Thou

Τέσσερα χρόνια πριν είχαν κυκλοφορήσει έναν αρρωστημένα όμορφο δίσκο που παρουσίαζε ένα ολοκληρωμένο κομμάτι μαύρης κι αράχνης τέχνης. Ένα χρόνο μετά, σε συνεργασία με τους The Body, παρουσίασαν κάτι εξαιρετικά ακραίο. Φέτος πριν από αυτή τους την κυκλοφορία έβγαλαν τρία EP, τα "The House Primordial", "Inconsolable" και "Rhea Sylvia" στα οποία μας έδειξαν τρία περίπου διαφορετικά στυλ και μουσικά τεχνάσματα τους.

Είχα γράψει (και το πίστευα) πριν χρόνια ότι οι Thou είναι μια από τις καλύτερες doom μπάντες του κόσμου. Τώρα με δικαιώνουν και θα πείσουν τους πάντες. Μπορεί το doom τους να μην είναι παραδοσιακό. Μπορεί να έχει πολύ περισσότερη βρωμιά από τα συνηθισμένα. Μπορεί να διαθέτει πάρα πολύ παραπάνω θόρυβο από το ανεκτό. Μπορεί να οργίζεται και να ξεσπά πολύ έντονα. Αλλά αυτοί οι συνδυασμοί παράγουν κάτι άγριο, αδυσώπητο και εξαιρετικά μοντέρνο. Προσοχή, δεν έχει τίποτα μοντερνιές και ατμοσφαιρικές δηθενιές, ούτε hipster ή trendy μαλακίες για να πετύχει. Ακόμα και τα πειραματικά ambient/noise που θα ακούσεις στα "My Brother Caliban", "Divine Will" και "The Law Which Compels" έχουν λόγο ύπαρξης. Ουσιαστικά είναι απλά ωμό, βαρύ, σκατένιο, σκοτεινό και άξιο του μεγαλείου του.

Όλα τα κομμάτια έχουν μια αργόσυρτη ραχοκοκαλιά. Σπάνια θα βρεις λίγο παραπάνω ταχύτητα. Στο αρχικό "Inward" θα καταλάβεις την σαπίλα τους άμεσα. Θα μπεις στο ίσως πιο σκοτεινό τους κομμάτι με τα μούτρα. Από νωρίς επίσης, στα "Transcending Dualities" και "The Changeling Prince" ακούς ένα απίθανο βόμβο και ένα αρκετά φορτωμένο με θόρυβο metal που αν δεν σε συναρπάσει είσαι κακότυχος. Στο "Sovereign Self" μπορεί να διακρίνεις κάτι φολκλόρ στο βάθος. Πρόσεξε το. Αξίζει να σημειώσω μερικούς στίχους του "In Τhe Kingdom Οf Meaning" που ακολουθεί, καθώς με τα λόγια που ουρλιάζουν στο κλείσιμο του «We have sung our anthems of pain. We refuse to exist in our despair. We will find inner sanctum. And so shall we prevail» ουσιαστικά εξηγούν το ποιόν τους και αφήνουν μια πολλή καλή ιδέα για το τι σκέφτονται. Στο "Greater Invocation Of Disgust" παρακάτω θα καταλαβεις πόσο δεμένοι είναι μεταξύ τους. Θα νιώσεις πως βρίζει τον μισογυνισμό. Το πως ακολουθούν οι κιθάρες τις φωνές είναι αδιανόητο. Θα πάθεις πλάκα ειλικρινά. Απίθανα περάσματα. Οι κλιμακώσεις του "Elimination Rhetoric" βέβαια μετά, είναι επίσης άλλο πράγμα! Ναι δεν αλλάζουν και πολλά. Είναι μόνιμα αυτό το εμετικό, σιχαμένο και ξεσκισμένο ουρλιαχτό (σε διάφορες παραλλαγές) που σκίζει τις ατμόσφαιρες και ακολουθείται από βαθιά τύμπανα και απίθανες (υπερβαριές) κιθάρες. Έτσι κλείνει και το "Supremacy". Μαγευτικά riff. Τολμηρές αισθητικές στην ενορχήστρωση. Ένα όμως είναι το φανταστικό. Παρότι έχουν ίδιες και απαράλλαχτες σταθερές, κανένα κομμάτι δεν μοιάζει με τα υπόλοιπα. Είναι αξιοθαύμαστο. Είναι ίσως το σημείο που κάνει αυτό τον δίσκο υπέροχο. Διάφορες και διαφορετικές προσεγγίσεις. Είναι εξαιρετικό. Αριστούργημα.

Εξαιρετικός συγχρονισμός. Απίθανο σκότος. Σοβαρές αλήθειες. Έξυπνες ιδέες. Είναι η πιο βαριά μπάντα αυτήν τη στιγμή στον πλανήτη. Απολαύστε τους υπεύθυνα. Βοηθήστε την ψυχή σας. Καθαρίστε τα αυτιά σας. Προσέξτε τον θόρυβο. Αφήστε το μυαλό να αφουγκραστεί. Αυτός ο απότομος βράχος είναι έτοιμος να σπάσει και να καταρρεύσει σκορπίζοντας το θάνατο στον διάβα του. Η νοσηρή ενδοσκόπηση είναι η γοητεία που προσφέρει. Η ποιότητα του τεράστια. Ο θόρυβος απολαυστικός.

Bandcamp