L.A. Edwards

Το heartland rock, αυτό που κυρίως και δικαίως συνδέουμε με τον Bruce Springsteen, αλλά έχουν υπηρετήσει επίσης καλλιτέχνες όπως ο Tom Petty, o John Mellencamp ή ο Steve Earle , έχει αποτελέσει επιρροή και σε indie rock συγκροτήματα που αντλούν από διαφορετικές πτυχές ή και εποχές του. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι Gaslight Anthem, οι War On Drugs ίσως και οι Phosphorescent. Κάπου εδώ θα πρέπει να τοποθετήσουμε και τους L.A. Edwards αφού ναι μεν αποτελούν διαδόχους των μεγάλων καλλιτεχνών του είδους αλλά με μία indie προσέγγιση που τους κάνει αρκετά πιο σύγχρονους ηχητικά. Η πρόκληση φυσικά είναι να γίνουν και ενδιαφέροντες.

Όπως είπαμε το heartland rock έχει πολλές εποχές και διακυμάνσεις και οι πρωταγωνιστές μας φαίνεται κυρίως να αντλούν από την πιο γυαλισμένη, 80s εποχή του. Αυτό, δηλαδή, τους τοποθετεί πολύ πιο κοντά στο "Born In The USA" από ότι στο "Born To Run". Ταυτόχρονα έχουν έναν πολύ πιο στουντιακό, συνθετικό ήχο, λιγότερο οργανικό και ζωντανό ο οποίος επίσης σε σχέση με τα συγκροτήματα που προαναφέρθηκαν τους τοποθετεί πιο κοντά στους War On Drugs χωρίς όμως (καλώς ή κακώς) να έχουν την ίδια ικανότητα για τα anthemic τραγούδια δρόμου. Το κοντινότερο που φτάνουν σε αυτό είναι το single τους "El Camino". Είναι όμως αρκετές οι φορές που η ίδια ακριβώς συνταγή δίνει φτωχότερα αποτελέσματα απόρροια ίσως μίας εμμονής σε χαμηλές εντάσεις και ανύπαρκτα ξεσπάσματα.

Αλλού πάλι μπορεί κάποιος να διακρίνει και επιρροές από πιο rockabilly πηγές όπως ο Chris Isaak, αν θέλουμε να μείνουμε σε παλιότερες δεκαετίες ή ο Orville Peck αν θέλουμε να προσθέσουμε κάτι πιο σύγχρονο αν και όχι ευθέως συγκρίσιμο. Αυτή η συνταγή μας δίνει άλλη μία ενδιαφέρουσα στιγμή στο "Little Sunshine" και πολύ λιγότερο στο "For You". Και φυσικά η σκιά του μεγάλου «Αφεντικού», της εποχής που είχε φέρει τα πλήκτρα μπροστά να σκαρώνουν riffs σαν αυτά του "Born In The USA", είναι αυτή που ξεκινάει το δίσκο με το "Don’t Know Better".

Οι L.A. Edwards λοιπόν πατάνε σε δοκιμασμένες συνταγές και για ένα διάστημα, κυρίως στην αρχή του δίσκου, δείχνουν μία επαρκή συνθετική ικανότητα. Και ενώ φυσικά το δεύτερο είναι στα υπέρ τους, το πρώτο φτάνει να γίνει ένα εμπόδιο που δεν ξεπερνάνε εύκολα στη συνέχεια του δίσκου. Η υπερβολικά «ασφαλής» προσέγγισή τους, το γεγονός ότι δεν παίρνουν ρίσκα και ότι σπάνια διακρίνεται η δική τους προσωπικότητα πίσω από τις επιρροές τους, κάνει το άκουσμα του δίσκου λιγότερο απολαυστικό από την ακρόαση ξεχωριστά των τραγουδιών. Για παράδειγμα το "Can You See Me" είναι μια όμορφη ακουστική μπαλάντα που όμως μέσα σε ένα σύνολο τραγουδιών χωρίς κορυφώσεις, χάνεται.

Στην εποχή των spotify playlists οι L.A. Edwards έχουν πολλά προσόντα ώστε να δώσουν τραγούδια που θα ενταχθούν ταιριαστά σε πολλών ειδών λίστες (ειδικά για καλοκαιρινά road trips που είναι και η εποχή τους). Καλοδουλεμένα, με εις βάθος γνώση του ήχου που πραγματεύονται και καλή χρήση των ίδιων υλικών που επί δεκαετίες χρησιμοποιούνται για να συνθέσουν μικρές ή μεγάλες επιτυχίες από πλείστους καλλιτέχνες. Και υπό αυτή την έννοια η δουλειά τους αυτή μπορεί να τους κάνει πιο γνωστούς και πετυχημένους. Για πιο παραδοσιακούς ακροατές όμως, που θέλουν ένα ολοκληρωμένο δίσκο που θα κρατάει αμείωτη την προσοχή, θα τολμάει να πει κάτι φρέσκο και θα βγάζει μοναδικό χαρακτήρα, το "Pie Town" παραείναι ακίνδυνο.