Colour Haze, 1000 Mods, Human Asteroid @ AN Club, 16/10/10

Μερικές φορές είναι λεπτές οι διαφορές σε φαινομενικά παρόμοιας ποιότητας και ύφους συγκροτήματα που θα έχουν ως αποτέλεσμα ένα μισοάδειο ή ένα φίσκα γεμάτο AN, αλλά οι Colour Haze έχουν το ρεύμα τους, και δικαίως. Το sold out της Σαββατιάτικης βραδιάς ήρθε λοιπόν ως φυσιολογική συνέπεια και οφείλω να ομολογήσω ότι, αν και σίγουρα πολλοί, ανάλογα με τη θέση που είχαν στην αίθουσα, θα διαφωνήσουν μαζί μου, για τα δεδομένα του AN Club και υπό συνθήκες sold out, το στρίμωγμα θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερο. Ας λέμε πάλι καλά που οι διοργανωτές δεν έδειξαν τάσεις αλλαγής επαγγελματικής κατεύθυνσης προς την κονσερβοποίηση σαρδελών.



Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός, βέβαια, ότι οι συχνές έξοδοι για ανάσες (και όχι για τσιγάρο, αφού προφανώς τα αντικαπνιστικά μέτρα ουδόλως απασχόλησαν τους παρευρισκόμενους) ήταν απαραίτητες, ειδικά δε την ώρα των support συγκροτημάτων. Σε αυτό βοήθησε το γεγονός ότι αρχικά οι Human Asteroid δεν κατάφεραν να συγκινήσουν τον κόσμο και απέσπασαν χλιαρά  χειροκροτήματα, βασιζόμενοι κυρίως στην ένταση του παιξίματός τους και στον ενίοτε όμορφο ήχο που έβγαζαν οι δύο κιθάρες τους και λιγότερο στις ιδέες και τις συνθέσεις τους. Στη συνέχεια οι 1000 Mods, παρότι αγαπημένοι πολλών, και παίζοντας σε ένα κοινό που ήταν εμφανώς δικό τους, ήταν καλοί στα γνώριμα βραδυφλεγή stoner μονοπάτια τους, αλλά όχι τόσο ώστε να νικήσουν το συνωστισμό και τη βεβαρημένη ατμόσφαιρα. Νομίζω ότι υπό άλλες συνθήκες και για τους δύο οι εντυπώσεις θα ήταν ενισχυμένες κατά ένα κλικ παραπάνω.



Η ώρα των Γερμανών ήρθε με καθυστέρηση κατά τα μεσάνυχτα και αφού η άνευ ουσίας παρουσία τους στη σκηνή επεκτάθηκε κατάτι μέχρι την επίλυση κάποιων τεχνικών προβλημάτων. Να ξεκινήσω λέγοντας ότι δε θα μου βγάλει κανένας εύκολα από το μυαλό ότι το τρίο κιθάρα-μπάσο-drums είναι η απαραίτητη και ικανή συνθήκη για να παίξει κανείς τη συγκεκριμένη μουσική. Πρέπει να είσαι πολύ μάγκας για να εντάξεις τη δεύτερη κιθάρα και να μη χάσεις από τον ήχο σου, ή, αντίστροφα, αν δεν είσαι αρκετά μάγκας να δώσεις τον όγκο που χρειάζεται τότε η δεύτερη κιθάρα παραμένει η εύκολη λύση. Σε κάθε περίπτωση τέτοια προβλήματα δεν είχαμε με τους Colour Haze.



Το ξεκίνημα ήταν τόσο ψυχεδελικό και ταξιδιάρικο όσο το όνομά τους υποδηλώνει. Η μουσική τους εξαρχής θυμίζει αυτό που οι σύγχρονοι ονομάζουν stoner, αν προερχόταν από τα '60s όμως θα ονομάζαμε heavy psych. Όπως κάθε μπάντα του είδους, που σέβεται τον εαυτό της, επί σκηνής τζαμάρουν και επεκτείνουν τα τραγούδια τους σε νιοστό βαθμό, αλλά αυτό που προσωπικά με εντυπωσίασε ήταν το πόσο κοντά στο ύφος συγκροτημάτων όπως οι Grateful Dead ή οι Country Joe & The Fish έφταναν ανά περιόδους, ειδικά στον ήχο της κιθάρας. Φυσικά, καθώς το κοινό διακατεχόταν μάλλον από μεταλλικές καταβολές, αυτά τα διαστήματα λάμβαναν και τη μικρότερη (ουδόλως μικρή όμως) ανταπόκριση. Αντίθετα, οι συντονισμένες επιθέσεις μπάσου, drums και κιθάρας στα βαρύτερα riff και τις ρυθμικές ασκήσεις έστελναν σύσσωμο το AN σε παροξυσμό και τα κεφάλια να κουνιούνται με συγχρονισμό αθλητριών συγχρονισμένης κολύμβησης.



Η κιθάρα δε ντράπηκε ούτε να κάνει κάποια jazz περάσματα, ενώ συχνά έδειχνε να κρατά για τον εαυτό της το ρυθμικό ρόλο, παραχωρώντας το μελωδικό στο μπάσο, το στυλ του οποίου ίσως έχει επιρροές από Jack Bruce. Γενικά οι Cream κάποιες στιγμές έκαναν την εμφάνισή τους, όπως στο νέο κομμάτι που με κάποια επιφύλαξη ως προς το αποτέλεσμα (αδικαιολόγητη όπως αποδείχθηκε) μας παρουσίασαν. Τα falsetto φωνητικά έδιναν το «παρών» αραιά και που, ενώ δε θα πρέπει να παραλειφθεί ότι η ραχοκοκκαλιά των περισσότερων συνθέσεων ήταν τα τύμπανα, που, παρότι δεν τους έλειπε η δύναμη, θα έλεγες ότι προέρχονταν από κάποια αρχέγονη μυσταγωγία.



Δύο ώρες και δύο encore από τη στιγμή που βυσμάτωσαν τα όργανά τους, η εμφάνιση του συγκροτήματος πιστεύω ότι πρέπει να άφησε το κοινό με εντυπώσεις που κυμαίνονται από την κλίμακα του πολύ καλά έως το άριστα και όσοι αναρωτιούνται για τη διαρκώς αυξανόμενη δημοφιλία του stoner στην Ελλάδα, που κάνει συγκροτήματα που λειτουργούν κάτω από τα radar του mainstream να έχουν περισσότερους ακολούθους από ιδιαιτέρως προβεβλημένους καλλιτέχνες κάθε είδους και ύφους του rock, ας αναζητήσουν στην ποιότητα τέτοιων live τις αιτίες.



Κώστας Σακκαλής