Antimatter, Dreambleed @ Death Disco, 25/09/16

Σε παλιότερη εμφάνιση στην Αθήνα, είχαμε δει πάλι τις δύο αυτές μπάντες, αλλά σε μια ακουστική εκδοχή τους. Ήρθε η ώρα, αυτήν τη φορά να τους δούμε με πλήρη σύνθεση και ηλεκτρικά!

Οι Dreambleed ανέβηκαν στη σκηνή και προσπάθησαν να παρουσιάσουν το μελωδικό και συνάμα εναλλακτικό metal τους που πηγάζει από την δεκαετία του '90. Γράφω προσπάθησαν, γιατί ο ήχος δεν τους βοήθησε καθόλου. Πάρα πολύ δυνατά και κακοβαλμένα ηχητικά τύμπανα, τα οποία καπέλωναν όλα τα υπόλοιπα. Επίσης η φωνή ήταν αρκετά πιο ψηλά από όλα τα έγχορδα. Ουσιαστικά, σχεδόν σε κανένα κομμάτι δεν ήταν εύκολο να ακούσεις καθαρά τις κιθάρες.

Αρκετές guest εμφανίσεις στα φωνητικά, οι οποίες βοήθησαν και στην ατμόσφαιρα αλλά και στην καλύτερη απόδοση και αγριάδα των κομματιών. Χωρίς διάθεση να τους αδικήσω, δεν μπορώ να πω ότι διασκέδασα, εφόσον δεν μπόρεσα να πιάσω καθόλου το συναίσθημα τους και τον ήχο που έπρεπε για να αντιληφθώ την ουσία των κομματιών τους. Σε μερικά σημεία, ο ήχος από τα τύμπανα και ο μπουκωμένος θόρυβος που ερχόταν από τα έγχορδα ήταν έως και ενοχλητικός. Οι προσπάθειες του τραγουδιστή να ξεσηκώσει το κοινό ήταν σχετικά άγουρες και μάλλον άκαρπες. Η διάθεση τους, όμως, φαινόταν ανεβασμένη. Έβλεπες την όρεξη και τον ενθουσιασμό τους. Έδειξαν σεβασμό στον κόσμο και δεν προσπάθησαν να υπερβάλουν ιδιαίτερα. Οι μουσικές τους τριγύριζαν σε μελωδίες παλιομοδίτικες με διάθεση για ξέσπασμα και ρυθμικά περάσματα που σε έβαζαν κάπως σε κίνηση. Η μικρή ακουστική αναφορά στο "Fragile Dreams" των Anathema, ήρθε για να δέσει την ημέρα μιας και ο κόσμος που παρευρέθηκε προφανώς και έχει στις αγαπημένες αναμνήσεις του αυτό το κομμάτι.

Αμέσως μετά, χωρίς πολλές καθυστερήσεις πίσω από την αυλαία στήθηκαν οι τρεις Antimatter. Ο Mick στο μπάσο αυτήν τη φορά και φυσικά στις φωνές. Όλα ξεκίνησαν πολύ όμορφα με τα "Killer" και "Paranova" να κάνουν πολύ γεμάτο μπάσιμο. Η φωνή του Mick Moss είναι εξαιρετική. Το έχουμε ξαναπεί και το έχουμε ξαναγράψει πολλές φορές. Η χροιά, το μέταλλο και το συναίσθημα που εκφράζει είναι φανταστικά. Όσες ώρες και να κάθεσαι να τον ακούς, δεν νομίζω ότι θα παραπονεθείς ποτέ.

Ο ήχος, σε σχέση με το support, ήταν σαφώς καλύτερος και όσο προχώραγε η βραδιά γινόταν όλο και πιο καθαρός. Σκοτάδι και συναίσθημα. Συνδυασμός που ξέρουν καλά να προωθούν οι Άγγλοι. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε, ενθουσιάστηκε και τραγούδησε μαζί τους. Το χειροκρότημα μετά από τραγούδια σαν τα "The Last Laugh" και "Leaving Eden" καθότι και πιο παλιά κι αγαπημένα ήταν θερμότατο. Η απόδοση της μπάντας ήταν άψογη. Δεν βρήκα μεγάλα λάθη ή προβλήματα και η διάθεση τους, αν και σκηνικά χωρίς πολλά πολλά, ήταν αρκετά ανεβασμένη.

Σε σημεία, αν έκλεινες τα μάτια και ακολούθαγες το κλάμα στην κιθάρα και την χαρακτηριστική φωνή του Mick, ένιωθες γαλήνη και ηρεμία. Η ένταση ανέβαινε αρκετές φορές και αυτό σε συνδυασμό με την ατμόσφαιρα και το άπλετο συναίσθημα σε έκανε να ξεσπάς και να κοπανιέσαι σαν να θες να αποβάλεις οτιδήποτε άσχημο ή στενάχωρο σκέφτηκες προς στιγμή. Κομμάτι με το κομμάτι, η εναλλαγή συναισθημάτων ήταν αναπόφευκτη. Αναμνήσεις και όνειρα, μαζί με διάσπαρτες ανατριχίλες σε σημεία που τα φωνητικά χάιδευαν τα αυτιά σου. Το τραγούδι στο "Monochrome" και η μελωδία στο "Redemption" προσωπικά με ευχαρίστησαν και με κάλυψαν αφάνταστα. Το είδος της μουσικής που υπηρετούν σε φέρνει σε παλιότερες δεκαετίες, με ένα προοδευτικό, όμως, γνώμονα που θα ταίριαζε σε κάθε εποχή. Οι ηλικίες άνω των τριάντα που μεγάλωσαν με μπάντες από το νησί και γυρίζουν άνετα σε παλιές αναμνήσεις που έχουν συνδυάσει με μελωδικά και συναισθηματικά κομμάτια της εποχής, βρήκαν ακούμπημα στο "Over Your Shoulder" και σίγουρα συγκινήθηκαν και αναπόλησαν.

Η παρουσία τους, για μένα που τους είδα πρώτη φορά με ηλεκτρισμό στα έγχορδα και τύμπανα, ήταν άκρως ανταποδοτική. Πήρα και έδωσα. Ένιωσα και ταξίδεψα. Γέμισα και ευχαριστήθηκα. Αν άφηνες τον εαυτό σου στον ήρεμο χορό της μελωδίας και επέτρεπες στη φανταστική φωνή να σε αποπλανήσει, κέρδισες μια βραδιά γεμάτη συναίσθημα και αναμνήσεις. Ακόμα και τα κομμάτια του τελευταίου δίσκου μου φάνηκαν καλύτερα εκτελεσμένα από ότι στο στούντιο. Έβγαζαν κάτι πιο metal, σε σημεία κάτι περισσότερο prog, στο αποκορύφωμα της έντασης κάτι αρκετά δυνατό. To "Can Οf Worms" ας πούμε, εξυψώθηκε στην εκτίμηση μου. Αυτό είναι σπάνιο και αξιοσημείωτο, αλλά μου φάνηκαν πιο γεμάτα, πιο δυνατά, πιο πιασάρικα και αρκετά έντονα όλα τους. Ακόμα και στο "Black Eyed Man" το οποίο δεν το λες και το καλύτερο κομμάτι τους, η εκτέλεση ήταν άκρως εντυπωσιακή και ο κόσμος ανταποκρίθηκε εξαιρετικά.

Η εμφάνιση ήταν επαγγελματική. To σετ δεν είχε κενά και προσωπικά ευχαριστήθηκα όλα τα κομμάτια. Ίσως να ήθελα να ακούσω το "Firewalking" ή το "Uniformed & Black" από τον δίσκο "Fear of a Unique Identity", κανένα ακόμα από το "Lights Out" και φυσικά ακόμα περισσότερα από τα παλιά, όπως το "Saviour", αλλά εντέλει δεν νομίζω ότι κανένας είχε παράπονο.

Εις το επανιδείν λοιπόν, σε έναν καλλιτέχνη που δεν έχει απογοητεύσει ποτέ.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής