Thou

Heathen

Gilead Media (2014)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 08/04/2014
Αρρωστημένο και σκληρό κομμάτι τέχνης. Μαύρο κι άραχνο. Αργό και σάπιο metal με δόσεις άρνησης και πόνου
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οι Τhou έρχονται μετά το "Summit" του 2010 και δηλώνουν ότι επέστρεψαν για να προσφέρουν πόνο. Οι Αμερικάνοι διαθέτουν ταλέντο και όρεξη. Φτιάχνουν μουσικές που κατά βάση είναι αργόσυρτες και κατά βάθος πολύ σκοτεινές και σάπιες. Το "Heathen" είναι ο τέταρτος ολοκληρωμένος δίσκος τους και στρογγυλοκάθεται σε έναν doom metal θρόνο με περίσσεια άνεση. Θες επειδή το είδος τα τελευταία χρόνια δεν έχει εξάρσεις, θες επειδή αυτοί είναι δημιουργικοί; Παρ' το όπως θες, αλλά οι Thou είναι μια από τις καλύτερες doom μπάντες του κόσμου αυτή την στιγμή.

Αβεβαιότητα και αυταπάτες σε έναν εύθραυστο κόσμο. Πάνω από ώρα η διάρκεια του δίσκου και η πρώτη σύνθεση "Free Will" φιλοσοφεί για ένα τέταρτο περίπου. Είναι η σπίθα που βάζει φωτιά στην κόλαση. «Join our sad tears and dance on the blackened bones of Gods». Είναι από τις καλύτερες συνθέσεις της κυκλοφορίας και δείχνει εξ αρχής την ποιότητα του συγκροτήματος. Γεμάτο, βαρύ και πλήρες από κάθε άποψη. Το "Feral Faun" στην συνέχεια χωρίς περιορισμούς, χωρίς καταπίεση, αδάμαστο, ανεξέλεγκτο και γεμάτο μοναδική ενέργεια γρατζουνάει την ψυχή μας. Για να περάσουμε στον θρήνο του "Into The Marshal". Μια σύνθεση εσωτερική, σκοτεινή και τόσο μα τόσο βαριά. Ένα κομμάτι παγιδευμένο στην κινούμενη άμμο της αστικότητας. Άρρωστο και καυστικό σε σπρώχνει να βρεις τον δρόμο σου προς τη φύση. Απόκοσμα, ζωώδη και σκισμένα φωνητικά πάνω σε ασήκωτες και λασπωμένες doom κιθάρες. Μαζί με το φετινό Indian, το "Heathen" διαδίδει παρόμοιο τρόμο και αρρώστια. Αρρώστια που συνεχίζει βασανιστικά να τρώει τα σωθικά σου και στο "At The Foot Of Mount Driskill". Ηττημένος πέφτεις μέσα στην φωτιά και καίγεσαι. Προσπαθείς να δεις μέσα από μια ψευδαίσθηση μονιμότητας. Αλλά όλα τα εργαλεία σου είναι άχρηστα. Άγνωστο το μέλλον και στο "In Defiance Οf Τhe Sages" όπου ο Funck αποφεύγει πάλι το παρελθόν. Σκληρό και τραχύ κομμάτι γεμάτο άρνηση. Η πιο βρώμικη εκ των συνθέσεων σε sludge ρυθμούς και παραμορφωμένη σκουριά στα έγχορδα. Μεταξύ των κομματιών υπάρχουν μερικά διαλλείματα στα οποία δεν θα αναφερθώ μιας και ναι μεν έχουν ταιριάξει φανταστικά στον ήχο και διαθέτουν μια μαγική ικανότητα να καθαρίζουν τα αυτιά και την σκέψη σου για να αντέξεις τον βιασμό και τον προβληματισμό στην συνέχεια των συνθέσεων, αλλά δεν έχουν κάτι να πουν συνθετικά. Στο κλείσιμο τα "Immortality Dictates" και "Ode To Physical Pain" είναι τελικά τα κομμάτια που θα κάνουν την διαφορά. Μεγάλα μνημεία στην μέχρι τώρα πορεία τους, διαγράφουν μια εκπληκτική ατμόσφαιρα που όμοια της ελάχιστες μπάντες χτίζουν. Σαν σειρήνα στον ωκεανό ακούγεται η Emily McWilliams μέσα στην πρώτη κατασκότεινη doom μπαλάντα. Ανατριχίλα και δέος στο άκουσμα. Πόνος, ατελείωτος πόνος στο κλείσιμο και της δεύτερης συνθετικής τους επιτυχίας. Αφήνει ανοιχτές πληγές, τεντώνει τις αισθήσεις και τεστάρει τις αντοχές σου.

Οι Thou θαυμάζουν το μεγαλείο της φύσης και διακρίνουν την μικρότητα μας σε σύγκριση. Σε όλη την κριτική δανείστηκα σκόρπιες λέξεις από τους στίχους τους, καθώς με ενέπνευσαν και με προβλημάτισαν πραγματικά. Η τέχνη τους είναι ολοκληρωμένη. Το μουσικό προϊόν τους είναι άψογο και ο ήχος τους κερδίζει με κάθε ακρόαση μεγάλες συμπάθειες. Ένας πανέμορφος doom metal δίσκος που τόσο μας έχει λείψει τα τελευταία χρόνια.
  • SHARE
  • TWEET