Metallica

Μάλλον ήταν η ώρα τους, αλλά όπως και να το κάνουμε η ώρα είναι μεγάλη, μιας και είναι η τέταρτη φορά που έρχεται μετά από πέντε, έξι, επτά ή οκτώ χρόνια.

Το πρώτο δείγμα είναι καταιγιστικό και παλιακό, απλό και πολύ ωραίο. Τα δίκασα φέρνουν στο μυαλό το "Ovekill" των "Motörhead", τουλάχιστον το riff μυρίζει NWOBHM, το κουπλέ με τον Hetfield στο προσκήνιο είναι κολλητικό, το τυπικά και όχι ουσιαστικά ρεφρέν θυμίζει καταστάσεις Diamond Head και "It's Electric", η στιχουργική έχει κάτι από Judas Priest.

Μέσα στην απλότητά του, ενορχηστρωτικά και παικτικά, το "Lux Æterna" έχει ένα σωρό απαραίτητες τσαχπινιές που δείχνουν κλάση χωρίς να υπερφορτώνουν, τόσο όσο χρειάζεται ώστε το κομμάτι να μην είναι γυμνό. Και ο ήχος είναι όπως πρέπει, τούμπανο, χωρίς καμία προσπάθεια να βγει αποψάρα.

Από το σκοτεινό performance video ξεχωρίζουν η λευκή Flying V του Papa Het και βεβαίως τα μεγάλα λευκά Tama του Lars, σήμα κατατεθέν των late '80s και early '90s.

Οι ώρες που μεσολάβησαν από την δημοσίευση του πρώτου single μέχρι τώρα δείχνουν ότι μπορεί να σου μείνει χωρίς πολλές επαναλήψεις, και ότι θα ευχαριστηθείς τα τρεισήμισι λεπτά σε κάθε επανάληψη, χωρίς βεβαίως να πρόκειται για κάτι συγκλονιστικό.

Μετά από 40 χρόνια και ενώ οι Metallica βρίσκονται στην κορυφή, προσωπικά δεν περιμένω να ανακαλύψουν ξανά τον τροχό, αλλά να κάνουν αυτό που αποδεδειγμένα ξέρουν καλύτερα από όλους. Το "Lux Æterna" δείχνει ότι μπορούν.

Εικασίες για το τι θα πρέπει να περιμένουμε την άνοιξη του '23 μπορούν να γίνουν πολλές, αυτή τη στιγμή όμως δεν έχει καμία σημασία. Περιμένουμε σαφέστατα τα επόμενα single και μετράμε ήδη αντίστροφα τους τεσσερισήμισι μήνες που απομένουν μέχρι τις 14 Απριλίου.