Στο "The Original Faces" μιας μπάντας που είναι συμμέτοχος η Liz, δηλαδή το άτομο που κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο Grouper, θα διαβάσεις κάτι για αυτήν στην σελίδα μας. Οι δίσκοι της, "Dragging a Dead Deer Up a Hill", "A I A: Alien Observer", "The Man Who Died in His Boat" και "Ruins" είναι αυτοί που καλό θα ήταν να ανατρέξεις εάν θέλεις να πάρεις μια καλή ιδέα για το τι έχει να κάνει. Αυτός είναι ο δωδέκατος ολοκληρωμένος δίσκος της καλλιτέχνιδας. Γενικά ασχολείται με ambient ήχους και μερικές φορές ατμοσφαιρικούς θορύβους. Φέτος η δουλειά περιέχει πολύ πιάνο, ειδυλλιακά φωνητικά και pop διάθεση. Αν το έλεγες ambient pop θα έπεφτες μέσα. Το συναίσθημα που ρέει είναι αρκετά στενάχωρο. Η ατμόσφαιρα αρκετά κρύα και σκοτεινή. Οι ήχοι που χρησιμοποιούνται στον δίσκο αρκετά φτωχοί. Γενικά η minimal κατάσταση το κάνει αρκετά εύκολο στο άκουσμα και τελικά πάρα πολύ γλυκό.

Bandcamp

Όταν ο προηγούμενος δίσκος είναι περίπου μια ώρα και ένα τέταρτο και αυτή η κυκλοφορία λίγο παραπάνω από μισή ωρίτσα, τότε προφανώς το θεωρείς EP. Δέκα συνθέσεις μικρότερες του συνηθισμένου. Τα μισά κομμάτια είναι κανονικά, με φωνητικά, παραμορφώσεις και metal σαπίλα και τα υπόλοιπα πέντε πιο πειραματικά κυρίως με εφέ και ατμόσφαιρες. Διαθέτει δηλαδή ένα μείγμα θορύβου (σαν εισαγωγές στα τραγούδια) και αργών πειραματικών sludge/doom κομματιών. Είναι σίγουρα βαρύ, αλλά θα το έλεγες και ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό καθώς πραγματεύεται πολύ με σκοτεινούς ambient ήχους. Η παραγωγή μας πάει πίσω σε παλιομοδίτικες black metal δουλειές και ο ήχος μπροστά σε μοντέρνα drone/noise metal παρακλάδια. Τα ουρλιαχτά είναι τρομακτικά. Μιλάμε για πέντε εξαιρετικά σάπια κομμάτια που σκίζουν.

Bandcamp

Το αμερικάνικο τρίο τα κάνει όλα σωστά, αλλά κάτι του λείπει. Ποτέ δεν με ενθουσίασαν, αν κι έχουν όλα τα προσόντα: Καλοί και σοβαροί μουσικοί, με σχέδιο και πλάνο που πατάει εξολοκλήρου στην λαοφιλή δεκαετία του '70. Ποιοτικά εξώφυλλα, παραγωγή που υποστηρίζει το μουσικό τους όραμα, οπότε που είναι η παγίδα; Μάλλον δεν υπάρχει καμιά παγίδα και η απάντηση είναι πιο εύκολη απ’ όσο νόμιζα. Δεν είναι η soft, pop πλευρά τους. Είναι που τα τραγούδια τους είναι αδιάφορα. Είναι που η μουσική τους δεν είναι τόσο καλή όσο θα ήθελαν. Τόσο απλά.

Τρίτος δίσκος για τη μπάντα από τη Σαρδηνία και η συνταγή παραμένει σταθερή· ξεχειλωμένες δομές, κιθαριστικά ξεσπάσματα, όγκος που παραπέμπει προς heavy κατευθύνσεις και μαυρισμένες σε doom αποχρώσεις ατμόσφαιρες. Στο χαρτί ο συνδυασμός μπορεί να μοιάζει τρομακτικά προβλέψιμος και η αλήθεια είναι πως όσοι έχουν ασχοληθεί έστω κι ελάχιστα με τον ευρύτερο post-rock χώρο δε θα βρουν κάτι το καινούριο εδώ. Από την άλλη τα κοψίματα του "Mae" αγγίζουν τα όρια του post-metal με την καλύτερη δυνατή έννοια, το πιανίστικο "Nethuns" βγάζει μια απολύτως καλοδεχούμενη horror αισθητική και στο κλείσιμο με το "Vanth" το κεφάλι κουνιέται αυθόρμητα. Σε μια περίοδο με κυκλοφορίες οπώς το "Vortex", το "Epitaph" και το "Boundless", το "Mundus Ceresis" είναι καταδικασμένο να μείνει σε δεύτερη (στην καλύτερη) μοίρα. Όπως και να 'χει, η δουλειά που έχει γίνει στις ιδέες και στην παραγωγή είναι εμφανής και το σύνολο δύσκολα θα απογοητεύσει τους πιστούς της σκηνής.

Το ακούτε στο Bandcamp.

Αν δεν πήρατε ποτέ χαμπάρι τον δίσκο "Inversum" του 2015, φροντίστε να τον ακούσετε. Αυτή η μπάντα από την Φινλανδία, αξίζει να σημειωθεί. Παίζει αυτό το βαρύ, ψυχεδελικό και συνάμα σκονισμένο και βαρύ doom, που περιέχει πολύ θόρυβο, αρκετό stoner, μεγάλες συνθέσεις, ταξιδιάρικα φωνητικά, παραμορφώσεις, πειραματισμούς, noise, ambient και τρελό feedback. Είναι κάπου κοντά σε Ufomammut και Yob με περισσότερη άνεση και δόσεις ασήκωτης ψυχεδέλειας. Τα φωνητικά περνάνε από στρώσεις παραμόρφωσης επίσης και βγαίνουν όμορφα και χαοτικά. Ο μονολιθικός ήχος με επίκεντρο τα riff ακούγεται υπερβολικά ευχάριστα, όσο φορτωμένο και βαρύ να είναι. Δύο συνθέσεις με το όνομα "Mahathgata" με δεκαπέντε και δέκα λεπτά διάρκειας, αντίστοιχα. Αν και έχουν κυκλοφορήσει έξι κανονικούς δίσκους, δεν έγιναν ποτέ γνωστοί. Δεν το επιδίωξαν και ποτέ. Αξίζουν όμως πολλά παραπάνω από την φήμη που έχουν αποκτήσει τα τελευταία δέκα (και) χρόνια που υπάρχουν. 

Bandcamp
Spotify