Nebula

Holy Shit

Heavy Psych Sounds (2019)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 06/06/2019
Ω, τι έκπληξις!
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Θεωρώντας ότι έχουν πάρει σύνταξη και ότι έχουν πλέον αφιερωθεί στο surfing και στην καλλιέργεια φαρμακευτικής κάνναβης, η επάνοδος τους είναι αντάξια του αναφωνήματος "Holy Shit".

Με το fuzz στο έντεκα οι Nebula επανέρχονται στην ενεργό δράση μετά από δέκα χρόνια αδράνειας και κυκλοφορούν ένα δίσκο, ο οποίος στέκεται με αξιοπρέπεια δίπλα στις εμβληματικές τους κυκλοφορίες, όπως το "To The Center".

Από την πρώτη νότα, ανασήκωσα το αριστερό μου φρύδι σαν τον αστυνόμο Μπέκα αναζητώντας ένα ψεγάδι, καθώς το εναρκτήριο "Man's Best Friend" ενώ έχει στο τέρμα το fuzz, ταυτόχρονα έχει μια υφή προς το occult rock, η οποία στηρίζεται από τη βελζεβούλικη θεματολογία του. Εντυπωσιακή είσοδος όμως. Στη συνέχεια ξεχωρίζει με μεγάλη διαφορά το "Messiah". Η μετουσίωση του από ψυχεδελικό ηχοτόπιο σε ένα αντιπροσωπευτικό desert groove, το οποίο με παρέπεμψε προς τους ιδιαίτερους ρυθμούς που γεννά ο Brant Bjork, το καθιστά απλά ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Nebula. «Δύο στα δύο, μιλάμε για μεγάλο comeback» μουρμουρίζω στον εαυτό μου.

Συνηθισμένο όμως και πάντα με την ίδια γεύση, σαν τα καλαμαράκια σε κάθε ταβέρνα, το "It’s All Over" αν και ικανοποιητικό θα αναζωπυρώσει δίκαια τις όποιες συγκρίσεις με τους Fu Manchu, ομοίως και το "Witching Hour". Βέβαια στο τελευταίο οι αναφορές στον Hendrix δίνουν μια πιο σαφή ευθυτενή rock διάθεση, αλλά χωρίς να συγκλονίζει και κανέναν συθέμελα. Η αρχική μου έξαρση συναισθημάτων αρχίζει να καταλαγιάζει, αλλά είμαι ακόμα εύθυμος.

Το "Fistful Of Pills" όμως είναι ένα τεράστιο λάθος. Το surf rock συναντά τα spaghetti westerns και απλά κάποιος δεν έκαψε την μπομπίνα σε ένα βαρέλι με περιττώματα και κάπως έτσι κατέληξε στο δίσκο.

Η ψυχεδέλεια με ένα στερεοτυπικό stoner συναίσθημα επανεμφανίζεται στο "Tomorrow Never Comes", αλλά στη μέση ένα πέρασμα που είναι απλά το γρήγορο σημείο από το "Remember Tomorrow" των Iron Maiden με ξύπνησε, πριν ξαναβαρεθώ τις κάλτσες μου. Το τραγούδι κλείνει με ένα άκυρο ψευτό-surf-φλαμένκο coda με ολίγην από "Spanish Caravan" των Doors. Μακρόσυρτο "OK".

Κάθε φορά όμως που θα παίζει το "Gates Of Eden" με την ελαφρώς psychobilly 60s διάθεση του ένα φουντωτό λευκό γατάκι θα πεθαίνει με φρικτό τρόπο. Δεν ξέρω τι έφταιξε, στο patch test δεν βγήκε κάτι, αλλά η garage/surf/psychobilly αισθητική είναι ο κρυπτονίτης μου.

Και εκεί που πάω να κάνω εισπνοές για να μπορώ να συνεχίσω, ο Iggy Pop με τους Stooges έγραψαν ένα κομμάτι για τους Mudhoney και το έδωσαν στους Nebula. Η βρωμιά που αναδύεται από τα ηχεία μου είναι ικανή να ξεκινήσει επανάσταση. Απροσδόκητα μεγάλη στιγμή του δίσκου. Ποιος το περίμενε; Και στο τέλος οι Nebula ενσωματώνουν όλα, μα όλα, τα προαναφερθέντα στοιχεία, χαρακτηριστικά και επιρροές και μας αποχαιρετούν με το επτάλεπτο "The Cry Of A Tortured World".

Και για να επιστρέψω στο Red Dead Redemption 2 σαν σοβαρός μεσῆλιξ, η δισκογραφική επανεμφάνιση των Nebula μας φέρνει μελωδική stoner νοσταλγία και μερικά ασήκωτα fuzz-ιστά grooves από τα παλιά καλά χρόνια. Το "Holy Shit" ως έκφραση συνήθως δηλώνει έκπληξη και όπως όλες οι εκπλήξεις, μερικές είναι ευχάριστες και μερικές δυσάρεστες.

  • SHARE
  • TWEET