Nebula: «Αν ο κόσμος γουστάρει τη μουσική, ποιος χέστηκε τι είδος είναι;»

Η μηχανή των Nebula ξαναπήρε εμπρός μας λέει ο μπασίστας τους Tom Davies

Από τον Νικόλα Ρώσση, 27/09/2019 @ 11:39

Τα πολλά λόγια είναι περιττά πιστεύει ο Tom Davies. Με αφορμή την εμφάνιση των επαναδραστηριοποιημένων Nebula στο Sputnik Festival στο Παρκο Γουδί μιλήσαμε με τον ολιγομίλητο μπασίστα τους για τη συμβολή του συγκροτήματος στο ευρύτερο heavy rock/stoner οικοδόμημα, τις μνήμες του από τη χώρα μας καπνίζοντας φυτικά προϊόντα, το mini-supergroup που ετοιμάζει, αλλά και το γεγονός ότι έμπλεξε με την άδεια παραμονής του στην Αμερική και πρακτικά είναι «παράτυπος» μετανάστης.

Μετά από δέκα χρόνια διάλειμμα είστε πίσω για τα καλά; Να περιμένουμε και άλλα άλμπουμ από τους Nebula στο μέλλον ή το "Holy Shit" είναι ένας εκρηκτικός επίλογος για το τελικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών με το κοινό σας;

Επιστρέψαμε αυτό είναι σίγουρο. Αν τώρα είναι για τα καλά ή όχι θα δούμε γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Παίρνουμε τα πράγματα με τη σειρά και όπως τα φέρει η φάση, θα δούμε. Έχουμε διάφορα μερικώς ηχογραφημένα πραγματάκια από τα session του "Holy Shit", τα οποία δεν κατέληξαν στον δίσκο, γιατί απλώς δεν χώρεσαν και έχουμε ήδη μερικά νέα τραγούδια. Επομένως σίγουρα θα υπάρξει νέα κυκλοφορία Nebula στο κοντινό μέλλον. Ίσως να είναι ΕΡ όμως. 

Γενικά μιλώντας τώρα, τι επιφυλάσσει το μέλλον για εσένα ως μουσικό και καλλιτέχνη; Υπάρχουν άλλα παράλληλα project ή άλλες ενδιαφέρουσες ενασχολήσεις;

Κοίτα, θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε, το οποίο είναι να παίζουμε μουσική. Ο Mike παίζει και στους Mondo Generator με τον Nick Oliveri και ο Eddie ετοιμάζει κάτι με το ακουστικό solo project του και ήδη κάνει διάφορα live και κάποια στιγμή θα βγάλει και δίσκο. Εγώ με τη σειρά μου, δουλεύω πάνω σε ένα άλλο project που ονομάζεται "The 4th Order" και αποτελείται από εμένα και κάτι φίλους μου, όπως τον αρχικό μπασίστα των Nebula και των Fu Manchu, τον Mark Abshire, τον Joe Hoare στην κιθάρα από τους Orange Goblin και τον Hunter Perrin από την μπάντα του John Fogerty (σ.σ: από το μεγαθήριο των '70s, τους Creedence Clearwater Revival) για να αναφέρω έτσι μερικά ονόματα. Θα είναι κατά κύριο λόγο heavy ψυχεδέλεια και ήδη υπάρχουν ένα-δυο τργούδια στο iTunes και στο Spotify ως προάγγελος της κυκλοφορίας, αλλά δεν πρόκειται να κάνουμε τίποτα promo και τέτοια. Πιστεύω θα τελειώσουμε τον δίσκο μέχρι το τέλος της χρονιάς και θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή μέσα στο 2020.

Τι μεσολάβησε στο διάστημα μεταξύ του "Heavy Psyched" και του "Holy Shit"; Δέκα χρόνια είναι μεγάλο διάστημα.

Ναι πράγματι είναι. Ο Eddie έπαιζε από εδώ και από εκεί στο Los Angeles, τζαμάριζε πολύ και γενικώς κρατούσε χαμηλό προφίλ. Εγώ έπαιξα σε μερικές μπάντες από το LA και σε κάποια φάση κατέληξα με τον παλιό ντράμμερ των Nebula, τον Ruben Romano, στους The Freeks. Κάναμε μαζί δύο δίσκους, τους οποίους μάλιστα τους μίξαρα εγώ, το "Full On" και το "Shattered", αλλά δεν περνούσα πια καλά και μάλλον ήρθε η ώρα να προχωρήσω μπροστά. Κάπου εκεί, που λες, η μηχανή των Nebula ξαναπήρε εμπρός.

Nebula - Holy Shit

Τι οδήγησε την έμπνευση σας στο "Holy Shit"; Ποια είναι τα μυστικά στις πρόβες των Nebula; Είχατε κάτι στο μυαλό σας, είχατε ένα χαλαρό όραμα ή απλά πήγατε με το ένστικτο της δημιουργική σας ροής; Ομολογώ ότι παρατήρησα μερικά υποδόρια στοιχεία από occult rock για παράδειγμα στο "Man's Best Friend" μέχρι και surf rock και ολίγη από "spaghetti westerns" στο "Fistful Of Pills".

Δεν είχαμε καμία συγκεκριμένη πρόθεση όταν γράφαμε το "Holy Shit". Εγώ και ο Eddie είχαμε γράψει ανά τα χρόνια διάφορα τραγούδια, τα οποία κατά μία έννοια τα θεωρούσαμε τραγούδια για τους Nebula. Μετά μαζευτήκαμε, τζαμάραμε, παίξαμε, ανακατέψαμε κάποια νέα riff και έτσι γεννήθηκαν τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου. Έχουμε έτσι και αλλιώς ένα τεράστιο εύρος επιρροών και αυτό νομίζω πάντα φαινόταν στους δίσκους μας, αλλά δεν είχαμε κανένα απολύτως σχέδιο για το ύφος του δίσκου. Απλά συνεχίσαμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε πάντα και γράψαμε τραγούδια που αρέσουν σε εμάς.

Αν δεν κάνω λάθος έχετε ξαναέρθει στην Ελλάδα έτσι;

Έχουμε παίξει μερικές φορές στην Ελλάδα τα περασμένα χρόνια, ναι.

Υπάρχουν τίποτα αναμνήσεις από τις προηγούμενες επισκέψεις σας;

Θυμάμαι πάντα ότι περνούσαμε πολύ καλά και είχαμε μερικά τρελά show, αλλά δεν θυμάμαι λεπτομέρειες να σου πω την αλήθεια, παρά μόνο ότι όλοι ήταν φοβερά φιλικοί και φιλόξενοι και είχαμε περάσει τον πιο πολύ χρόνο μας μεθυσμένοι και μαστουρωμένοι, χαχαχα!

Επομένως τι μπορούμε να περιμένουμε από την επίσκεψή σας τώρα;

Βασικά, εγώ δυστυχώς δεν θα καταφέρω να έρθω στην Ελλάδα αυτήν τη φορά. Είμαι Βρετανός πολίτης και εδώ και 15 χρόνια ζω με πράσινη κάρτα στις ΗΠΑ. Αυτή έχει λήξει εδώ και ένα χρόνο και προσπαθώ μήπως πάρω την αμερικάνικη υπηκοότητα και δεν μπορώ να βγω από τη χώρα μέχρι να ξεκαθαρίσω αυτήν την υπόθεση. Κακό timing δυστυχώς και ο τεχνικός της κιθάρας, ο Ranch, θα με αντικαταστήσει γι' αυτό το διάστημα. Υπόσχομαι να βρίσκομαι εκεί στην επόμενη φορά που θα παίξουμε στην Ελλάδα.

Θυμάμαι στο μακρύ παρελθόν να έχω τον δίσκο "To The Center" κολλημένο στο στερεοφωνικό μου για μήνες. Έχετε ποτέ θεωρήσει του Nebula ως βασικό κομμάτι του ευρύτερου "stoner/desert rock" ιδιώματος, αν μου επιτρέπεις να χρησιμοποιήσω αυτόν περιοριστικό όρο και θεωρήσατε ποτέ τον εαυτό σας συνυπεύθυνο για τη θέσπιση μιας μουσικής μόδας, η οποία -συμπεριλαμβανομένου της Ελλάδας- καθυποτάξε τον rock κόσμο για μερικά χρόνια.

Χαχα, υποθέτω, μάλλον, αλλά δεν είναι κάτι που του δίνουμε και τόση σημασία. Και αυτό είναι επειδή είναι τόσο ευρύς ο όρος έτσι και αλλιώς, καθώς τόσες πολλές μπάντες έχουν αυτήν την ετικέτα ενώ δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Πάρε για παράδειγμα τους Fatso Jetson, Fu Manchu, Monster Magnet κτλ. Δεν έχουν καμία σχέση, αλλά παίρνουν την ταμπέλα ότι πρεσβεύουν αυτό το ιδίωμα. Δεν τρέχει φυσικά τίποτα και από τη στιγμή που ο κόσμος γουστάρει τη μουσική, ποιος χέστηκε τι είδος είναι;

Μπορείς να προβλέψεις αν αυτή η σκηνή μπορεί να έχει ένα βιώσιμο μέλλον; Ή μήπως έχεις ποτέ το συναίσθημα ότι οι πιο πολλές μπάντες από τις νέες γενιές ανακυκλώνουν την αισθητική των Nebula, των Kyuss κτλ και όλη η φάση αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει οριστικά;

Σίγουρα υπάρχει πολύ ανακύκλωση στη σκηνή και αυτό είναι αναπόφευκτο, αλλά υπάρχει και μεγάλο κομμάτι αυθεντικότητας. Αυτό συμβαίνει σε κάθε μουσικό είδος πιστεύω. Όσο ένα είδος εμπλουτίζεται με τόσες υποκατηγορίες, τα όρια θολώνουν και ο κόσμος αναμιγνύει τις επιρροές του και δημιουργεί μια αέναη μουσική πρόοδο. Αυτό το είδος μουσικής δεν πρόκειται να πάει πουθενά, απλά θα συνεχίσει να εξελίσσεται.

  • SHARE
  • TWEET