«10»: Post-punk 2010-2014: Το σκοτάδι επιστρέφει

Ο δίσκος αυτός είναι ίσως ο ιδανικός για να ξεκινήσουμε αυτό το αφιέρωμα καθώς αποτελεί μάλλον το σήμα κατατεθέν για το προαναφερθέν κύμα του post-punk revival. Αποτελεί την δεύτερη δισκογραφική δουλειά των Αμερικανών, οι οποίοι έπειτα από μια μακρά και εντυπωσιακή πορεία στον hardcore και crust ήχο αποφάσισαν να χαλαρώσουν λίγο ρυθμούς και να μπασταρδέψουν βρετανικούς ήχους από το '80 με την αλητεία των θρύλων Wipers από την γενέτειρα τους. Παίζοντας απλά, με εντυπωσιακά «φυσικό» rhythm section, ευφυέστατες κιθάρες και καθαρά φωνητικά να προσδίδουν επιπλέον μελωδία στο σύνολο, έδωσαν μια δική τους πλούσια νότα στο post-punk, δημιουργώντας ένα στυλ μελαγχολικό που ροκάρει όμως με μοναδικό «παλιακό» τρόπο, καθιστώντας το συγκρότημα σε ένα ήδη κλασικό όνομα του διεθνούς punk ήχου.

Τραγούδι: "Faces Stare"

Ντίνος Παυλίδης

Γνωστοί και ως DER TPK. Μετά το "Games For Slaves" παρουσιάζουν έναν δύσκολο δίσκο που μπλέκει αλητεία και σκοτάδι. Αυτό το συγκρότημα έχει εξαιρετικό rhythm section. Χτίζει τοίχο έντασης με μπάσο και τύμπανα και με την βοήθεια νοσταλγικών κιθαρών φέρνει στο νου ακόμα και τους The Fall. Σε μια διαφορετικά lo-fi παραγωγή, διαδραματίζονται παραμορφωμένες συνθέσεις, με σάπιο θόρυβο και παλιομοδίτικη γερμανοφερμένη αισθητική. O ήχος τους θα ταίριαζε καλύτερα στα '90s,. Άρρωστοι σαν τους Wire και ρυθμισμένοι σαν τους The Soft Moon. Φωνητικά ανέκφραστα, με ψυχρή αίσθηση, που έρχονται σε αντίθεση με το ούτως ή άλλος διαταραγμένο ρυθμό των κομματιών. Σύμβολα, γλώσσα, στυλ και φωνές, μπορεί να κλίνουν σε ναζιστική συμπάθεια, όμως αν προσέξεις θα καταλάβεις ότι εδώ μιλάμε για παρωδία και μίσος προς καθετί φασιστικό. Από το Σαν Φρανσίσκο είναι...

Τραγούδι: "Metal Seeds"

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης

Μπάντα αποκάλυψη και ένας από τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας που διανύουμε. Η μουσική που έπαιξε σε αυτό το άλμπουμ το βγαλμένο από τις καταλήψεις της Βαρκελώνης πολυπολιτισμικό σχήμα των Belgrado δεν έχει προηγούμενο. Είναι ψυχρή και επαναληπτική όπως αυτή βιώνεται μέσα στο χάος των μεγάλων μητροπόλεων, σκοτεινή όπως αρμόζει στους καιρούς, και κάπως ονειρική όπως αυτή η νεφελώδης κατάσταση που νιώθουμε στο μούδιασμα που μας χαρακτηρίζει. Οι μπασογραμμές σε κατευθύνουν στον δαιδαλώδη ιστό της πόλης με τα τύμπανα να επιβάλλουν αυστηρά τον ρυθμό, τα γυναικεία φωνητικά -κράζοντας στα πολωνικά- να σε αποπροσανατολίζουν διαρκώς, και τις όλο delay κιθάρες να σου προσφέρουν αραιά και που την μοναδική διέξοδο ή καλύτερα την πιο άνετη στιγμή σε όλο αυτό το τριπάρισμα. Μαγική μουσική.

Τραγούδι: "Jeszcze Raz"

Ντίνος Παυλίδης

Ο Kvohst είναι ένας από τους μεγαλύτερους χαμαιλέοντες τραγουδιστές που υπάρχουν αυτή τη στιγμή εκεί έξω, με διαπιστευτήρια τόσο σε κορυφαίες black metal μπάντες όπως οι Dodheimsgard και οι Code όσο και σε πιο μελωδικές όπως οι folk θεούληδες Hexvessel. Αν και οι Beastmilk θεωρούνται το παιδί του Johan 'Goatspeed' Snell, ο οποίος στο "Climax" διαπρέπει γράφοντας αποκλειστικά και μόνο σκαλωματικές συνθέσεις που κολλάνε στο μυαλό, ο Kvohst τις ντύνει άψογα με τη φανταστική, μελωδική και μαγκιόρικη φωνή του. Το τελικό αποτέλεσμα ξεχειλίζει από ενέργεια και μοιάζει με ένα τεράστιο, μετα-αποκαλυπτικό πάρτι. Ευτυχώς η φυγή του Goatspeed άλλαξε μόνο το όνομα της μπάντας σε Grave Pleasures και πλέον με τη Linnea Olsson των Oath στην κιθάρα συνεχίζουν να σερφάρουν στην Αποκάλυψη.

Τραγούδι: "Surf The Apocalypse"

Μανώλης Κληρονόμος

Πολλά κατά καιρούς έχουν ακουστεί για τους Iceage, ένα συγκρότημα που από το ξεκίνημα του σχεδόν τράβηξε πάνω του την προσοχή του underground, με τα κάπως ασαφή δημοσιεύματα για την πολιτική ταυτότητα των μελών του, τις κατά κόσμον κακές και αδιάφορες live εμφανίσεις του, αλλά και όλο το hype που δημιουργήθηκε γενικά γύρω από το όνομα του. Χωρίς προσωπικά να γνωρίζω την αλήθεια, θα ομολογήσω ότι σε κάποιον βαθμό επηρεάζομαι από όλο αυτό το παρασκήνιο, αλλά με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι το "You're Nothing", η κορυφαία για μένα δισκογραφική τους στιγμή, περιλαμβάνει με διαφορά το πιο μεθυσμένο, αισθησιακό και διαστροφικό post-punk των τελευταίων χρόνων. Παρακμιακοί ήχοι "Trainspotting" αισθητικής για «πειραγμένους» ακροατές.

Τραγούδι: "In Haze"

Ντίνος Παυλίδης

Οι The New Flesh είναι νομίζω αυτοί που κινήθηκαν περισσότερο στον δρόμο των The Estranged από το αφιέρωμα χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν πρόσφεραν το δικό τους στίγμα στον συγκεκριμένο ήχο. Περισσότερο ογκώδεις από άποψη παραγωγής και με φανερό χαρακτηριστικό τους τις δύο κιθάρες κατάφεραν να συνθέσουν εξαιρετικά κομμάτια στην πρώτη τους δισκογραφική απόπειρα, πλούσια σε ιδέες, riff και σημεία, με μια μεστότητα που πραγματικά εντυπωσιάζει. Ειδικά ορισμένα lead που τσαχπίνικα προστίθενται σε διάφορα μέρη είναι πραγματικά το κάτι άλλο. Τα φωνητικά, πιο goth αυτή την φορά, προσδίδουν την απαραίτητη dark δόση στο σύνολο, το οποίο τελικά είναι ένας δίσκος που πραγματικά σε γοητεύει σε κάθε του τραγούδι. Πολύ τίμια μπάντα και πραγματικά ζηλεύω τους Θεσσαλονικιούς που είχαν την τύχη να τους παρακολουθήσουν ζωντανά πριν από κάτι χρόνια.

Τραγούδι: "Tainted Eyes"

Ντίνος Παυλίδης

Άργησα λιγάκι να εκτιμήσω αυτό το βραζιλιάνικο αποκλειστικά θηλυκό συγκρότημα και μάλλον δικαιολογημένα, καθώς ο ήχος τους είναι σχετικά απρόσιτος και δεν σου γαργαλάει τα αυτιά για να το πω κάπως περιπαιχτικά! Είναι θορυβώδης με παραμορφωμένα μπάσα και δεν ακολουθεί κάποια συγκεκριμένη γραμμή, με τα όρια μεταξύ των κομματιών να είναι δυσδιάκριτα. Το άλμπουμ «μυρίζει» θάνατο με το που σου σερβίρει τα πρώτα ακόρντα του, αλλά με έναν εξωτικό τρόπο, σαν ένα tribal στοιχείο απόλυτα εναρμονισμένο με το φυσικό περιβάλλον, όπως στα αρχαία χρόνια, χαρακτηριστικό που μάλλον πηγάζει από το latino ταμπεραμέντο της μπάντας. Τα όλο βάθος γυναικεία φωνητικά με τα πλήκτρα και τα τερματισμένα στα εφέ όργανα συμπληρώνουν τελικά ένα ιδιαίτερα μυσταγωγικό αποτέλεσμα, ένα πρωτόγονο τελετουργικό που σε συναρπάζει.

Τραγούδι: "Run To The Forest / Repetition"

Ντίνος Παυλίδης

Αυτό είναι ένα σκοτεινό, gothic, μελαγχολικά χορευτικό και εξαιρετικά έντεχνο post-punk της εποχής μας. Αν και τρεις Αγγλίδες παίζουν την μουσική, την παράσταση κλέβει μια Γαλλίδα, η Beth. H μουσική τους κρύβει πολλά από τον Βορρά του νησιού. Είναι από το Λονδίνο, αλλά ανασταίνουν το Manchester. Παίζουν με τιμή στους Swans, με βλέμμα στους Siouxsie Αnd The Banshees και με σεβασμό στους Joy Division. Τα "I Am Here", "She Will", "Husbands", "Waiting For A Sign" και "Strife" φτάνουν για να σε πείσουν, ότι είναι ξεχωριστές. Είναι αναμφίβολα μια από τις καλύτερες αναβιώσεις του είδους, για την τρέχουσα δεκαετία. Είναι μια riot grrrl μπάντα και στηρίζει αυτό που πιστεύει. Φτιάχνουν ομορφιές όπως κάποτε οι Einsturzende Neubauten και οι Bauhaus.

Τραγούδι: "Shut Up"

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης

Από Αυστραλία μεριά, οι Total Control προκαλούν θαυμασμό γιατί είναι η μοναδική μπάντα που για τον γράφοντα έχει καταφέρει να πιάσει λίγο τη θεοσκότεινη και δυσοίωνη αισθητική των θεών synth-punk θεών, Suicide. Με εκλεπτυσμένες αναφορές στο μαύρο post-punk των Fall και ηλεκτρονικά τερτίπια που απλώνονται σαν σύννεφο πάνω στη μουσική τους. Το γεγονός εδώ, σε αντίθεση με το φανταστικό ντεμπούτο τους, "Henge Beat", ότι εναγκαλίζονται την pop πλευρά τους, δεν σημαίνει ότι χάνουν σε πυγμή επ ουδενί, αφού με βιτριολικά φωνητικά και στίχους αλλά και την υποβόσκουσα μαυρίλα που προκαλεί μια αμηχανία, δείχνουν περίτρανα ότι δεν πρόκειται για τη συμβατική post-punk μπάντα που αποτίει φόρο τιμής στους προπάτορες του είδους, αλλά έχει το απόλυτα προσωπικό της στυλ που γοητεύει, τρομάζει και προκαλεί ευφορία την ίδια στιγμή.

Τραγούδι: "Flesh War"

Μανώλης Κληρονόμος

Εξαιρετικό ντεμπούτο σε έναν δισκογραφικό κολοσσό μοντέρνων και προοδευτικών συγκροτημάτων. Ανεξάρτητο, εμπνευσμένο, γεμάτο φρέσκες ιδέες, με αλήτικο στυλ και μια δόση σεβασμού στους προγόνους του. Το όμορφο είναι ότι αμέσως, αυτοί οι Καναδοί διαμορφώνουν προσωπικό στυλ και ήχο. Είναι βαρύ, γεμάτο συναίσθημα. Σάπιο, αλλά προοδευτικό από άποψη ατμόσφαιρας. Εναλλακτικό για το είδος του. Βρώμικο και θορυβώδες στην ουσία του. Είναι σαν να έπαιζαν ένα γεμάτο τέχνη, άρρωστο post-punk, οι Fugazi, την εποχή των Television. Ίσως το καλύτερο παράδειγμα απόλυτης μίξης indie rock μουσικών, noise rock αισθητικής, art punk κουλτούρας και post-punk ήχου. Σαγηνευτικά φωνητικά και ιδιαιτέρως πειραματικά μελωδικά περάσματα. Εξαντλητικές εκδορές σε δαιδαλώδη τραγούδια που σε μαγεύουν και σε ταξιδεύουν σε απροσδιόριστα, σκοτεινά, υγρά και θολά μέρη.

Τραγούδι: "Today More Than Any Other Day"

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης