Ο Steve Vai μιλάει στο Rocking.gr!

Ένας από τους καλύτερους, χωρίς κανένα ίχνος υπερβολής, κιθαρίστες της εποχής μας, ο Steve Vai, αναμένεται (ως γνωστόν) να επισκεφτεί τη χώρα μας για τρεις συναυλίες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα. Το Rocking.gr είχε μια εκτενή συζήτηση με τον μεγάλο -από πολλές απόψεις- αυτόν μουσικό, όπου ειπώθηκαν πράγματα τόσο για την προσωπική του καριέρα και το νέο του δίσκο "Real Illusions", όσο και για τις επικείμενες εμφανίσεις του στην Ελλάδα, τo black metal ως φαινόμενο και τις συμμετοχές του σε ένα σωρό κυκλοφορίες. Α, μην ξεχάσω ότι αποφεύγει τις ερωτήσεις περί Whitesnake και Dave Lee Roth!

Καλησπέρα Steve. Που σε πετυχαίνουμε;
Αυτή τη στιγμή είμαι στο Βερολίνο.

Πολύ ωραία. Ας μπούμε στο ψητό. Πριν 5 χρόνια είχες έρθει στην Ελλάδα για δύο συναυλίες. Τι θυμάσαι;
Θυμάμαι τη Θεσσαλονίκη και πόσο καλά πέρασα εκεί. Είναι πανέμορφη πόλη. Θυμάμαι επίσης ότι ηχογραφήσαμε ένα κομμάτι σε εκείνο το show. Έφερα το κομμάτι αυτό στο soundcheck, το κάναμε πρόβα και μετά το ηχογραφήσαμε live! Αυτό που μου ‘χει μείνει είναι το πόσο ενθουσιώδες είναι το κοινό στην Ελλάδα. Ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν την Ελλάδα και ήταν για μένα μία πρόκληση. Το ίδιο βέβαια και για την Αθήνα. Απλά απόλαυσα τις 2 συναυλίες.

Οπότε φαντάζομαι ότι ανυπομονείς για τις επερχόμενες συναυλίες σου εδώ.
Ναι, αυτό είναι αλήθεια.

Επισκέπτεσαι την Ελλάδα με τον Eric Sardinas και πάλι ως special guest. Τι σε έκανε να τον επιλέξεις για την παρούσα αλλά και τις προηγούμενες περιοδείες;
Ο Eric προσφέρει κάτι πρωτότυπο. Μου αρέσει όλο το show του, από την αρχή μέχρι το τελευταίο λεπτό. Αυτό που θέλουμε να προσφέρουμε στον κόσμο που έρχεται στις συναυλίες είναι μια βραδιά γεμάτη διασκέδαση και καλή μουσική. Ο Eric είναι μεγάλος διασκεδαστής και πολύ αληθινός ως μουσικός. Εκτός αυτού είναι πρωτοποριακός, το ότι έχει χάρισμα είναι πλέον γνωστό, και γενικά αποτελεί ένα συν στο show.

Μουσικά πάντως υπάρχουν μερικές διαφορές. Ο Eric κινείται περισσότερο προς τα blues θα λέγαμε...
Ναι όντως υπάρχουν διαφορές στη μουσική μας και αυτό είναι που μου αρέσει!

Τι το διαφορετικό θα μας παρουσιάσετε στις φετινές σας εμφανίσεις στην Ελλάδα;
Όταν είμαι σε περιοδεία προσπαθώ κάθε φορά να κάνω κάτι διαφορετικό. Αυτή τη φορά θα παίξουμε άλλα κομμάτια, μερικά βέβαια θα είναι τα ίδια. Ούτως ή άλλως περιοδεύουμε για το νέο δίσκο, “Real Illusions”, οπότε θα παίξουμε μερικά από τα κομμάτια του. Επίσης έχουμε προσθέσει και ένα ακουστικό set στο show, το οποίο είναι πολύ ωραίο. Πιστεύω ότι όσοι μας είδαν πριν 5 χρόνια και σκοπεύουν να έρθουν στο show και τώρα δε θα το μετανιώσουν, γιατί παρόλο που δεν είναι δραματικά διαφοροποιημένο από το προηγούμενο, υπάρχουν αρκετά καινούρια πράγματα που θα παρουσιάσουμε.

Με το G3 project τι γίνεται;
Mία από τις επόμενες εβδομάδες κυκλοφορεί, αν δεν έχει ήδη κυκλοφορήσει, ένα DVD κι ένα cd από την τελευταία μας περιοδεία στην Ιαπωνία. Ήμασταν εγώ, ο Joe (Satriani) και ο John Petrucci. Είναι πολύ ωραίο. Πραγματικά ευχαριστιέμαι να δουλεύω γύρω από το project αυτό.

Σκοπεύετε να περιοδεύσετε φέτος ή του χρόνου;
Το ελπίζω. Το project αυτό είναι κάτι που εξελίσσεται συνεχώς. Η περιοδεία βέβαια εξαρτάται από το πρόγραμμα του καθενός.

Το lineup θα παραμείνει το ίδιο;
Αυτό δεν το ξέρω, είναι κάτι που αλλάζει.

Απλά περιμένουμε και θα δούμε λοιπόν. Ας έρθουμε στο νέο σου album. Ποιες ήταν οι αντιδράσεις του κόσμου;
Το “Real Illusions” ήταν ένας πολύ χαρακτηριστικός, προσδιοριστικός δίσκος για μένα. Αυτοί που με βλέπουν καθαρά ως κιθαρίστα ίσως τον βρήκαν κάπως περίεργο, στους fans όμως που πραγματικά καταλαβαίνουν τη μουσική μου είμαι σίγουρος ότι άρεσε. Πιστεύω ότι είναι ο καλύτερος μου δίσκος. Ακόμα και ο Τύπος, σε διάφορες κριτικές, έδωσε μεγάλες βαθμολογίες, 90/100 κλπ. Τον θεώρησε θαυμάσιο δίσκο και έναν από τους καλύτερους μου μέχρι τώρα. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που λένε ότι δεν έπρεπε να τραγουδώ αλλά να παίζω περισσότερη κιθάρα. Οι κριτικές διαφέρουν μεταξύ τους.

Ρίχνοντας μια ματιά στο rockdetector.com είδα ότι το “Real Illusions” έφτασε στο No25 στα ελληνικά charts. Το ήξερες αυτό;
Όχι, σοβαρά; Ήταν έκπληξη αυτό, αν και δεν ξέρω περί τίνος πρόκειται αυτό το site.

Το “Real Illusions” είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας. Υπάρχει κάποιο concept γύρω από αυτή;
Ναι, πρόκειται για μια ιστορία σχετικά με κάποιον που βιώνει άσχημες εμπειρίες στη ζωή του και αυτό τον κάνει σιγά-σιγά να χάνει τα λογικά του. Η ιστορία έχει να κάνει με τη λύτρωση και με το πως ένας άνθρωπος βρίσκει τον εαυτό του να οδηγείται στην τρέλα. Αυτό είναι χοντρικά το concept. Περιέχει πάντως πολλά «χρώματα», σε αρκετά σημεία γίνεται σοβαρό, αλλού είναι διασκεδαστικό. Γενικά περιέχει όλα τα στοιχεία που μου αρέσουν. Πιθανότατα είναι η πιο σοβαρή μου δουλειά.

Πότε να περιμένουμε τα επόμενα μέρη της τριλογίας;
Μόλις επιστρέψω από αυτή την περιοδεία, αυτό θα γίνει κοντά στα Χριστούγεννα, θα ξοδέψω λίγο χρόνο σε έναν ορχηστρικό δίσκο που ηχογραφήθηκε και μαγνητοσκοπήθηκε στην Ολλανδία με την Metropole Orchestra το προηγούμενο έτος. Ο δίσκος θα κυκλοφορήσει τον επόμενο χρόνο και πιθανότατα το 2007 θα ξεκινήσω να δουλεύω στο δεύτερο μέρος του “Real Illusions”. Εάν είμαι τυχερός, επομένως, θα βρίσκεται στα μαγαζιά προς το τέλος του 2007.
 

Στο νέο δίσκο υπάρχει ένα κομμάτι, το “Lotus Feet”, που προκαλεί τόσα συναισθήματα και σίγουρα αποτελεί μία από τις καλύτερες συνθέσεις σου. Τι σε ενέπνευσε γι’ αυτό;
Το “Lotus Feet” είναι μια προσευχή. Είναι μέρος της ιστορίας. Στην ιστορία υπάρχει μια γυναίκα, η οποία εμφανίζεται και στο εξώφυλλο του album, και χμ... Το “Lotus Feet” είναι ανατολική ορολογία και σημαίνει οι πόδες, τα κάτω άκρα του Θεού. Είναι σα να προσδίδεις στον εαυτό σου ταπεινότητα ως ανταπόδοση στην αγάπη που δείχνει ο Θεός. Στην ιστορία λοιπόν, η γυναίκα αυτή είναι πολύ ταπεινή και η μελωδία του κομματιού είναι στην ουσία μια προσευχή που αυτή η γυναίκα λέει. Κάθε φορά που ικετεύει για οίκτο ανυψώνεται όλο και ψηλότερα. Αυτό είναι πάνω-κάτω.

Κοιτάζοντας στη δισκογραφία σου βλέπουμε πάρα πολλούς δίσκους. Θυμάσαι σε πόσα albums έχεις συμμετάσχει;
Χαχα, έχω κι εγώ την ίδια απορία! Είναι πολλοί, δε μπορώ να πω.

Αυτός είναι και ο λόγος που αποφάσισες να κυκλοφορήσεις το “Secret Jewel Box”;
Εν μέρει ναι. Το “Secret Jewel Box” περιέχει όλα όσα ενδιαφέρουν τον κόσμο που πραγματικά νοιάζεται για τη μουσική μου, τους hardcore fans, το ίδιο βέβαια και η σειρά των “Archives”, για την οποία μόλις τελειώσαμε το τέταρτο μέρος. Ο στόχος είναι να συγκεντρώσουμε όλα όσα έχω κάνει με άλλους ανθρώπους και να μπορεί κάποιος να τα αποκτήσει αγοράζοντας ένα μόνο cd. Είναι πολύ δύσκολο, ξέρεις, να το κάνεις αυτό, χρειάζεται χρήματα και τρώει πολύ χρόνο, συν του ότι δεν έχω κάποιο χρηματικό όφελος. Θέλω να το κάνω όμως γιατί ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους ενδιαφέρει και θα το αγοράσουν.

Γενικά η όλη ιδέα με το “Secret Jewel Box” είναι πολύ πρωτότυπη.
Ναι είναι πρωτότυπη, κανείς δεν το ‘χει κάνει μέχρι στιγμής, αν και δε νομίζω να μου αναγνωριστεί ποτέ αυτό ή τουλάχιστον σε αυτή τη ζωή, χεχε.

Επιδιώκεις κάθε σου album να είναι διαφορετικό από το προηγούμενο;
Σε ένα βαθμό ναι. Δεν κάνω βέβαια τόσες αλλαγές ώστε ο κόσμος να μην αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για τον ίδιο καλλιτέχνη. Μπορώ να το κάνω αυτό αλλά δεν το θέλω γιατί είναι κάπως... άδικο ας πούμε. Οι δίσκοι μου, όπως και πολλών άλλων καλλιτεχνών, αποτελούν μια εξελικτική διεργασία και μια «εξερεύνηση» του ίδιου μου του εαυτού. Είναι πολλοί στους οποίους αρέσει αυτό, ξέρεις. Παρόλο λοιπόν που οι δίσκοι μου «αλλάζουν», δεν παρουσιάζουν τεράστιες διαφορές. Βέβαια το “Passion And Warfare” ήταν πολύ διαφορετικό από το “Flex-Able” και αυτή ίσως ήταν η μεγαλύτερη αλλαγή που έχει γίνει από ένα δίσκο μου σε κάποιον άλλον. Το “Real Illusions” επίσης διαφέρει αρκετά σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές μου. Θα υπάρξουν και άλλοι δίσκοι φυσικά, μερικοί θα παρουσιάζουν πολλές διαφορές, άλλοι πάλι θα είναι “πολύ Vai”. Σε μένα πάντως αρέσουν όλοι οι καλλιτέχνες οι οποίοι προσπαθούν να βρουν, ή έχουν ήδη βρει έως ένα βαθμό, το «κόλπο» για να είναι κάπως διαφορετικοί, κάπως πρωτότυποι. Μόλις το βρουν μπορούν πλέον να δουλέψουν πάνω σε αυτό και να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινούνται και που θα είναι διαφορετικό απ’ ότι ενός άλλου καλλιτέχνη. Εγώ προσωπικά βρήκα ένα συγκεκριμένο set εργαλείων και, μαζί βέβαια με το ταλέντο και τις όποιες ικανότητες, προσπαθώ να κάνω μουσική την οποία αρκετοί θεωρούν πολύ ενδιαφέρουσα.

Στους δίσκους σου έχεις εισάγει πολλά oriental στοιχεία...
Οι δίσκοι μου έχουν ποικιλία στοιχείων και αυτό ίσως αποτελεί επιβλαβή παράγοντα στις μεγάλες πωλήσεις που ενδεχομένως να είχα, αλλά μου αρέσουν τέτοιου είδους δίσκοι. Όταν ακούω ένα δίσκο θέλω αυτός να έχει ποικιλία, τον κάνει πολύ πιο «πλούσιο» σε μένα και του προσδίδει μια ατμόσφαιρα. Στο “Real Illusions’, αλλά και σε οποιονδήποτε από τους δίσκους μου, παρόλο που υπάρχει ένας συνδετικός κρίκος μεταξύ των κομματιών, αυτά είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους.

Ας γυρίσουμε λίγο πίσω στο χρόνο. Πως νιώθεις που έχεις παίξει με τον Frank Zappa; Πως σε βοήθησε αυτό στη μελλοντική σου καριέρα;
Το ότι έπαιξα με τον Frank ήταν μια εξαιρετική εμπειρία. Ακόμα και σήμερα γυρνάω πίσω σε εκείνες τις μέρες και σκέφτομαι πόσα έμαθα από αυτόν. Πολλά από τα πράγματα που συμβαίνουν στην καθημερινή μου ζωή αντανακλώνται στις μέρες μου με τον Frank. Το ότι έμαθα από τον Frank, βλέποντας τον να παίζει μουσική, ήταν για μένα κάτι το εκπληκτικό, συν του ότι, βέβαια, τον αγαπούσα και αυτό έκανε τα πράγματα ακόμα καλύτερα.

Όλα αυτά τα χρόνια έχεις παίξει με Dave Lee Roth, Whitesnake και άλλους πολλούς. Σε τι διαφέρει το να παίζεις σε μια μπάντα από το να έχεις τι δική σου μπάντα ως solo καλλιτέχνης;
Όταν είμαι στη δική μου μπάντα έχω τον πλήρη έλεγχο για τα πάντα και αυτό είναι που μ’ αρέσει.

Ποιες είναι οι αναμνήσεις σου από αυτά τα χρόνια;
(Πριν καλά-καλά ολοκληρωθεί η ερώτηση) Μπορείς να τσεκάρεις το website μου, εκεί θα βρεις χιλιάδες απαντήσεις σχετικά με τους Whitesnake και Dave Lee Roth.

Ok, κάτι τελευταίο από αυτό το κεφάλαιο, εάν σου δινόταν η ευκαιρία να επανενταχτείς σε κάποια...
Δε θα ξαναέμπαινα ποτέ μου σε κάποια rock band. Αυτό που κάνω τώρα είναι πολύ πιο σημαντικό για μένα, απ’ ότι το να είμαι σε κάποια από αυτές τις μπάντες.

Εκτός βέβαια από τις rock μπάντες έχεις παίξει και με την Tokyo Metropolitan Symphony Orchestra. Ποιο είναι τελικά το μουσικό είδος που προτιμάς;
Όταν ήμουν παιδί, πριν καν ασχοληθώ με την κιθάρα, ήθελα να γίνω συνθέτης. Γι’ αυτό και έμαθα μουσική, έμαθα πως να την γράφω, πώς να την διαβάζω και άρχισα να συνθέτω. Το να ερμηνεύσει όμως κάποιος τις συνθέσεις σου ήταν πραγματικά δύσκολο. Υπάρχει ένα πρόγραμμα στην Ολλανδία, το NPS, το οποίο χορηγείται από το κράτος για τη διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων. Θεώρησαν, λοιπόν, τη συναυλία αυτή (σ.σ.: με τη συμφωνική) πολιτιστική εκδήλωση οπότε έπρεπε να συνθέσω δύο ώρες μουσικής, στην ουσία μία ώρα αν και εγώ έκανα δύο. Ήταν ένα φανταστικό event, την πρώτη φορά που παίξαμε, νομίζω ήταν το 2004, κάναμε 3 sold-out shows και τα ηχογραφήσαμε. Φέτος κάναμε δύο shows και τα βιντεοσκοπήσαμε, ήταν εκπληκτικά. Κατά πάσα πιθανότητα το υλικό αυτό θα κυκλοφορήσει γύρω στο Μάρτιο ή τον Απρίλιο.

Πολλές νέες κυκλοφορίες λοιπόν...
Ναι, είναι ωραίο να είσαι σε θέση να δουλεύεις.

Πως αποφάσισες να ξεκινήσεις το δικό σου label;
Από τη στιγμή που τα πράγματα στη μουσική βιομηχανία είναι κάπως περίεργα, ήθελα να παρέχω ένα βήμα σε καλλιτέχνες που ήταν πολύ αφοσιωμένοι στη μουσική τους και έκαναν κάτι που ξέφευγε από τα συνηθισμένα, ώστε να μπορέσουν να κυκλοφορήσουν τις δουλειές τους. Και έτσι έγινε με τους περισσότερους με τους οποίους έχουμε δουλέψει. Είναι ωραίο να έχεις την ευκαιρία να δουλέψεις με αυτούς τους καλούς μουσικούς, συνεπώς τα πράγματα πάνε πολύ καλά.

Να περιμένουμε λοιπόν κάποιον νέο guitar-hero από τη Favored Nations;
Εάν ακούσω κάποιον, ναι, γιατί όχι;

Ας πάμε και σε κάτι πιο γενικό. Τι σε έκανε να θελήσεις να ασχοληθείς με τη μουσική;
Ήταν από αυτά τα πράγματα που δεν έχεις περιθώρια επιλογής. Δεν το σκέφτεσαι καν, απλώς είσαι μέσα. Σαν παιδί, θυμάμαι ότι ήμουν ικανοποιημένος με το να ακούω μουσική. Αυτές είναι οι πρώτες μου αναμνήσεις. Κάποια στιγμή θυμάμαι να είμαι στο σπίτι της θείας μου και ο ξάδερφος μου να έχει ένα όργανο (organ). Προσπάθησα να παίξω και παρατήρησα ότι ενώ έπαιζα τις νότες, πηγαίνοντας δεξιά οι νότες γινόντουσαν πιο ψηλές, ενώ πηγαίνοντας αριστερά γινόντουσαν πιο χαμηλές. Από εκείνη τι στιγμή ήμουν σε θέση να παίξω οποιαδήποτε μελωδία άκουγα. Πιστεύω ότι όλα ξεκίνησαν από εκείνη τι στιγμή, τότε θέλησα να ασχοληθώ με τη μουσική σε όλη μου τη ζωή. Δεν ήξερα πως ακριβώς θα γίνει αυτό, ως δάσκαλος μουσικής ή κάτι άλλο, το μόνο που ήξερα ήταν ότι αυτό το πράγμα θα έκανα για την υπόλοιπη ζωή μου, και όντως αυτό που είναι που κάνω από τότε, ή προσπαθώ να κάνω. Δε μπορείς να επιλέξεις να κάνεις κάτι άλλο...

Ποιες πιστεύεις ότι είναι οι διαφορές μεταξύ της σημερινής μουσικής και αυτής της περιόδου όπου ξεκίνησες να ασχολείσαι;
Βασικά είναι οι ίδιες διαφορές με τη μουσική που άκουγα εγώ στα ‘70s και αυτής που είχε βγει στα ‘50s. Απλά εξελίσσεται. Άλλες φορές γίνεται πιο ενδιαφέρουσα, άλλες φορές χειροτερεύει. Αυτό που βλέπω εγώ είναι ότι η μουσική κινείται προς όλες τις κατευθύνσεις. Μερικές φορές σε αγγίζει, είναι πρωτότυπη και καλαίσθητη, αλλά δυστυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις είναι βλακώδης, άνοστη, ανούσια και ...brutal. Στις μέρες μας υπάρχει πολλή brutal μουσική εκεί έξω, η οποία δεν υπήρχε όταν εγώ άκουγα μουσική στα ‘70s. Είχαμε τους Black Sabbath αλλά δεν είχαν καμία σχέση με το death metal κλπ που ακούγεται σήμερα.

Προφανώς δε σου αρέσει αυτό το είδος μουσικής.
Υπάρχουν μερικά πράγματα σε αυτή τη μουσική τα οποία εκτιμώ ως μορφή τέχνης. Πιστεύω ότι κάποιοι ήχοι και κάποιες «πολυπλοκότητες» στις μελωδίες παρουσιάζουν ενδιαφέρον, αλλά πιστεύω επίσης ότι εκπέμπουν πολλή αρνητικότητα, είναι brutal. Αυτοί που γράφουν τέτοια μουσική αργά ή γρήγορα θα γίνουν τα ίδια σκατά (“become that shit” για την ακρίβεια) και αυτό είναι που θέλουν. Μερικοί βλέπεις νιώθουν ωραία όταν είναι δυστυχισμένοι. Σε μερικούς αρέσει το να νιώθουν «κακοί» και αρνητικοί σε όλα. Είναι εύκολο να το καταφέρεις αυτό, αλλά απ’ όσο γνωρίζω είναι και μια άσχημη παγίδα. Δε θέλω να νιώθω έτσι όταν ακούω μουσική. Θέλω να νιώθω «ανεβασμένος». Στα 20 μου περίπου συνήθιζα να γράφω πολύ σκοτεινή μουσική και πραγματικά με πονούσε. Συνειδητοποίησα ότι δε μπορούσα να ζήσω έτσι, δεν ήθελα αυτό το είδος ζωής. Άλλαξα, έτσι, τις θέσεις μου και τη μουσική που έγραφα κι έκανα το “Flex-Able”. To “Flex-Able” είναι ο πρώτος μου προσωπικός δίσκος και κάθε φορά που τον βάζω, ακούω έναν ευτυχισμένο άνθρωπο. Δεν κριτικάρω όλους αυτούς που ασχολούνται με το death metal, αλλά για μένα όλα αυτά δεν έχουν την ενέργεια που θα ήθελα στη ζωή μου. Ο καθένας έχει τη δυνατότητα να είναι σκοτεινός και όταν ακούς τέτοια μουσική είναι πολύ εύκολο να «πατήσεις κουμπιά» και να στρέψεις κάποιον σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Μπορείς έτσι να αλλάξεις τη ζωή του. Μπορείς να αποτελέσεις τεράστια επιρροή για κάποιον καθαρά από τη μουσική που δημιουργείς. Αυτό είναι πολύ μεγάλη ευθύνη και γι’ αυτό δε θέλω αυτό το αίμα στα χέρια μου. Αυτά που λέω βέβαια μπορεί να μην αρέσουν σε μερικούς, μιας και για πολλούς το είδος αυτό έχει ενέργεια. Από άνθρωπο σε άνθρωπο διαφέρει. Αυτό που ξέρω εγώ είναι απλά πώς κάνει εμένα να νιώθω.

Τι θεωρείς ότι είναι πιο σημαντικό για κάποιον που θέλει να ξεκινήσει να παίζει κιθάρα στις μέρες μας;
Το «πέρασμα» κάποιου από τη μουσική θα είναι πολύ πιο εύκολο αν αρχικά αγαπάει τη μουσική. Αν αγαπάς τη μουσική και τη κιθάρα, όλα τα άλλα θα σου φαίνονται «σάλτσες» και θα ευχαριστιέσαι αυτό που κάνεις, προφανώς έχοντας μια άνετη οικονομικά ζωή και μη όντας εξαρτημένος από κάποιον άλλον. Με το ταλέντο του κάποιος πρέπει να προσπαθήσει να τα φέρει βόλτα οικονομικά. Εάν σου αρέσει αυτό που κάνεις θα κερδίσεις το παιχνίδι.

Ok, η κλασική ερώτηση. Κάνε ένα σχόλιο για καθέναν από τους παρακάτω.
Joe Satriani.
Λαμπρός (“brilliant”).

Yngwie Malmsteen, δεν είμαι σίγουρος για το πως προφέρεται το “Yngwie”.
Δεν ξέρεις πως προφέρεται το Yngwie (για όσους έχουν την ίδια απορία, το όνομα προφέρεται Ίνγκβι - δεν ήταν και τόσο δύσκολο τελικά...);
Σίγουρος (“confident”).

Eric Johnson.
Έξοχος (“beautiful” - ελπίζω να μην αναφερόταν στη φυσική ομορφιά...).

John Petrucci.
Έλεγχος (“control”).

Frank Zappa.
No words...

Και μία τελευταία ερώτηση... Που μπορούμε να βρούμε μία triple-neck εδώ στην Ελλάδα;
Μία triple-neck; Χαχα. Πρέπει να καλέσεις την Ibanez και να τους πεις να σου φτιάξουν μία!

Λιγάκι δύσκολο θα έλεγα... Κάτι που θα ήθελες να προσθέσεις;
Νιώθω ευγνώμων για το ότι υπάρχει κόσμος στην Ελλάδα που θέλει να με δει ζωντανά. Πραγματικά ανυπομονώ να έρθουμε με τη μπάντα και να παίξουμε για σας.