Saxon

Υπάρχουν κάποια συγκροτήματα που δεν έχεις αγωνία για το πώς θα ηχεί η νέα τους δουλειά. Όταν επί χρόνια κάθε τους προσπάθεια έχει μια μουσική υφή και πλοκή που απλά είναι η καλύτερη παρέα, 25 ώρες την ημέρα, ε, δε θέλεις κάτι άλλο. Απλά περιμένεις υπομονετικά να τη δεις στα ράφια των δισκοπωλείων και να την αγοράσεις. Έτσι απλά, όχι μόνο για τη συλλογή σου, αλλά γιατί έχεις ανάγκη από καλή μουσική, που θα σε ταξιδέψει με το δικό της τρόπο εκεί που επιθυμείς, έτσι ώστε να «ξεφύγεις» από ό,τι σε απασχολεί.

Οι Saxon πια είναι μια ιδέα, ένας μουσικός κολοσσός και μια μηχανή που δημιουργεί συνεχώς και ανελλιπώς τραγούδια που μεγαλώνεις μαζί τους. Κάθε δουλειά αποτελεί πόλο έλξης πολλών ζευγαριών αυτιών. Έτσι, και το νέο κάλεσμα τους στα όπλα μόνο τυχαίο δεν είναι. Σε πείσμα των καιρών, εκείνοι είναι ακόμα ιεραπόστολοι του παραδοσιακού heavy metal. Αυτό που θα ακούσεις το περιμένεις. Θέλεις για ακόμα μια φορά να βρεις το κομμάτι με το οποίο θα δεθείς, τις στιγμές που θα συνδέσεις με μια νότα, ένα ρεφραίν. Οι Saxon αυτό σου προσφέρουν. Αν νομίζεις ή ευελπιστείς ότι θα γυρίσουν ηχητικά στις πρώιμες μέρες τους, πλανάσαι και καλύτερα να μην πατήσεις το play ή να μην κατεβάσεις τη βελόνα πάνω στο βυνίλιο, θα απογοητευτείς. Η μπάντα τα τελευταία χρόνια έχει φτιάξει μια πιο δυνατή και τσαμπουκαλίδικη metal εικόνα απ' ό,τι όταν ξεκίνησε, όταν τα τραγούδια της είχαν πιο πολύ «βρωμιά». Στο "Call To Arms" η συνταγή είναι γνωστή: Heavy Metal βασισμένο σε δύο με τρία riffs από την αρχή μέχρι το τέλος. Καμία προσθήκη νέων στοιχείων, καμιά τάση αλλαγής. Γιατί άλλωστε; Έτσι μας έμαθαν και έτσι τους λατρέψαμε. Τα χρόνια που έχουν στην πλάτη τους μπορεί να προδίδουν την ηλικία τους, αφού με κομμάτια όπως το "When Doomsday Comes" ίσως σου θυμίσουν λίγο Deep Purple, αλλά σίγουρα δεν πειράζει. Ακούγοντας κομμάτια σαν τα "Mist Of Avalon", "Hammer Of The Gods", "Surviving Against The Odds", "Chasing The Bullet", "Afterburner" θα σε επαναφέρουν στην τάξη, αφού θα νιώσεις να σε διαπερνάει ρίγος με τη μουσική θεματολογία τους. Παρόλο που το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι είναι 5 λεπτά, θα σε κάνουν να γεμίσεις από χαρά και ψυχική ευμάρεια.  

Οι Saxon αυτό είναι. Γράφουν κομμάτια που θέλουν εκείνοι και οι οπαδοί τους, η πηγή δύναμης τους. Μάλιστα, στη νέα δουλειά 79 από αυτούς τραγουδούν στο "Back In '79". Να σημειώσω, για όσους δεν ξέρουν, ότι το 1979 ήταν η πρώτη χρονιά κυκλοφορίας υλικού των Saxon. Είπαμε, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Οι Saxon αυτό ήταν και αυτό θα είναι. Ένα group άρρηκτα συνδεδεμένο με τον κόσμο. Το "Call To Arms", με τον τύπο στο εξώφυλλο να σε δείχνει, σα να σου λέει ευθαρσώς ότι εσύ είσαι αυτός που κρατάει τα ηνία και έχει την δύναμη, είναι μικρές μουσικές ιστορίες, στις οποίες ο καθένας από εμάς θα βάλει την εικόνα και θα τις οπτικοποιήσει. Ο καθένας με το δικό του τρόπο, αναλογιζόμενος και τα συναισθήματα που του δημιουργούνται σε κάθε κομμάτι. Το "Call To Arms" δεν αποτελεί την καλύτερη δουλειά των Saxon. «Φωνάζει» όμως από μακριά ότι τα μέλη της μπάντας γράφουν πολύ ωραία κομμάτια, γεμάτα από αντρίκια δύναμη, που προέρχεται σίγουρα από τις εμπειρίες που έχουν αποκομίσει, αλλά αντιτίθεται σαφώς στην πραγματική ηλικία τους, αφού άλλοι ούτε καν μπορούν να τραγουδήσουν τώρα πια. Αυτοί, βασιζόμενοι στη δομή που έχει κάθε άλμπουμ τους τα τελευταία χρόνια, έκαναν άλλο ένα. «Θα μου αρέσει;», θα ρωτήσεις. Αν είσαι οπαδός σίγουρα. Αν όχι, θα «πάρεις μια γεύση» του τι εστί Saxon. Πρέπει όμως να ξεψαχνίσεις το παρελθόν τους. Αξίζει να αναφερθεί ότι το άλμπουμ, εκτός της απλής έκδοσης cd και βυνιλίου, θα κυκλοφορήσει και σε διπλό cd, το δεύτερο εκ των οποίων θα περιέχει ετά κομμάτια από την ιστορική συναυλία που έδωσαν στο κάστρο του Donington το 1980.        

Οι Saxon δεν έχουν τάσεις αλλαγής ή μουσικής παρέκκλισης από αυτό που έχουν ήδη δώσει στον κόσμο. Μεγάλωσαν πια και οι πειραματισμοί δεν τους πρέπουν, αλλά νομίζω ότι τους αρέσουν συνάμα. Αντιθέτως, γουστάρουν να διασκεδάζουν τον κόσμο και αυτό κάνουν με την καινούργια προσπάθεια τους. Άλλωστε, δεν έχουν πια να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Από εκεί και πέρα όσοι θέλουν τους ακολουθούν. Τα μέλη θα τους αγκαλιάσουν όλους και θα τους δεχτούν με χαρά. Μην ξεχνάτε ότι ακόμα και αν νιώθεις νέος στην καρδιά, αν τα χρόνια έχουν περάσει, θέλεις μια συντροφιά, έστω και αν είναι οπαδική. Για έναν καλλιτέχνη αυτό αρκεί και είναι πολύ σημαντικό...