Alcatraz Hard Rock and Metal Festival: Day 2 (Flotsam And Jetsam, Exodus, Kreator, Twisted Sister, κ.ά) @ Kortrijk, Βέλγιο, 14/08/16

Αν και το ξυπνητήρι «χτύπησε» 08:00 το πρωί, σηκωθήκαμε στις 09:30 για να ετοιμαστούμε και να πάμε προς το Kortrijk. Κάναμε την απαραίτητη στάση στον φούρνο της γειτονιάς να τσιμπήσουμε donuts και βγήκαμε στον αυτοκινητόδρομο για τον προορισμό μας. Επειδή ήταν πρωί είχαμε μειωμένη ορατότητα και άρχισε να βρέχει, έτσι για λίγα λεπτά μας μπήκαν ιδέες ότι θα έχουμε πρόβλημα στον χώρο αν πιάσει καταρρακτώδης βροχή (και πιστέψτε με, μπορεί να πιάσει πολύ εύκολα). Ευτυχώς, η βροχή ήταν παροδική, πράγμα σπάνιο για τα δεδομένα της χώρας και έτσι έβγαλε ηλιοφάνεια μετά από λίγη ώρα. Να με συγχωρείτε που έχασα Flotsam And Jetsam και Exodus αλλά έπρεπε οπωσδήποτε να πάμε στο κέντρο του Kortrijk να φάμε κάτι το οποίο να μην μπαίνει σε φριτέζα. Έτσι το μενού είχε πίτσα όπου με 9,5 € έτρωγες όσο ήθελες. Έτσι γεμίσαμε μπαταρίες για να πάμε προς τον χώρο του φεστιβάλ.

Devildriver

Ο καιρός ήταν τέλειος για το φεστιβάλ με ελαφρό αεράκι και αμέσως με το που μπήκαμε, πήγαμε να δούμε τους Καλιφορνέζους Devildriver. Ξεκίνησαν δυναμικά με το "End Of The Line" από τον καλύτερο τους δίσκο κατά τη γνώμη μου, "The Fury Of Our Maker’s Hand". Συνέχισαν με το "Not All Who Wander Are Lost" και το "Daybreak" όπου έγινε μεγάλος πανικός στις πρώτες σειρές και ξεκίνησαν τα πρώτα crowd surfs. Ο Dez Fafara τα πήγαινε περίφημα και η υπόλοιπη μπάντα σάρωνε.

Η συνέχεια ήταν ακόμα πιο δυνατή με κομμάτια όπως "I Could Care Less", "Nothing’s Wrong?", "My Night Sky", "Before The Hangman’s Noose", "Clouds Of California", "Sail" και "Meet The Wretched". Η διασκευή στο "Sail" των Awolnation κρίνεται επιτυχημένη και ο κόσμος γούσταρε. Όλη η μπάντα ήταν σε εξαιρετική φόρμα και έτσι διαδέχθηκαν με μεγάλη επιτυχία τους συμπατριώτες τους Exodus που όπως άκουσα δεν άφησαν τίποτα όρθιο επάνω στη σκηνή. Από νωρίς οι security είχαν πολλή δουλειά όπως φαίνεται.

Setlist: "End Of The Line" / "Not All Who Wander Are Lost" / "Daybreak" / "I Could Care Less" / "Nothing’s Wrong" / "My Night Sky" / "Before The Hangman's Noose" / "Clouds Over California" / "Sail" / "Meet The Wretched"

Μετά τους Devildriver είχαμε το καθιερωμένο διάλλειμα, το οποίο και εκμεταλλευθήκαμε και πήγαμε να προμηθευτούμε καφέ. Η συνέχεια επιφυλασσόταν ακόμα πιο εντυπωσιακή, μιας και στην κεντρική σκηνή θα έβγαιναν οι Φινλανδοί Korpiklaani.

Korpiklaani

Οι Φινλανδοί με το περίεργο όνομα βγήκαν στη σκηνή με το βιολί και το ακορντεόν τους και ξεσήκωσαν για τα καλά το κοινό από το πρώτο κιόλας κομμάτι έως και το "Vodka" το οποίο ήταν και το τελευταίο τους. Πολύ μεγάλη δυναμική από την μπάντα που μας έδωσε να καταλάβουμε τι σημαίνει folk, ειδικά τώρα που δεν έχουμε κάτι να μας εξιτάρει όπως έκαναν κάποτε οι κορυφαίοι Skyclad σε αυτόν τον ομολογουμένως δύσκολο χώρο.

Όλη η μπάντα ήταν εξαιρετική με τη μορφή του μπασίστα να είναι από τις πιο αναγνωρίσιμες λόγω της εμφάνισης του που θύμιζε "Lord Of The Rings". Το βιολί και το ακορντεόν έδωσαν το απαραίτητο χρώμα στην εμφάνιση τους και ο Jonne Jarvela έκανε πολύ καλό παιχνίδι με τον κόσμο που έδειχνε να διασκεδάζει με την ψυχή του. Οι Korpiklaani κέρδισαν επάξια το θερμό χειροκρότημα του κοινού με την επαγγελματική και εντυπωσιακή εμφάνιση τους αλλά και με το κέφι πρόσφεραν απλόχερα. Σίγουρα θα τους παρακολουθήσω ξανά!

Lita Ford

Χαίρομαι πάρα πολύ που έτυχε να παρακολουθήσω τη Μεγάλη κυρία της δεκαετίας του '80. Όποιος έζησε τη δεκαετία του '80 και δεν είχε αφίσα στο δωμάτιο του, λέει ψέματα. Ακόμα κι αν διανύει την έκτη δεκαετία της ζωής της, δίνει τα πάντα πάνω στη σκηνή με άξιους συμπαραστάτες τους Patrick Kennison στην κιθάρα, Bobby Rock στα τύμπανα και Marty 'o' Brien στο μπάσο. Η Κυρία ξεκίνησε με το "Gotta Let Go" βγαλμένο από το μακρινό 1984 και συνέχισε με το "Larger Than Life" από το "Dangerous Curves" του 1991. Η διασκευή στο "The Bitch Is Back" του Elton John κρίνεται επιτυχημένη μιας και ήταν γεμάτη ενέργεια και γούσταρε πολύς κόσμος. Το "Living Like A Runaway" από το ομώνυμο άλμπουμ μας διέλυσε, μιλάμε για ένα υπέροχο και συναυλιακό κομμάτι.

Σειρά είχε το άλμπουμ "Lita" του 1988 και το εκπληκτικό "Don’t Catch Me" και γυρνάμε ακόμα πιο πίσω στο χρόνο για το "Cherry Bomb" των The Runaways. Τα δύο τελευταία κομμάτια είναι και από τα πιο γνωστά και διαχρονικά της Κυρίας, "If I Close My Eyes Forever" και "Kiss Me Deadly". Στο πρώτο την βοήθησε ο κιθαρίστας της, ο οποίος τα πήγε περίφημα στον ρόλο του Ozzy. Στο "Kiss Me Deadly" έγινε μεγάλος πανικός και έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο η εμφάνισή της. Θα προσέξατε ότι αναφέρω σε κάποια σημεία χρονολογίες στα κομμάτια που παραθέτω, σε αυτήν την εμφάνιση είδαμε όλες τις ηλικίες αλλά η πλειονότητα τους ήταν άνω των σαράντα ετών και οι οποίοι διασκέδαζαν σαν μικρά παιδιά. Η αγέραστη Lita έκανε εξαιρετική δουλειά!

Setlist: "Gotta Let Go" / "Larger Than Life" / "The Bitch Is Back" / "Living Like A Runaway" / "Can’t Catch Me" / "Cherry Bomb" / "Close My Eyes Forever" / "Kiss Me Deadly"

Children Of Bodom

Η παρέα του Alexi Laiho ανέβηκε στη σκηνή λίγο πιο μετά από τις 17:00 για να μας μεταφέρει πάλι στον ακραίο ήχο ύστερα από το πολύ ευχάριστο διάλλειμα της θεάς Lita Ford. Οι Φινλανδοί ξεκίνησαν με το "Everytime I Die" και συνέχισαν με το "In Your Face" από το "Are You Dead Yet?". Το κοινό ό,τι έκανε στους Devildriver, έκανε και εδώ αλλά σε μεγαλύτερο βαθμό με συνεχή crowd surfs και pits από εδώ και από εκεί. Αργότερα έπαιξαν τα "Lake Bodom", το καινούργιο και πολύ ενδιαφέρον "I Worship Chaos" / "Angels Don’t Kill" / "Silent Night, Bodom Night" / "Hate Me!" και "Downfall". Η εμφάνιση τους κρίνεται ως άριστη και επαγγελματική και με εξαιρετικό ήχο. Ο Alexi ήταν επικοινωνιακός με το κοινό σε μεγάλο βαθμό και η υπόλοιπη μπάντα έκανε μεγάλη δουλειά και έβγαλε τον καλύτερο της εαυτό. Κομμάτια τα οποία και είχαν τη μεγαλύτερη απήχηση στον κόσμο ήταν τα "Silent Night, Bodom Night", "I Worship Chaos", "In Your Face" και "Everytime I Die". Ζέσταναν για τα καλά το κοινό για τον όλεθρο που ερχόταν.

Ναι, τώρα χρειαζόμασταν ξεκούραση στο El presidio και να κατεβάσουμε μπύρες για να χαλαρώσουμε λίγο από τις συνεχείς εμφανίσεις μιας και οι επόμενες μπάντες ήταν οι κορυφαίες στο είδος τους. Γι' αυτό, λοιπόν, αφήσαμε τους Soulfly που τους έχω δει και δυο φορές, αράξαμε στο bar και τα πίναμε παρακολουθώντας Metal Videos.

Kreator

Οι Γερμανοί thrashers βγήκαν στη σκηνή λίγο πριν τις 20:00 και αυτό που ακολούθησε δεν περιγράφεται. Είχαν φέρει ένα φοβερό σκηνικό με δυο τύπους να κρατάνε καπνογόνα δεξιά και αριστερά στη σκηνή με την εισαγωγή του "Choir Of The Damned" να συνοδεύει. Μας προετοίμαζαν για ένα εντυπωσιακό και χορταστικό show, κάτι που ξεκίνησε με το "Enemy Of God". Η συνέχεια ήταν ακόμα πιο συναρπαστική με το εκπληκτικό "Terrible Certainty" και το πασίγνωστο "Phobia" όπου και έβλεπες χιλιάδες κόσμο να χοροπηδάει στον ρυθμό του. Μετά έπαιξαν το "Awakening Of The Gods" από το "7 Flag Of Hate" και "Endless Pain" από το ιστορικό ντεμπούτο τους όπου και έγινε πανικός.

Σειρά είχε να παίξουν από το νέο άλμπουμ το ομώνυμο και μετά είχαν την ατυχία να διακοπεί το ρεύμα κατά τη διάρκεια του "From Flood Into Fire". Όμως, συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια, βγήκαν, τελείωσαν το κομμάτι και συνέχισαν με τα "Hordes Of Chaos (A Necrologue For The Elite)" και "Civilization Collapse". Μετά από ένα διάλλειμα υπό τους ήχους του "The Patriarch" βγήκαν και μας αποτελείωσαν με τα "Violent Revolution" και σαρωτικό "Pleasure To Kill". Λοιπόν, ό,τι είχα βιώσει στη θρυλική περιοδεία Thrashfest το 2010 εδώ στο Βέλγιο, μου τα υπενθύμισαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Οι Kreator πραγματοποίησαν μια εκπληκτική, πορωτική και επαγγελματική εμφάνιση και δεν άφησαν κανέναν δυσαρεστημένο με το πέρας αυτής. Εγγύηση!

Setlist: "Enemy Of God" / "Terrible Certainty" / "Phobia" / "Awakening Of The Gods" / "Endless Pain" / "Warcurse" / "Phantom Antichrist" / "From Flood Into Fire" / "Hordes Of Chaos (A Necrologue For The Elite)" / "Civilization Collapse" / "Violent Revolution" / "Pleasure To Kill"

Avantasia

Γενικά το βέλγικο κοινό προσανατολίζεται περισσότερο προς τον ακραίο ήχο από Thrash Metal και πιο ακραία. Ότι έγινε στους Kreator, Children Of Bodom και Devildriver, το αντίθετο έγινε εδώ τουλάχιστον στην αρχή. Τι τράβηξε ο Tobias για να πάρει το κοινό με το μέρος του και να ζεσταθεί δεν λέγεται. Τελικά, μετά από πέντε - έξι κομμάτια το κοινό ζεστάθηκε με την απόδοση της υπέροχης metal όπερας όπως την χαρακτηρίζει ο Tobias Sammet. Οι Avantasia ξεκίνησαν με το ολοκαίνουριο κομμάτι τους, "Mystery Of A Blood Red Rose" και συνέχισαν με το υπέροχο "Invoke The Machine" με τον Ronnie Atkins των Pretty Maids να κάνει όπως ήταν αναμενόμενο μια υπέροχη ερμηνεία.

Σειρά είχε το ομώνυμο κομμάτι από το τελευταίο τους άλμπουμ ονόματι "Ghostlights" και βλέπουμε μια φωνή από τα πρώτα και θρυλικά χρόνια των Helloween να ανεβαίνει στη σκηνή, ο Michael Kiske ερμήνευε με άνεση αν και πρέπει να βελτιωθεί στη σκηνική παρουσία του. Σειρά είχε το πολύ καλό και επικό "Scarecrow" με τον Jorn Lande να εμφανίζεται με τη σειρά του και να αποδίδει τα μέγιστα σε ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια. Να σημειωθεί ότι ανέβηκε και ο Michael Kiske για να ερμηνεύσει μέρος του κομματιού. Σειρά είχε το "Promised Land" από το αξιόλογο "Angel Of Babylon" με τον Jorn Lande να είναι σε μεγάλη βραδιά.

Αργότερα έπαιξαν τις μπαλάντες "Story Ain't Over" όπου θαυμάσαμε την υπέροχη ερμηνεία του Bob Catley και "Farewell" από το 7" "Lost In Space" και από το "Metal Opera Pt1" αντίστοιχα. Μετά από ένα ήρεμο διάλλειμα με τις μπαλάντες ήρθε η ώρα να δούμε τον Michael Kiske να ερμηνεύει μια κλασσική Power Metal σύνθεση, το "Reach Out For The Light" από τον πρώτο δίσκο των Avantasia. Σε αυτό το κομμάτι ο κόσμος «ξύπνησε», ήταν με το μέρος της μπάντας και αντιδρούσε δυναμικά. Το υπέροχο "Dying For An Angel" με τον κορυφαίο Eric Martin των Mr.Big να αντικαθιστά πανάξια τον Klaus Meine εισέπραξε μεγάλο χειροκρότημα. Ακολούθησε το συναυλιακό "Let The Storm Decent Upon You" και ως encore μας άφησαν τα "Sign Of The Cross"/"The Seven Angels" τα οποία και διήρκησαν σχεδόν είκοσι λεπτά.

Δυστυχώς, το κοινό ήταν πολύ νωχελικό κατά τη διάρκεια της εμφάνισης τους, αν εξαιρέσουμε τα πέντε-έξι τελευταία κομμάτια όπου και ζεστάθηκε για τα καλά. Η Amanda Somerville εντυπωσίασε με την αψεγάδιαστη φωνή της και οι υπόλοιποι που προαναφέραμε έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Όμως, κατά τη γνώμη μου ο «άσος στο μανίκι» για την μπάντα είναι ο κιθαρίστας Sascha Paeth (ex - Heaven’s Gate) ο οποίος εκτός από την κιθαριστική δουλειά, έχει αναλάβει την παραγωγή κάθε δίσκου από το "The Scarecrow" και μετά. Εν κατακλείδι, ήταν μια εντυπωσιακή και επαγγελματική εμφάνιση.

Setlist: "Mystery Of A Blood Red Rose" / "Invoke The Machine" / "Ghostlights" / "The Scarecrow" / "Promised Land" / "The Story Ain't Over" / "Farewell" / "Reach Out For The Light" / "Dying For An Angel" / "Let The Storm Descend On You" / "Sign Of The Cross/The Seven Angels"

Twisted Sister

Μερικές φορές το λεξικό δεν έχει τις λέξεις για να περιγράψεις τα συναισθήματα σου όταν παρακολουθείς μια από τις μεγαλύτερες μπάντες της μουσικής μας για τελευταία φορά επί ευρωπαϊκού εδάφους και μετά από σαράντα χρόνια καριέρας. Θυμάμαι στο Graspop Metal Meeting πριν από ενάμιση μήνα δεν τους είχα παρακολουθήσει για χάρη των Behemoth, τελικά μπόρεσα να τους δω εδώ. Τι μπορούμε να πούμε για την παρέα του Dee Snider μέσα σε ένα κείμενο, το οποίο θα είναι και το τελευταίο για μια από τις πιο ιστορικές μπάντες στη σκληρή μουσική.

Το σίγουρο είναι ότι μπορούμε να πούμε πολλά και να ψάχνουμε συνώνυμες λέξεις για τα θετικότερα συναισθήματα για να μην καταντήσουμε βαρετοί. Οι Αμερικάνοι έπαιξαν δεκατέσσερα κομμάτια ανόθευτου heavy metal από όλη σχεδόν την καριέρα τους, εξαιρώντας το άλμπουμ "Love Is For Suckers". Ειλικρινά, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι μιας και σε όλα το κοινό είχε την πιο θερμή αντίδραση προς την μπάντα. Αν και κάτι που θα ξεχώριζα και θα το θεωρούσα ως αναμφισβήτητα moment to remember είναι το "The Price" το οποίο και αφιέρωσε στον Lemmy και σε όλους αυτούς που απεβίωσαν τον τελευταίο χρόνο.

Αργότερα θα μπορούσα να ξεχωρίσω για μένα τα "The Fire Still Burns", "The Kids Are Back", "Burn In Hell", "You Can't Stop Rock 'n' Roll", "I Wanna Rock", "I Believe In Rock 'n' Roll", "Under The Blade", την διασκευή στο "It's Only Rock 'n' Roll (But I Like It)" των Rolling Stones, "Come Out And Play" και "S.M.F.". Όμως, θα ήθελα να τονίσω ότι σε όλα τα κομμάτια ο κόσμος συμμετείχε το ίδιο και μάλιστα στο "We 're Not Gonna Take It" έκανε ρεκόρ sing along όπου και το τραγούδησε το ρεφρέν επτά - οκτώ φορές κάτι που παραδέχτηκαν και οι ίδιοι οι Twisted Sister. Όσον αφορά για την απόδοση της μπάντας, τον Dee Snider τον θεωρώ έναν από τους μεγαλύτερους entertainer στο χώρο της μουσικής μας, το δίδυμο French/Ojeda να παίζει σαν να μην έχει περάσει μέρα από πάνω τους, την απερίγραπτη φυσιογνωμία του Mendoza και τον Mike Portnoy να αντικαθιστά με τον καλύτερο τρόπο τον A.J. Pero πίσω από τα ντραμς.

Οι Twisted Sister έκλεισαν τον κύκλο τους στη μουσική που αγαπάμε με μια συναρπαστική περιοδεία. Θα ήθελα να σημειώσω ακόμα το κοινό συναίσθημα που είχαμε όλοι όταν βιώναμε αυτό το υπερθέαμα από την παρέα του Dee και επίσης μετά το τέλος της εμφάνισης τους και τα πυροτεχνήματα στον ουρανό να βλέπουμε κόσμο εμφανώς συγκινημένο. Προσωπικά χαίρομαι που είδα για τελευταία φορά τους Twisted Sister στην τελευταία τους συναυλία επί ευρωπαϊκού εδάφους μετά από σαράντα χρόνια καριέρας σε μια άκρη της Ευρώπης.

Setlist: "What You Don't Know (Sure Can Hurt You)" / "The Kids Are Back" / "Burn In Hell" / "Destroyer" / "Like A Knife In The Back" / "You Can't Stop Rock 'N' Roll" / "The Fire Still Burns" / "I' am (I' m Me)" / "I Wanna Rock" / "The Price" / "I Believe In Rock 'n' Roll" / "Under The Blade" / "We're Not Gonna Take It" / "It's Only Rock 'n' Roll (But I Like It)" / "Come Out And Play" / "Tear It Loose" / "S.M.F."

Εδώ είμαστε λοιπόν, 03:00 λίγο πιο έξω από μια μικρή πόλη στα δυτικά του Βελγίου και προσπαθούμε να πάρουμε ανάσες για να πάμε πίσω στο αμάξι μιας και έχουμε 100km να διανύσουμε με προορισμό την πόλη της Αμβέρσας. Ο τίτλος που μου ήρθε στο μυαλό μετά το τέλος της δεύτερης και τελευταίας ημέρας είναι το "Mini Graspop". Ναι, έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί η όλη διοργάνωση εδώ η οποία μπορούμε να πούμε ότι είναι πιο οικογενειακή σε σχέση με το Graspop. Εδώ δεν έχεις να τρέξεις από τη μια σκηνή στην άλλη κι ούτε να φοβάσαι για αλληλεπικαλύψεις. Είναι πιο απλά τα πράγματα, μεταξύ των εμφανίσεων υπάρχει μισή ώρα διάλλειμα όποτε και μπορείς να απολαύσεις την μπύρα σου στο El Presidio ή μπορείς να κάνεις τα ψώνια σου στα περίπτερα με τα CD, τα βινύλια, τα T-shirt και τα λοιπά αξεσουάρ. Επίσης αξίζει να σημειωθεί η έξυπνη διαχείριση των μπαντών όπου την πρώτη ημέρα είχαμε ως headliner τους Within Temptation που είχαν μαζευτεί άτομα κυρίως μικρής ηλικίας και την δεύτερη ημέρα με headliner τους Twisted Sister όπου και έβλεπες κυρίως μεγαλύτερες ηλικίες. Βέβαια και στις δυο ημέρες ήταν είχαμε μεγάλο εύρος ηλικιών. Το Alcatraz Hard Rock And Metal Festival έχει αρχίσει να μεγαλώνει όλο και περισσότερο και να φέρνει πολύ μεγάλου βεληνεκούς μπάντες και να πρωτοπορεί. Από τη μεριά μου εύχομαι να συνεχίσει με την ίδια όρεξη, δυναμισμό και αγάπη για τη μουσική μας. Και να μην ξεχάσω, We ‘re Not Gonna Take It!

Κυριάκος Αθανασιάδης (Αναγνώστης)