβλεπαν όλη τη συναυλία από τις οθόνες. Μόνος με την κιθάρα του και το κοινό να τον συνοδεύει ερμήνευσε το "Wheels" και εν συνεχεία το "Times Like These", στη μέση του οποίου ανέβηκαν και οι υπόλοιποι στη σκηνή για να παιχτεί full band. Ο Grohl είναι ο τελευταίος μεγάλος rock star και σε αυτά τα δύο τραγούδια ήταν ένα με τον κόσμο, ενώ η διασκευή στο "Young Man Blues" που ακολούθησε αποτέλεσε ένα από τα highlight της βραδιάς, με τρομερό ήχο, τζαμαρίσματα και τρομερό groove.

There comes my hero...

«Είμαστε τυχεροί γιατί μπορούμε εδώ που έχουμε φτάσει να γνωρίζουμε τα είδωλά μας και να μερικές φορές να τα προσκαλούμε να παίξουν μαζί μας», είπε μεταξύ άλλων ο Grohl, προλογίζοντας τον τρίτο και πιο special καλεσμένο της βραδιάς, που δεν ήταν άλλος από τον Alice Cooper. Κανείς δεν το περίμενε και στο "School's Out" χοροπηδούσε όλος ο κόσμος, με το "I'm Eighteen" να έχει μάλλον πιο χλιαρή υποδοχή και τον Cooper να ευχαριστεί την «best band in the world», όπως είπε χαρακτηριστικά. Τι να ξέρει κι αυτός; Μαγικές στιγμές. Σαστισμένος ο Dave λέει πως «δεν έχω κάτι που να μπορεί να σταθεί δίπλα στα δύο τραγούδια που μόλις ακούσατε», σε μια δόση μετριοφροσύνης και σεβασμού, αλλά όλοι ξέρουμε πως το "Everlong" θα έρθει να μας απογειώσει για μια τελευταία φορά αυτό το βράδυ. ΟΛΟΙ, μα ΟΛΟΙ χορεύουν εκστασιασμένοι. Έχουν χορτάσει ROCK, έχουν χορτάσει Live, νιώθουν ότι έχουν ζήσει κάτι που δε βιώνεις κάθε μέρα, ούτε καν συχνά. Το τέλος αφήνει μόνο χαμόγελα και ικανοποίηση σε όλους...

Setlist:
Bridge Burning, Rope, My Hero, Learn To Fly, White Limo, Arlandria, Breakout, Cold Day In The Sun, Long Road To Ruin, Stacked Actors, Walk, Dear Rosemary, Monkey Wrench, Let It Die, Generator, Best Of You, Skin And Bones, All My Life / Encore: Wheels, Times Like These, Young Man Blues, School’s Out, I’m Eighteen, Everlong

If Everything Could Ever Feel This Good Forever...

Επίλογος; Είχα χρόνια να περάσω τόσο καλά σε live. Οι Foo Fighters στέκονται εκεί ψηλά με τους καλύτερους που υπάρχουν στα live που δίνουν, σε μια εμφάνιση που μπορώ να βάλω δίπλα μόνο σε ονόματα όπως οι AC/DC ή οι Metallica και λίγοι ακόμα. Με την καλύτερη παρέα που έπαιζε και τον ενθουσιασμό που μετέφερε ο ένας στον άλλον, θεωρώ πως θα μείνει σε όλους μας αξέχαστη αυτή η βραδιά. Κάτι που μάλλον ισχύει για όλους τους παρευρισκόμενους, αν κρίνω από τις συζητήσεις στα τρένα της επιστροφής, όπου όλοι συμφωνούσαν ότι είναι μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχουν δει και οι Foo Fighters μια από τις καλύτερες μπάντες.

Για τη δική μας χώρα έχω ενδοιασμούς. Από τη μια, είναι αυτονόητο ότι θα ήθελα να τους δω κι εδώ, ειδικά όσο βρίσκονται στην κορυφή της καριέρας και της απόδοσής τους, από την άλλη δεν ξέρω αν θα άντεχα την απαξίωση που γνωρίζω ότι θα τους χαρίσει απλόχερα το ελληνικό rock κοινό. Έστω και στο εξωτερικό, μετά από αυτή τη συναυλία, θέλω να τους ξαναδώ οπωσδήποτε. Ο τελευταίος πραγματικά μεγάλος rock star είναι ο Dave Grohl και αυτό που προσέφερε άξιζε και το τελευταίο cent.

Χρήστος Καραδημήτρης